Integratie

Zit je in de trein, gaat er een grote kale jongen met een bomberjack tegenover je zitten. Op zich niets mis mee, maar na even strak voor zich uit te hebben gekeken roept hij ineens: “ja hoor eens!” Ik schrik een beetje en kijk hem vragend aan. “Nee, nee, dat is dus niet zoals het moet hè?”, buldert hij. “Wat gaan we daar aan doen?” Zenuwachtig ga ik bij mijzelf na wat ik fout heb gedaan. Heb ik hem aangestoten? Verkeerd gekeken? Gelukkig, het servetje van de goulashkroket heb ik in de prullenbak gegooid, dus dat kan het niet zijn. “Nou?”, vraagt hij dwingend. Ik zoek met mijn blik steun bij de andere passagiers en probeer tegen te sputteren, maar meteen klinkt een lachsalvo. “Ja, ja. Jij moet gewoon niet zoveel lullen kerel!” Zou de jongen soms niet helemaal oké zijn, schiet er door me heen. Misschien is hij wel paranoïde. Een opgefokte schizofreen. En niet zo’n kleintje ook. Wat nu?

“Dit wil ik dus niet nog een keer hebben, begrijp je?”, bast hij. Rustig, rustig, stotter ik in zijn richting. Wat is er nou eigenlijk aan de hand? De jongen kijkt me verward aan en valt even stil. “Ja wacht even Bert, er zit hier iemand tegenover me die wat van me wil. Goed….Ja…. Is goed…spreek je later.” Hij frommelt in zijn zak en drukt wat toetsen in op zijn mobiel.

Goddank. Lang leve de headset. Met de vraag wat het volgende station is, smoes ik me er tussen uit. Op Amsterdam Centraal stap ik uit en loop richting de uitgang. Ergens in de hectiek van voorbij denderende trams buiten komt een bebaarde man in een vieze winterjas naast me lopen. Met grote pupillen en zijn handen druk bewegend schreeuwt hij “Ga weg, man. Weg! Hou op teef, je haalt echt het bloed onder me nagels vandaan.”

Begripvol kijk ik hem aan. Zeker over de telefoon aan het ruziën met zijn vriendin.