Integreren tussen Maas en Merwede.

Ik woon te lang in het Bourgondische Zuiden. Mijn G is vervallen tot een miezerige g. Een vriend grapte ooit dat ik als importlimbo een inburgeringcursus moest volgen. Immers, elke asielzoeker moet op taalcursus.
Op weg naar de Randstad, als de Maas achter mij ligt, passeer ik een onzichtbare scheidingslijn. Plotseling communiceren mensen in dezelfde taal – en weg zijn de klei-dialecten. Toch heeft een andere taal of dialect zijn innemendheid.
Half vrouwelijk Nederland viel in katzwijm voor dat schattige accent van Koen Wouters toen hij met zijn halfhese stem ‘Daar gaat ze’, inzette. Stel dat nummer eens voor uit het gouden keeltje van André Hazes of Frans Bauer. Klinkt toch anders…

Als ik op zondag een beroep doe op de afhaalchinees, verwacht ik niet in keurig ABN: “Meneer, blieft u bij deze portie oriëntaals voedsel een pittig rood sausje?”
Nee, natuurlijk niet! “Sambal bij, meneer?”, wil ik horen!
De beste man weet heus hoe hij na vijftien jaar tussen biet en kool in fatsoenlijk ABN kan vragen of ik er een portie sambal bij wil.
De grappen over Kantongerecht met sambal bij, worden natuurlijk graag in stand gehouden. Dat bepaalt mede zijn omzet.

Hoe merkwaardig zou het zijn wanneer Piet Paulusma in plaats van het Friese ‘[i]Oant Moarn[/i]’, zijn weerbericht zou afsluiten met: “Nou lieve kijkers, vanaf deze plek wens ik u een fijne avond toe en hopelijk kijkt u morgen weer, tot ziens.”
Dat zou ineens een heel ander weerbericht worden, niet?

Reistijden op bus- en treinstation moeten in de eigen taal worden vermeld.
Dat de [i]lokomotyf[/i] uit [i]Ljouwert[/i] Camminghaburen een geschatte vertraging van [i]fyftjin minúte ha.[/i]
De gekleurde mannetjes van het voetgangerslicht in Staphorst krijgen een mooi setje zwarte kniekousjes en Rowwen Hèze blijft met hun zachte tongval geduldig wachten tot heel Holland Limburgs lult.

[img]http://home.hetnet.nl/~columnx5/copyrightmartijn.jpg[/img]