Intermezzo

Hij kijkt me aan, gaat verzitten en legt zijn armen losjes over de leuning van zijn stoel.
Ogen doorgronden.
De mijne zijn vastgenageld aan een plek op de muur waar ik enkele beginnende scheuren in de bepleistering bespeur.
“Wat denk je?”, vraagt hij. “Ik denk dat de muren binnenkort opnieuw gepleisterd moeten worden”.

Met mijn vingers teken ik denkbeeldige cirkels over zijn eikenhouten bureaublad.
Cirkels, cirkels, eindeloze cirkels.
Zijn stoel kraakt en in een ooghoek zie ik hoe hij zijn rechterbeen over zijn linker heenslaat.
Zal ik hem vertellen over mijn teleurstelling des levens? Of zal ik hem overrompelen met een scheldkanonnade?
Misschien moet ik dat doen. Zoiets zou hij niet verwachten.

“De onvoorwaardelijke liefde bleek voorwaardelijk te zijn”.

Hij glimlacht. Enkele luttele seconden kwam er zowaar iets uit mijn mond.
“Wat zijn de voorwaarden?”, vraagt hij.
“Wat is liefde?”, denk ik.
Ik wil niet denken maar mijn gedachten vliegen in sneltreinvaart door mijn door spinrag verstofte geest.
Ik plaats mijn hand voor mijn mond. En de stilte keert weder.

Laat het stortregenen of onweren.
Laat kometen op de aarde instorten of laat de maan in zigzaggende bewegingen op de zon afdalen.
Ik sta alleen in een stormachtige wind die al in geen maanden tot stilstand is gekomen.
Ik drijf alleen in een zee waarvan de golven alsmaar stukslaan.

Hij is het gewend.
Mensen die een uur lang wezenloos voor zich uit staren.
Soms denk ik dat hij gelooft dat hij gedachten kan lezen.
Zijn linkerbeen blijft doodstil over zijn rechterbeen hangen.
Hij is gewend aan de stilte.
Maar bij mij went het nooit.
“Wat denk je”, vraagt hij nogmaals.
Terwijl ik geconcentreerd naar de muur blijf staren zie ik hoe een minuscuul stukje gips naar beneden brokkelt.
Voor een moment blijf ik zwijgen maar dan doorbreek ik de stilte:

“ik denk dat je muren aan vervanging toe zijn”.

Laat het stortregenen of onweren.
Laat kometen op de aarde instorten of laat de maan in zigzaggende bewegingen op de zon afdalen.
Ik sta alleen in een stormachtige wind die al in geen maanden tot stilstand is gekomen.
Ik drijf alleen in een zee waarvan de golven alsmaar stukslaan.

Slechts een moment van bezinning lijkt een eeuwig intermezzo.

In psychoanalyse of de sneltrein weer in?