Internationaal Bankverkeerd

We zijn een weekje in Nederland, op familiebezoek, en we gaan op een mooie zaterdagmiddag eens een beetje winkelen in Apeldoorn. Zij wil schoenen kopen, en ik wil wel weer eens lekker door de Hoofdstraat struinen zoals ik dat in mijn middelbareschooltijd ook zo vaak gedaan heb. We hebben onze auto nog maar net geparkeerd naast Centraal Beheer als we de eerste onaangename verrassing tegenkomen: CHIPKNIP ONLY. En nergens een ouderwetse muntautomaat te vinden. Leuk is dat, die chipknip. Heel handig voor kleine boodschappen, en inderdaad, ook praktisch voor parkeerautomaten. Vooral interessant voor de gemeente, omdat er zo geen geld in de automaten zit, en deze dus niet meer opengebroken worden. En [i]iedereen[/i] heeft een chipknip. Ahem, ja, iedereen die een Nederlandse bankrekening heeft ja. Maar ik dan? Mijn Eurocard/Mastercard van Crédit Mutuel heeft weliswaar Mon€o, maar zeker niet die oerdegelijke oerhollandse Chipknip…

Nouja, vlak daarnaast is de Oranjerie, en daaronder is een parkeerplaats. Met een heel mooi bordje “VOL”. En dus kruisen we het hele centrum door, stoplichten, zebrapaden en eenrichtingswegen trotserend die zich als een Harry-Potter-trappenhuis uit zichzelf lijken te reograniseren terwijl je even de andere kant opkijkt, om uiteindelijk een plaatsje te vinden in de parkeergarage onder het nieuwe stadhuis.

Eenmaal op de Hoofdstraat aangekomen, wordt de moeite toch snel beloond. Zij gaat zich te buiten aan een opheffingsuitverkoop in een normaalgesproken zeer dure schoenenwinkel, en ik geniet van een licht melancholische bui terwijl ik kijk naar de vele bekende (en enkele onbekende) puien om mij heen, en de herkenbare gezichten die overal in de massa voorbijdrijven. Niemand die ik echt ken, natuurlijk, maar toch allemaal bekende koppen.

Na een paar uurtjes lekker sjoppen doen we als laatste etappe de HEMA aan. Ook daar worden enkele typisch Nederlandse artikeltjes uitgekozen (neehoor Kees, de worsten en tompoezen worden uiteraard met zorg ontweken). Bij de kassa aangekomen, blijken echter mijn contante Eurootjes op te zijn. Geen nood, ik trek mijn trouwe Eurocard, waarmee ik in de hele wereld kan betalen.

Behalve bij de HEMA.

Sorry meneer, maar wij accepteren geen credit cards. Inderdaad, in Frankrijk kunt u ermee bij het bakkerijtje op de hoek een paar stokbroodjes afrekenen, en ook een kopje thee op een terras op de hoek van M Street en 10th Avenue in Washington DC, maar hier bij de HEMA kunt u er echt uw dropjes en uw koeienmokjes niet mee betalen, ondanks dat het ding EUROcard heet. Maar hier buiten staat een geldautomaat van ING waar u contant geld kunt pinnen. Tot zo. (Inderdaad Kees, echt HEMA.)

Ik loop de HEMA uit, de Oranjerie in, naar die ING flappentappen. Deze automaat is tijdelijk buiten gebruik, staat daar in vriendelijke oranje letters op het schermpje. En zijn tweelingbroertje ernaast, idem. Een passant informeert mij dat er in de V&D aan de overkant een Giromaat is. Vol goede moed stap ik de V&D binnen, om ook daar geconfronteerd te worden met een zelfde bericht op het schermpje, zij het nu in vriendelijk giroblauw. Uiteindelijk biedt [i]de[/i] bank uitkomst, en kunnen we nu dus gelukkig in Frankrijk toch onze café au lait drinken uit mooie oerhollandse HEMA-koeienmokjes.

“Jahoor, met onze Eurocard/Mastercard kunt u OVERAL in Europa betalen!” hoor ik de stem van een Franse bankmiep nog in mijn hoofd nagalmen…

[img align=right]http://eaglestorm.net/misc/as-en-al_icon.jpg[/img]

Column van de maand juli 2003

Elke maand kiest de redactie van Column X één column uit die naast de zes vaste columns een speciale plaats krijgt. De schrijver van de column van de maand krijgt bovendien een luxe goud-zilveren pen cadeau voor een extra dosis inspiratie.