Is de puberteit oneindig?

Ik heb een spiegel gekocht. Een passpiegel waarin ik mezelf helemaal kan zien. Dat was nieuw. Ik had er een waarin ik mijn bovenste helft kon zien en een waarin ik mezelf zonder hoofd kon zien. Mijn indruk hoe ik er full size uitzie, en dus hoe anderen mij zien, werd alleen ververst bij bezoeken aan de paskamer. Nu ik zelf een spiegel heb is de verleiding regelmatig even naar mezelf te kijken onweerstaanbaar. Het valt me echt niet tegen. Het is een beetje zoals ik verwacht maar in ieder geval gehoopt had. Geen Enrique Iglesias of Robbie Williams. Maar ik zie geen reden om jaloers te zijn, zij hopelijk ook niet. Over hen hoef ik me trouwens geen zorgen te maken want ze kennen me niet. Zo’n passpiegel, het woord zegt het al, is bedoeld om te gebruiken bij het passen van kleding. Maar dat hoeft niet. Ik kijk er bijvoorbeeld ’s morgens wel eens in als ik nog niet aangekleed maar wel uitgebreid naar de wc geweest ben. Daar word ik helemaal gelukkig van. Buikje zo strak als een gezicht dat net een facelift ondergaan heeft. En daar hoef ik hem niet eens voor in te houden. Als ik de buikspieren aanspan zie ik, als ik goed kijk, zelfs het begin van een wasbordje. Niet teveel, net genoeg. Ik kijk liever voor dan na het ontbijt in de spiegel. Er na is het vlakste er al weer af. Beetje logisch want het soldaat gemaakte bord Brinta moet toch ergens blijven. Hoe zouden modellen dat doen als ze een fotoshoot hebben? Die kunnen zich vast geen dampend bord Brinta veroorloven.

Na een stevige avondmaaltijd gedrenkt in de nodige glazen wijn is het wel eens echt schrikken. Wat ik dan zie doet bijna denken aan het begin van een bierbuik. De weegschaal stelt me een beetje gerust, hij wijst hetzelfde aan als altijd maar ik vraag me toch af of ik wat minder zou moeten eten. Stel dat ik dezelfde avond een leuke dame zou ontmoeten dan kan ik toch niet met zo’n volgevreten pens aan komen zetten. Boven mijn taille die veel vrouwen niet zou misstaan geen machtige opgepompte tors. Leuke spieren maar niet van Hulkformaat. Gelukkig heb ik geen ambities om Chippendale te worden. Hoeft ook niet want steeds meer vrouwen geven toe dat ze op jongensachtige types vallen. Het enige dat ik met de Chips gemeen heb is het ontbreken van een oerwoud. Aan die paar haren op mijn lijf zal een ontharingsinstituut niet rijk worden. Ze mogen blijven zitten tot uitroeiing echt nodig is.

Maar goed, die spiegel heb ik eigenlijk om ’s morgens vast te stellen in welke outfit ik de dag in stap. Eindelijk kan ik zien hoe broek en shirt combineren met het smoelwerk. Ik heb me de laatste jaren een beetje suf gekocht, aan de garderobe zal het niet liggen. Ik heb zelfs een paar adviesjes voor de modepolitie, om niet te zeggen bekeuringen. Het is dat smoel waar ik wel eens twijfels over heb. De ene keer denk ik “Niet slecht!”, een andere keer “Ben ik dat?” Het is geen ‘Make me beautiful’ geval. Geen flaporen of wallen onder de ogen. Geen haak-, wip- of boksersneus, al is hij nauwelijks te klein. Geen hangwangen of onderkinnen. Niets ernstigs, gewoon geen Grieks/Romeinse godenkop. Het is boven op dat hoofd waar alarmerende signalen vandaan komen. Als ik er een spiegel boven houd zie ik een ontbossing die langzamerhand in de gaten begint te lopen. Is de puberteit dan toch eindig?