“Mevrouw, we gaan u naar een éénpersoonskamer brengen, daar is het wat rustiger voor u”. Gelaten laat ik die woorden tot me doordringen. Vreemd, dat ik er zo rustig onder blijf, terwijl ik dondersgoed weet wat het betekend. Mijn kinderen zullen zo wel naast mijn bed staan met de bij behorende partners. Tjee ik ga dood, het zit er op, ik heb mijn leven bijna geleefd. Als ik net op de kamer lig, hoor ik bekende stemmen achter de deur, mijn kinderen zijn er alhoewel niet allemaal, de jongste hoor ik nog niet. Ah, die twee wachten op hem, ze durven niet naar binnen zonder hem. Mijn jongste was altijd al de dapperste van de drie. Ik doezel weg, tot de deur open gaat en ze binnen komen, zachtjes lopen ze naar mijn bed, ik bekijk ze stiekem door mijn ene oog een beetje te openen. Ik weet niet wat ik zeggen moet, het is zo tweeslachtig ik wil helemaal niet praten maar ik weet ook wel dat er niet meer zoveel tijd is, mijn lichaam is het aan het opgeven. Het is mooi geweest, mijn lijf op.

In mijn hoofd ben ik nog steeds 35 jaar, het is jammer dat mijn hart en andere organen daar anders over denken. Ik open beide ogen en bekijk mijn drietal. Ik hou van ze en kan me niet voorstellen dat ik ze straks niet meer zie, nooit meer zal zien. Er zal toch wel wat zijn na dit leven, dit is toch niet alles?

Ik probeer het beeld van mijn drie jongens zo in mijn geest te etsen dat wat er ook gaat gebeuren, dit beeld voor altijd bij me blijft. Als ik daar druk mee bezig ben, zie ik opeens aan het voeteneinde mijn moeder staan. Ik knipper nog een keer met mijn ogen en het beeld verdwijnt weer. Mijn aandacht gaat weer terug naar mijn kinderen, het lijkt pas gisteren toen ik zwanger was van ze. Ik hoor ze zeggen dat ze van me houden en dat het genoeg is geweest, geen pijn meer, geen medicijnen. Gewoon weer vrij zijn, hoor ik mijn jongste zeggen.

Ja, vrij denk ik…. mijn blik dwaalt af, bij de deur zie ik plots mijn vader naar me wenken. Het zijn de medicijnen bedenk ik me, van morfine ga je hallicuneren. Maar hoe ik ook knipper met mijn ogen, mijn vader blijft bij de deur staan. Hij is het echt! Mijn moeder verschijnt naast hem, ze glimlachen en lopen op me af. Ik glimlach terug, in de verte hoor ik mijn kinderen tegen elkaar zeggen, kijk ze lacht, ik wil ze duidelijk maken dat ik mijn ouders zie, maar krijg het niet meer voor elkaar. Ik wil ze vertellen dat ik niet dood ga, want mijn lichaam doet geen pijn meer, het voelt niet meer stram, ik voel me lenig, jong, herboren!

Ik spring mijn bed uit en vlieg in de armen van mijn vader en moeder, ik heb ze zoveel te vertellen en ik begin als van oudsher te ratelen. “Kijk roep ik naar mijn kinderen, dit zijn jullie opa en oma” en terwijl ik dat roep zie ik mijn kinderen om het ziekenhuisbed staan er ligt nog iemand in, ze huilen, langzaam loop ik naar het bed toe en ik zie daar een oude vrouw van ruim 80 jaar liggen, doodstil, ze ademt niet meer. Ze komt me bekend voor, maar ik zou niet, een twee drie, kunnen zeggen wie het is.

Ik twijfel nog een seconde als mijn ouders me mee willen nemen naar een fel licht verderop in de kamer, maar dan neem ik op mijn manier afscheid van mijn kinderen, ik trek de gordijnen een stukje open, met een ruk komen alle drie de hoofden van mijn jongens omhoog, ze kijken naar het raam, waar de zon alle stofdeeltjes uit het gordijn een andere kleur geeft, op zachte toon beloof ik ze ook op te wachten als hun tijd daar is. Dag lieverds!

Categorieën: Fictie

11 reacties

lisa-marie · 22 augustus 2007 op 11:16

Kippenvel.
Zo mooi geschreven en zo puur.

FatTree · 22 augustus 2007 op 11:40

Snoeihard kippevel over mijn lichaam. Erg mooie column. Is dit niet ieders wens hoe het zal gaan?

klapdoos · 22 augustus 2007 op 11:45

Kippenvel, zo sprak mijn broer zijn laatste woorden voor hij dood neerviel na een kort ziekbed thuis, “Ja pap ik kom eraan”. En mijn moeder hield hele gesprekken met haar eerste man mijn vader, en met haar zussen die al waren overgegaan. Mooi verhaal.
groet van leny

SIMBA · 22 augustus 2007 op 13:41

Mooi geschreven! Je stukjes worden steeds beter!

senahponex · 22 augustus 2007 op 16:41

Indrukwekkend

Quinn · 22 augustus 2007 op 17:37

Heel knap qua inlevingsvermogen.

DreamOn · 22 augustus 2007 op 18:03

Heel knap geschreven, ik kreeg het er koud van!

Groetjes DO.

Prlwytskovsky · 22 augustus 2007 op 19:13

Daar ga ik even voor zitten Bitchy, wat mooi neergezet. Chapeau.

Mup · 23 augustus 2007 op 15:37

Ik was blij dat ik al zat, Ptr,

Mup.

Li · 23 augustus 2007 op 20:29

Wauw, wat mooi geschreven Bitchy.
Zo zou het best eens kunnen gaan.

Li

Bitchy · 24 augustus 2007 op 08:16

Dank jullie wel voor jullie reacties.

Ik hoop idd dat het zo zal gaan, zo niet moet ik nog een stukkie schrijven hoe het daadwerkelijk was 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder