Is reizen vooral de illusie van reizen?

In onze boomgaard wiegen natte appelwangen. De hogere wilgen aan de rand staan als
oude vrouwtjes verwapperd te schuddebenen.
Onze pas aangeschafte oude vw-bus, die dit jaar, geïmproviseerd als camper moet gaan dienen, vormt op deze zondag ons simpele vermaak. Onder de carport(een gammele wild- west overkapping die deze chique naam te grabbel gooit), kruipen wij in de nog bijna lege bus als in een thermosfles, dubbelwandig.
De grote zijdeur is opengeschoven en we ademen de lucht van vochtig hout en aarde in.

Ons uitzicht wordt gevormd door de antieke maaitractor en wat latten en oude stoelen die al jaren op reparatie wachten.
Verzaligd kijken we naar de vloer, voelen met onze handen over de woestijnkleurige zeer goedkope vloerbedekking die we net hebben gelegd, in trance bijna.
‘De slaapmatjes passen precies tussen de wielkassen’, zuchten we vergenoegd, terwijl we even gaan liggen.
In het regenachtige duister van deze zondagmiddag, planten we er even later twee tuinstoelen in, strak tegen elkaar anders lukt het niet.

De bestemming aan het eind van deze week is de Provence. Maar we ervaren zoveel genoegen aan dit simpele gedoe, dat we eigenlijk niet eens meer weg hoeven.
Moeten we trouwens die camper wel een winter lang gaan verbouwen, zoals ons plan is, met hefdak en keuken en bed?

We voelen ons kinderen die met tafel en stoelen en kleden de mooiste boot van de wereld bouwen.
En wie mee wil vandaag kan instappen. Ik heb nog een hele pan verse tomatensoep.
Maar kijk wel uit voor de woestijnvloer want die is knap besmettelijk.
En laat je schoenen maar in de modderige carport staan.

Is reizen niet vooral de illusie van reizen?