Israel: Firma list en bedrog

Een half jaar voor de aanslagen van 11 september 2001 had Israël een groeiend probleem met zijn imago in de wereld. De publieke opinie was aan het kantelen in het voordeel van Palestijnen. Wie de ontwikkelingen heeft gevolgd destijds, weet dat er gevoelsmatig meer sympathie was voor onderdrukte Palestijnen dan voor Israël. De bezettingspolitiek van Israël was aan toenemende internationale kritiek onderhevig. De ene miskleun van het IDF na de ander lokte veel boze en verontwaardigde reacties uit. De Palestijnen werden toen nog in de westerse media neergezet als Palestijnse verzetsstrijders.

Na de ‘onvoorspelbare’ aanslagen van elf september is de wereldpolitiek een nieuwe fase ingegaan. Preventieve oorlogen kregen carte blanche in de strijd tegen het internationale terrorisme. Tegelijkertijd is de berichtgeving over het Palestijns/Israëlisch conflict honderdtachtig graden gedraaid, mede door de grote inspanningen van kwade geniussen in het beloofde land. Zij zagen hun kans schoon mee te liften in de strijd tegen het internationale terrorisme. De aanslagen waren een geluk bij een ongeluk voor Israël. Wat mij is opgevallen, is dat vanaf dat bewuste moment Palestijnen systhematisch in de westerse media als terroristen worden afgeschilderd. De aanslagen van 11 september 2001 hebben de Palestijnse zaak duidelijk geen goed gedaan, maar de zet van Israël om een opstandige volk als terroristen te bestempelen is erg succesvol. Onder pretext van terrorismebestrijding krijgt Israël nu alle ruimte van de VS, Palestijnse vluchtelingenkampen (etnisch) te zuiveren van geweld. Europa staat aan de zijlijn en ziet hoe Israël vele honderden slachtoffers maakt onder onschuldige burgers.

De westerse wereld laat de vreselijke gebeurtenissen in Israël ongestoord aan zich voorbij gaan. Israël gaat iedere keer weer vrijuit. De opstand (intifada) van Palestijnen is niet meer dan vanzelfsprekend te noemen na jaren van onderdrukking en bezetting. Bovendien verliest men een belangrijk aspect uit het oog. De strijdende partijen voeren een asymmetrische ‘oorlog’, ook al probeert Israël met een aaneenschakeling van leugens en verdraaiingen de publieke opinie wijs te maken dat het gaat om een strijd tussen gelijkwaardige partijen van dezelfde omvang en met dezelfde (militaire) slagkracht.

Wanneer we de feitelijke machtsverhoudingen goed bestuderen, zien we dat Israël buitengewoon oppermachtig is. Het Israëlische leger (IDF) en de geheime dienst Mossad genieten veel aanzien in de wereld bij andere collega’s. De Arabische wereld vreest de militaire kracht van Israël en durft niet in te grijpen. Toch slaagt Israël er keer op keer in, zich te profileren als slachtoffer van terreur in dit conflict. ‘Israël en de boze buitenwereld’ is het meest gelezen sprookje van onze tijd. Een mythe, die in stand wordt gehouden. Het is een onderdeel van een groter geheel om de publieke opinie te manipuleren.

Het verzet van Palestijnen tegen de Israëlische bezetting gebeurt met hele andere middelen en methoden dan waarop het IDF rekent en is toegerust. De Israëlische burgers vormen de zwakste schakel in de samenleving, maar dat neemt niet weg dat Israël in alle opzichten veel sterker is. Dan heb ik het nog niet eens gehad over het feit dat Israël een stevige ruggengraat heeft in het westen en volop bescherming geniet van uncle Sam. Israël krijgt jaarlijks miljarden dollars aan steun van de VS en beschikt over de modernste apparatuur. Palestijnen gooien met stenen en beschikken over simpele wapens. De Kassam-2-projectielen, die worden afgeschoten vanuit Palestijnse vluchtelingenkampen op nederzettingen, zijn slechts een voorwendsel voor Israëlische wraak. “De raketten zijn zo gammel”, zeggen anonieme Israëlische raketexperts in de krant Haaretz, “dat ze nog geen kat schrik aan kunnen jagen.”

Israël grijpt iedere aanleiding aan Palestijnse steden en vluchtelingenkampen binnen te vallen. Wie denkt dat het IDF geen onschuldige slachtoffers maakt, komt bedrogen uit. De statistieken liegen er niet om. Aan Palestijnse kant zijn bijna vier keer zoveel slachtoffers gevallen dan aan Israëlische kant. Voor het leven van een Israëli worden er bijna vier Palestijnse levens vergolden (een verhouding van bijna 1 op 4). Israël schiet maar al te graag met een kanon op een mug. In de bezette Gazastrook hebben Israëlische soldaten een 11-jarig Palestijns schoolmeisje doodgeschoten op de speelplaats van een school van de Verenigde Naties. Een ander meisje van 10 in de schoolbanken. Nu is er een onderzoek gestart naar de dood van een 13-jarig meisje. Haar lichaam was doorzeefd met 20 kogels. Soldaten van het IDF zeggen dat de commandant zijn wapen heeft leeggeschoten op haar. Waar praten we in vredesnaam nog over?

Wat veel mensen niet weten is dat er een zieke mentaliteit achter schuil gaat. De verhalen van Palestijnen, die hun kinderen opvoeden met haat tegen joden, worden uitvoerig belicht in de media. Het uitgekauwde verhaal dat Arabieren de joden nog steeds in zee willen drijven, wordt bij iedere poging opnieuw de Nederlandse huiskamer ingestraald. Waar met geen enkel woord over wordt gesproken, beste lezers, noch in de Nederlandse media noch in Haagse politieke kringen, zijn de onthullende uitspraken van belangrijke Israëlische politici en legerleiders. Die uitspraken kunnen een ander en nieuw licht werpen op het Palestijns-Israëlisch conflict. Ik zal een aantal zeer omstreden uitspraken/citaten van belangrijke sleutelfiguren plaatsen. De uitspraken kunnen veel emoties losmaken, dus u bent gewaarschuwd!

De stafchef van het Israëlische leger Mosje Ja’alon vergelijkt de Palestijnen met een kankergezwel waarop chemotherapie of chirurgie toegepast moet worden
Bron: Het einde van het jodendom , blz 156.

“De Palestijnen zouden vernietigd worden als sprinkhanen, hun hoofden kapot gesmeten tegen vloeren en muren.”
Israëlische Eerste Minister, Yitzhak Shamir, in een speech tot joodse kolonisten, geciteerd in de New York Times, 1 april 1988.

“(De Palestijnen zijn) beesten die op twee poten lopen.”
Menahim Begin, toespraak tot de Knesset.
Amnon Kapeliouk, ‘Begin and the Beasts’, geciteerd in New Statesman, 25 juni 1982.

“Iedereen moet verhuizen, voortmaken en zoveel mogelijk heuveltoppen in bezit nemen om de kolonies te vergroten, omdat alles wat we nu nemen, zal van ons blijven. Alles wat we niet nemen, zal naar hen gaan.”
Ariel Sharon, geciteerd door Agence France Presse, 15 november 1998. Hij was toen Minister van Buitenlandse Zaken en sprak militanten van de extreem-rechtse partij Tsomet toe.

De uitspraak van Sharon is van een heel ander formaat maar wel een belangrijke in de context van mijn verhaal. De terugtrekking uit Gaza is actueel. Bush noemt Sharon de man van vrede, maar het is een wolf in schaapskleren, een beul die in het verleden zijn handen heeft gewassen in het bloed van onschuldige mensen in Sabra en Shatilla. Sharon wil de komst van een Palestijnse staat onmogelijk maken met zijn beleid. Daar is zijn beleid op geënt. Het verhaal wordt inmiddels van meerdere kanten bevestigd. Het ontruimen van illegale nederzettingen heeft maar een ultieme doel: de komst van een Palestijnse staat onmogelijk maken en meer grond voor een Groot-Israël. Dat de argeloze publieke opinie het klakkeloos slikt, heeft te maken met miljoenencampagnes van de Israëlische overheid. Dat brengt mij bij mijn volgende punt: de marketing van politiek.

In Nederland moet men de waarde van marketing in de politiek nog ontdekken. In Israël (en de VS) wordt marketing van angst al jarenlang ingezet als narcosemiddel om het volk in slaap te sussen. Burgers worden gemanipuleerd met leugens en verdraaiingen van feiten. Het individu wordt bewust voor een dilemma geplaatst: de keuze tussen vrijheid en veiligheid. Het is een slimme zet. Hoe slaag je er anders in een illegale oorlog te verkopen of een bezettingspolitiek in stand te houden, anno 2004. In mijn hoofd gaan er duizend belletjes af wanneer ik besef dat een bezettingsmacht als Israël een marketingbureau in dienst neemt. “Hier deugt iets niet zegt”, een stemmetje ergens in mijn hoofd. Een bezettingsmacht heeft namelijk altijd iets te verbergen. Een bezetting gaat altijd gepaard met terreur en geweld. De waarheid moet verbloemd worden, want anders is het gauw over met de publieke steun en sympathie voor Israël.

In mijn optiek is het duidelijk dat bv. Israël een campagne voert om zijn misdadige bezettingspolitiek in stand te houden. Een firma die een product of dienst wil verkopen, schakelt gespecialiseerde reclamebureaus in. De Israëlische overheid neemt voor miljoenen dollars marketingbureau ‘Howard J. Rubinstein’ in de arm. Niet om landbouwproducten uit de bezette gebieden te verkopen, maar om het blazoen van de joodse staat op te poetsen en de bezettingspolitiek van Israël te verdonkermanen. De bezettingspolitiek van Israël wordt gemarket alsof het de normaalste zaak van de wereld is mensen te onderdrukken. Het is eigenlijk te dwaas voor woorden, dat nietsontziende bezettingsmachten als Amerika en Israel zich anno 2004 kunnen beroepen op de strijd tegen het internationale terrorisme. De initiators van terreur.