Jaan – 10

2.2 HET TIJDPAD

Bezweet door angst stond ik daar met mijn gezicht tegen een laaghangende tak waar vanaf de ijskoude sneeuw achter mijn kraag viel. Het hart klopte woest in mijn keel. Ik moest verder, probeerde mij te concentreren en alle vreemde gedach­tekronkels van mij af te zetten. Ik liep langzaam verder. Gevoel voor richting was ik allang kwijt. De sterren hadden zich verstopt achter donke­re wolken. Zij wilden geen getuige zijn van wat zich daar beneden allemaal afspeelde. Ik leek nog steeds op een soort pad te lopen want niks werd mij in de weg gelegd. Ik ging me wat beter op mijn gemak voelen en had al snel weer een behoorlijk tempo te pakken. Op die momenten, als je net van een grote schrik bent bekomen en je weer wat zekerder gaat voelen, is de schok des te groter is als je ineens naast je een stem hoort: ‘Is het jouw tijd voor het tijdpad?’ Verstijfd van schrik keek ik opzij. Niets. Toch wist ik zeker dat ik vlak naast mijn oor een stem had gehoord. Een stem? Was het wel een stem geweest? Mensen van het land weten dat de wind soms fluistert. Als je dat maar horen wilt! En ’s nachts, als je alleen bent in het donker, is je gehoor veel scherper dan overdag. Dus, wat was het geweest: een stem of een gril van de wind? Toen wist ik het niet. Het was ook raar dat ik maar door bleef lopen. Hoe ik ook geschrokken was, ik kon niet stil blijven staan. Ik volgde het pad door het bos dat ik nog nooit eerder had gezien. Het was net alsof de takken aan de bomen mij de weg wezen. Ze waren allemaal één kant op gegroeid. Ik zag dat de hoge kronen langs weerszijden van het pad waarop ik liep, naar elkaar toe bogen waardoor het leek alsof ik in een gang of tunnel liep. Ik voelde mij opge­sloten. Terug kon ik niet. Wilde ik niet! Durfde ik niet!! Dan weer die stem. Of was het toch de wind? Als een soort zucht hoorde ik heel duidelijk: ‘Dit is het tijdpad. Hier is de tijd zat.’ Ik kon niet meer normaal denken maar ik begreep wel dat er iets drei­gends om me heen was. Mij omringde. Mij opslokte. Wat had het te beteke­nen? Wat was dat: het tijdpad? Ik had nog nooit van zoiets gehoord. En: hier is de tijd zat. Er zat zoveel dreiging in die zin. Weer de stem. Maar nu van twee kanten in mijn beide oren! Het was geen zuchten meer. Het was klagen gewor­den, ja, wee­klagen: ‘Dit is het tijdpad. Hier is de tijd zat!’ Vertwijfeld liep ik door. Ik was blijkbaar op het tijdpad terecht gekomen. Wat dat ook mocht zijn. En wat had dat te beteke­nen: ‘hier is de tijd zat!’? Was de tijd daar zat of was er zat tijd? Of beide? In elk geval begon ik langzaam te beseffen dat ik op een grens was beland waar de wetten van de wereld, de wetten van de tijd en dus de wetten van het leven die ik kende, niet meer geldig leken te zijn. Mijn gedachten werden helder. Zo maar ineens. Nu kwam de stem van alle kanten tegelijk. Geen zuchten of klagen meer. Een schreeuw: ‘D­it is het tijdpad. Hier is de tijd zat!!’ ‘Ja, ja,’ schreeuwde ik terug, ‘ik heb het wel gehoord. Ik loop op het tijdpad. Vertel mij dan ook wat het is of waar het naartoe voert.’ ‘Dit is het tijdpad. Hier is de tijd zat,’ klonk het weer. Zonder precies te beseffen waarom schreeuwde ik weer: ‘D­at heb ik nu al zo vaak gehoord. Wat is hier aan de hand? Wat is er met de tijd?’ Toen werd het stil om me heen. Alles in mij riep: ‘Doorgaan, ver­der, verder!’ Alleen met uiterste krachtsinspanning kon ik blijven staan want ineens was alles helder.