Jaan – 11

2.3 HET TIJDPAD

Ik kreeg het warm: het was hier geen winter. In plaats van op sneeuw stond ik op mos. De bomen om mij heen stonden volop in herfsttooi. Ik kon het duidelijk zien want een volle maan verlichtte alles om me heen. De verandering was niet te bevatten. Ik kon niet anders dan accepteren wat ik om me heen zag en ervoer. Eerst was ik blij geen stemmen meer te horen. Hadden de stemmen willen voorkomen dat ik verder zou lopen? Het klinkt misschien raar maar de verleiding om over het zachte pad door de warme nacht verder te lopen was groot. De aantrekkingskracht was bijna niet te weerstaan. Ik had dan ook bijna besloten om verder te gaan en te zien waar ik uit zou komen toen ik een andere gedachte kreeg. ‘Stel je voor,’ dacht ik,’ dat die stemmen een heel ander doel hadden. Dat die stemmen mij aan het denken wilden zetten of een waarschuwing waren.’ Langzaam drongen de woorden en de betekenis van die tweede zin tot mij door: ‘Hier is de tijd zat.’ Dat kon dan maar een ding betekenen: daar waar de tijd zat is, is de tijd vol, klaar, en is er dus geen tijd meer. Een daar waar geen tijd is, kan geen leven zijn. Geen leven zoals wij dat kennen. En daar waar geen leven is, is geen tijd nodig en is er dus altijd tijd zat. Toen dat tot mij doordrong begon ik nog sterker te zweten want ik begreep ook dat de plek waar ik stond in een andere tijd was dan die waar ik vandaan kwam. Waar dat ook was! Ik was, volgens de stemmen, immers onderweg naar daar waar tijd zat is. Waar de tijd stilstaat. Ik overwoog dat de plotselinge verandering van het seizoen kon betekenen dat ik al op een plek was gekomen waar de tijd langzamer ging dan waar ik vandaan was gekomen. Van de winter waarin ik vertrokken was naar de herfst waar ik eerder en nu weer was. En dat, hoe verder ik zou gaan, hoe langzamer de tijd zou verlopen. Uiteindelijk zou er een plek zijn waar geen tijd meer bestaat. Die plek zal niet te zien zijn. Je loopt erop of erin, ik weet het niet, en je bent weg. Een soort oneindig diep gat waarin alles verdwijnt. En dat hier vlak in de buurt!

Zoals ik al zei, waren toen mijn benen nog jong en mijn botten nog sterk. Ik draaide mij om en met een laatste krachtsinspan­ning liep ik terug over het pad. Steeds sneller, tot ik ten­slotte rende en rende en het mij wazig voor de ogen werd. Alle kleuren van de regenboog knetterden door mijn hoofd. Toch bleef ik door­gaan. Ik liep en liep tot ik opeens een klap voelde en op de grond viel. Toen ik de ogen opende zag ik dat ik tegen een tak was gelopen en dat ik languit in de sneeuw lag. Langzaam stond ik op en keek om mij heen. Ik was nog in hetzelfde bos, even buiten het dorp. De Pool­ster stond er nog en wees mij de weg naar het noorden. Maar ik ging terug. Naar het dorp om te ver­tellen van dit rare avontuur. Nooit meer ben ik dat bos inge­gaan. Er zijn nog altijd mensen die mij niet geloven en toch ’s nachts door het bos naar het noorden willen gaan. Ik heb ze nooit meer terug­ge­zien. En dan zeg ik: als jullie mij niet geloven, ga dan zelf, onder de laatste klanken van de midwinterhoorn. Mis­schien hoor je dan de stemmen van de mensen die nooit meer terug zijn ge­keerd en die deel van de sage zijn geworden. Wie weet?”

­De oude man bij het haardvuur straalde vrede uit. Hij sloot het document met twee dunne leren koordjes en legde het naast zich neer. Hij nestelde zich rond het behaaglijke ingeklonken vuur en zonk ver weg in zichzelf. De volgende morgen was het document verdwenen net als het leven uit het oude lichaam. Maar de tonen van de geschreven woorden zullen nog lang blijven galopperen over de arme heide, de gewelfde essen en tussen de eeuwenoude beuken.

*  *  *