Jaan – 15

3.4 DE BOLBLIKSEM

Het onbestemde, beetje angstige gevoel over de avond in de flat van Ella tijdens het laatste grote onweer van de zomer, bleef Jojo en Pien bij. Ze konden het niet thuis brengen maar deelden de wetenschap dat zij beiden iets hadden meegemaakt dat ze eigenlijk niet konden verklaren maar waarvan ze over­tuigd waren dat het was gebeurd. Toch nam het leven weer zijn normale gang en Ella, Pien en Jojo waren al gauw weer hard aan het werk voor hun studies. Het studiejaar begon voor hen eigenlijk met de verjaardag van Jojo, meestal in de eerste collegeweek. Jojo had van haar ouders een mooi fototoestel gekregen, met flits en zelfont­spanner. Zoals de traditie wilde, gingen de drie vriendinnen daags na het feest, waar altijd veel vrienden en bekenden kwamen, uit eten in een, voor die stad, vrij deftig restaurant. Na een vijfgangen diner dronken ze koffie en likeur. Jojo haalde het fototoestel uit haar tas en zei dat ze deze laatste ver­jaardag van haar in de stad wilde vastleg­gen voor later. Ella en Pien vonden het een goed idee hoewel de gedachte Ella duidelijk wat somber stemde. Jojo installeer­de het toestel op een tafeltje verder­op, stelde de ontspanner in en liep terug naar hun tafel. ‘Tien tellen, meiden,’ zei ze. Ze telden af: ‘Tien, negen, acht, zeven, zes, vijf, vier, drie, twee, één.­..­TEA!’ ‘Klik,’ zei het toestel en de felle flits veroorzaakte blauwe vlekken voor de ogen van de drie dames. ‘Nog een keer, voor de zekerheid,’ zei Jojo en ze herhaalden de hele operatie maar nu vanuit en andere hoek. Een beetje aangeschoten lieten ze zich thuisbrengen door een taxi en alle drie vielen ze als een blok in slaap. Vier dagen later had Jojo het rolletje vol en de week daarop haalde ze de ontwikkelde film en de afgedrukte foto’s op bij de fotograaf. Ze haastte zich ermee naar Pien, die vlak bij haar woonde. Ze kon bijna niet wachten om haar eerste zelfgeschoten fotose­rie te bewonderen. Pien keek over haar schouder mee, knikte instemmend als Jojo riep: ‘Goed, hè? Mooie, hè?’. Maar ze viel in een even grote schrik en stiet eenzelfde harde kreet van ontzetting als Jojo toen ze de foto’s van het diner zagen. ‘Hoe kan dat? Waar is ze? Waar is Ella gebleven?’ Op de foto stonden twee vrolijke meiden afgebeeld: Pien en Jojo. Ella was verdwenen. Geheel verbouwereerd gingen ze, zo snel ze konden, naar de flat van Ella om haar hun vreemde bevinding te laten zien. Maar Ella was er niet. Eigenlijk zagen ze Ella steeds minder vaak, maar dat beseften ze pas later. Alleen ’s avonds in de schemer van de ondergaande zon wilde ze nog wel eens langs komen. Het was ook niet meer echt gezellig. Ella bleef nooit lang. Alsof ze werd opge­jaagd of zelf op iets jaagde kwam ze binnen en voor ze goed en wel zat, ging ze weer. Pien en Jojo begonnen zich grote zorgen te maken, praat­ten op haar in, vroegen wat er aan de hand was maar ze wilde niets loslaten. Naar de foto’s had ze niet eens willen kijken. Het was alsof ze al wist wat er te zien was, of liever, niet te zien was.