3.5 DE BOLBLIKSEM
Na Nieuwjaar zagen Pien en Jojo hun vriendin Ella helemaal niet meer. De studie had al hun aandacht nodig en het was als een donderslag bij heldere hemel dat zowel Jojo en Pien op dezelfde dag, een gure dag in februari, een brief kregen. De inhoud was kort, zakelijk en zonder de normale prietpraat waarmee Ella haar correspondentie opfleurde. Er stond alleen maar: “Ik wil jullie vertellen wat er met mij aan de hand is want ik kan het niet langer voor me houden. Kom vanavond om middernacht naar mijn flat. De deur is open. Kom binnen en ga op de bank zitten maar steek alsjeblieft geen lampen aan. Ella.” Het was overduidelijk het handschrift van hun vriendin. Noch bij Pien noch bij Jojo had anders ook maar een haar op hun hoofd overwogen gevolg te geven aan zo’n uitnodiging. Ella moest diep in de problemen zitten. Waarom had ze het niet eerder gezegd, vroegen ze zich af. Natuurlijk gingen ze. Nerveus en toen ze dichter bij de flat kwamen, gewoon bang voor wat ze zouden aantreffen. Praktisch alle ramen in het flatgebouw waren donker. Bovenaan de trap van het portaal waaraan de deur naar de flat van Ella lag, bleven Pien en Jojo staan. Het hart klopte hen in de keel. Pien was degene die zachtjes tegen de deur duwde die prompt opendraaide. Binnen was het donker. Zoals Ella had verzocht, gingen ze naar binnen en sloten de voordeur. Op de tast liepen ze naar de kamer en vielen op de bank waar ze menig gezellig uurtje gesleten hadden. Ze beefden van angst. ‘Ella..,’ fluisterde Jojo. ‘Hallo meiden,’ klonk de zachte, vermoeide stem van Ella. ‘Bedankt dat jullie gekomen zijn. Ik heb alle moed verzameld om jullie, mijn hartsvriendinnen, te vertellen wat mij is overkomen. Zeg niets en laat mij mijn verhaal doen. Ik denk dat ik het maar één keer op kan brengen jullie van mijn lot deelgenoot te maken.’ ‘Maar Ella…,’ begon Pien. Jojo stootte haar ruw aan. Pien was stil. Ze staarden in de duisternis. Naar de plek waar vandaan de stem van Ella kwam. Ze zagen niets!
0 reacties