Je lijkt op iemand

Regelmatig betrap ik mijzelf erop dat ik mensen met dieren vergelijk. Op zich niks mis mee. Meestal vergelijken mensen zichzelf met andere mensen. Zo van [i]He?! jij lijkt eigenlijk bestwel op Johnny Depp. Of op Dolly Parton.[/i]
Bij mij lijk je, simpel als ik ben, op een shetlandpony. Of op een eekhoorn. Sommige mensen vinden dat vreemd, persoonlijk vind ik dat ik gewoon veel van dieren houdt. En zij van mij. Uit beleefdheid houd ik die gelijkenissen voor mezelf. Want je moet wel erg bezopen zijn om tegen je baas te zeggen dat hij een varkensneus heeft. Vele passanten, vrienden en familie zijn de revue gepasseerd. Apenkoppen, hazentanden, ezelsoren, kikkervoeten, bambi-ogen, schapenkrullen, paardenbillen… Mijn fantasie reikt oneindig.

Samen met mijn collega zit ik in de trein. We babbelen wat over koetjes en kalfjes, werk en ons nieuwe huis. Niet dat wij samenwonen, wij zijn beiden net verhuisd. Terwijl mijn collega honderduit praat over de terrastegels die hij via Marktplaats op de kop heeft getikt, bestudeer ik zijn gezicht aandachtig. Iets wat ik nog nooit eerder heb kunnen doen, aangezien zijn werkplek niet tegenover/naast/achter de mijne ligt.
‘Weetje’ zeg ik, als hij stilvalt.
‘Je lijkt op iemand.’
Terwijl ik die zin eruit floep, kan ik mijzelf wel voor de kop slaan. Letterlijk in dit geval. Had ik nou mijn grote tetter maar gehouden. Kan ik hem straks nog gaan uitleggen dat hij op een één of ander knaagdier lijkt. Een ander feit waar ik tegenaan loop is zijn nieuwsgierigheid. Ik kom vandaag niet weg voor hij antwoord heeft gekregen.
‘Wie?’ vraagt mijn collega met twinkelende ogen.
Hij is dol op aandacht.
‘Ik kan er niet opkomen, sorry.’
Afwachtend kijkt mijn collega mij aan, maar vervolgt dan zijn verhaal.
Opnieuw bestudeer ik zijn gezicht. Ik knijp mijn ogen geconcentreerd samen.
‘Weet je het al, je maakt mij nu wel heel nieuwsgierig.’
‘Nee’ mompel ik.
‘Maar om je uit de droom te helpen, het is in ieder geval niet Brad Pitt.’

Het houdt mij en de collega in kwestie de hele dag bezig.
Verdomme, waarom kom ik er niet op? Op wie lijkt mijn collega in hemelsnaam? In mijn hoofd loop ik door de dierentuin. Een goede remedie, dat brengt altijd een passend antwoord omhoog. Mijn collega kan mij niet uitstaan, hij heeft mij al twee mailtjes gestuurd, koffie voor mij gehaald wat hij anders nooit doet, zijn haren gekamd, lippen getuit, de meest hilarische poses aangenomen. Allemaal voor mij. En toch gaat er geen belletje rinkelen.

Zijn uiterlijke kenmerken som ik een voor een op. In mijn hoofd uiteraard.
Stekelig, asblond haar (zonder gel), grote bruine ogen, klein van lengte en een sikje… Een sik! Je zou ‘m zo kunnen vlechten.
Vanachter mijn beeldscherm gluur ik zo onopvallend mogelijk naar mijn collega.
Een geit. Hij lijkt op een geit. Opgelucht dat ik mijn eigen raadsel heb opgelost, wandel ik naar de koffieautomaat. Dat ik daar niet eerder op gekomen ben. Achteraf ligt het altijd voor de hand.

Als ik terugkom bij mijn computer, staat mijn collega (alweer) bij mijn bureau te wachten.
‘Kun je mij nou eindelijk zeggen op wie ik lijk? Voor welke sexy filmster zie je mij aan?’
Hij glundert.
Ik zucht.
‘Misschien’ zeg ik.
‘Misschien heb ik mij vergist. Het is toch Brad Pitt.’