Jij, jij komt niet binnen

Een gedroogde rozijn vermalen met fijn gesneden koriander heeft meer te melden dan de meeste horeca-portiers. Bij het zien van licht getinte jongens met zwarte krulletjes, zie je ze al moeilijk kijken. Ze pijnigen hun hersens om hele volzinnen te formuleren om de jongens de toegang te kunnen weigeren tot het etablissement. “Je moet een pasje hebben”, is een bekende zin waarop dagenlang wordt geoefend. Tijdens de cursus “Hoe moet ik mensen netjes de toegang weigeren”, heeft de docent dagenlang geoefend met zijn pupillen. Niet zozeer de houding, de stemvolume of oogcontact bleken een hindernis te zijn. Vooral het onthouden van zin; “Je moet een pasje hebben”, was een schaamteloze vertoning van het menselijk intellect. Veel portiers dachten dat de docent hun erop wees dat ze zelf een pasje nodig hadden om de cursus bij te mogen wonen. Waarop ze beleefd de zaal verlieten. Andere portiers begrepen het gelukkig wel. Echter, de woordenschat van de meeste aanwezigen was beperkt. Enkele grom geluiden en af en toe een lidwoord was het maximaal haalbare van deze groep. Tijdens de cursus hoorde je dan ook vaak; “aargh aaarg aaargh en en en en ..”. In gesprek met een portier die meerder woordjes kon spreken, bleek deze zin een uiting van honger gevoel te zijn. De docent haastte zich naar de dichtstbijzijnde patatkraam om zijn leerlingen van voedsel te voorzien. Na terugkomst prees de docent zich gelukkig dat iedereen zich gedroeg en er niets gebeurd was. Het eten werd verdeeld onder de aanwezigen. Maar niemand kon vermoeden dat de portiers waren vergeten dat het eten in de mond gestopt dient te worden, waarna er op gekauwd moet worden. De oren, de neus en andere lichaamsopeningen, behalve de mond werden gebruikt om de patatjes in te stoppen. Niemand had in de gaten dat er wellicht op de verkeerde manier werd gegeten. Maar aangezien niemand ergens last van scheen te hebben, besloot de docent de les te vervolgen.

“Je moet een pasje hebben, Je moet een pasje hebben”, herhaalde de docent. “Wie wil er proberen om deze zin goed uit te spreken?”, vroeg de docent bijna smekend aan de zaal. “Ki, ki, Ki kreunde een persoon uit de zaal. De docent begreep niet wat er bedoeld werd. En vroeg de portier vriendelijk om zijn gekreun in het Nederlands te vertalen. “Ki, ki ki”, herhaalde de portier enigszins geïrriteerd. De slimste portier schoot plotseling te binnen dat de meerderheid van de portiers de neiging heeft om woorden om te draaien. En eigenlijk bedoelde hij; “Ik , ik ik”. De docent gaf de portier de mogelijkheid om de zin: “Je moet een pasje hebben” te zeggen. “Je moet…….”, kwam uit zijn mond. De docent viel op zijn knieen. “Er is een wonder geschiedt”, riep hij luidkeels door de zaal. Huilend greep de docent zijn met beide handen zijn hoofd vast. Kruipend richting de betreffende portier schreeuwde de docent: “Je moet een pasje hebben”, en herhaalde het vervolgens een dozijn keer om de portier te bewegen om het zinnetje goed te zeggen. Met de ogen wijdopen, op de knieen…”Zeg het dan; je moet een pasje hebben”. De portier keek verstijfd voor zich uit, ging op een been staan en deed het in zijn broek”. Het werd hem allemaal teveel. Nooit eerder had een portier zich gewaagd in een wereld waar letters belangrijker waren dan stoer kijken naar voorbijgangers. De angst sloeg over op andere cursisten. Binnen een minuut waren alle cursisten aan het huilen. De docent riep de klas tot de orde, en besefte dat hij te veel vergde van de hersens van deze personen. Een schouderklopje liet hij achterwege, voor je het wist rolde de herseninhoud van de portier op de grond en kon er niet geparticipeerd worden aan het volgende deel: “Hoe kijk ik stoer?”

Dit onderdeel bleken de meeste snel onder de knie te hebben. De populairste techniek was om met gefronst gezicht, en een oog dicht de bezoekers te intimideren. De cursus was een groot succes. Er was iets geleerd aan portiers. De dag werd afgesloten met het uitreiken van een oorkonde aan de cursisten waarop stond: “Ik ben slim”.

Aan het werk passen de portiers de blikken vaak toe om gevaarlijke bezoekers de toegang te weigeren. “Waarom mag ik niet naar binnen”, vroeg een bezoeker. Met gefronst gezicht en een oog dicht richtte de portier zich tot de jongen. De jongen wist toevallig dat ze een cursus hadden gevolgd. Fronste ook zijn gezicht en deed beide ogen dicht. De portier had de volgende cursus nog niet gevolgd, en rende uit schaamte weg. Het was een gezellige avond geworden.

Kijk zo kan het ook!