Job Cohen

Gistravond iets teveel koffie gedronken waardoor de slaap geen vat op mij kon krijgen. Al draaiend van de ene op de andere zij raak ik in een soort van halfslaap wat mij het gevoel geeft iets werkelijk te beleven waarvan je eigenlijk zeker kan zijn dat het niet zo is. Plotseling bevind ik mij in een ruimte waar mensen al nippend aan een glas droge witte wijn vriendelijk met elkander keuvelen en ontwaar in de verte een ietwat kalende man, die met een minzame glimlach op z’n gelaat, het schouwspel op enige afstand gadeslaat. Een man met gezag lijkt mij, en begeef me richting deze persoon onderwijl mijn arm uitstrekkend om de voorbij schuivende ober van een glas bubbels te verlossen.

Ineens verschijnt daar een ietwat mollige man met zwartgrijzend haar gevolgd door een vrouw met microfoon en een grote man met camera. Deze mollige man, pot bier in de linkerhand, begeeft zich met stevige tred richting kalende man op een manier die je doet vermoeden dat hij zijn gevolg, de vrouw en de cameraman, totaal vergeten is. Bijna tegelijkertijd staan wij naast de kalende man. De mannen zien mij niet staan waardoor ik de conversatie tussen beide heren zo goed als letterlijk kan volgen. Elkaar met de voornaam aansprekend en informerend naar elkanders eega’s geeft mij de indruk dat de heren goed bevriend zijn. De mollige, Rob genaamd, veert iets op zodat hij op zijn tenen staat en buigt zijn hoofd richting oor van Job, de kalende man, en vraagt met gedempte stem, ” Job, we moeten toch iets aan die kutmarokkanen doen.” (of iets dergelijks). Job, die een halve kop groter is dan Rob, fronst z’n wenkbrauwen en knikt richting camera. Rob verschiet van kleur en is zich bewust van het feit dat
alles is opgenomen door de camera.

Samen lopen Rob en Job weg, onderwijl druk converserend. Rob pakt z’n mobieltje
uit de binnenzak van zijn ribfluwelen colbertje. Ik ren richting Rob om mijn nieuwsgierigheid
te bevredigen en hoor hem door de telefoon zeggen:
“Klaas, dit wordt niet uitgezonden, begrepen!!.
Het verhaal wil nu dat een oplettende receptiegast naar 2 vandaag heeft gebeld
met de mededeling dat hij alles opgenomen heeft en van plan is naar een
andere omroep te gaan om deze doofpot te onthullen. Het vervolg heeft U kunnen
zien.

De moraal van het verhaal:
1. Job, de burgermeester, had Rob,de wethouder, moeten ontslaan. Een wethouder die kutmarokkanen zegt, beledigt een bevolkingsgroep èn daar komt bij dat hij het mislukken van z’n eigen integratiebeleid bevestigt nl. hij noemt ze kutmarokkanen en niet kuthollanders.
2. Een kwaadwillige conclusie zou kunnen zijn dat de beide heren van joodse bloede zijn en daarmee op de hand van Israël, en die kutmarokkanen zijn islamitisch en daarmee op de hand van de Palestijnen. Dus, laat Rob maar zitten waar hij zit. Als Gretta iets over Israël zegt is het land te klein, en Rob kan rustig Kutmarokkanen zeggen, terwijl Rob politicus is.

De conclusie van het verhaal:
Job mag geen Minister-President van Nederland worden voordat hij Rob Oudkerk uit zijn functie als wethouder heeft gezet. Als voormalig integratiedeskundige weet Job dat Rob ontzettend fout is.