Kay

Patrick loopt het landweggetje af achter zijn stulpje aan de rand van dat nieuwbouwwijkje in Droogland. Patrick Wandel heet hij. Patrick hebben zijn ouders voor hem bedacht, Wandel dankt hij aan zijn voorouders. Dat is niets vreemds, zo is dat nu eenmaal bij de wet geregeld. Tegenwoordig zijn er wel wat mogelijkheden om aan een andere naam te komen, maar lang niet overal en zeker niet altijd. Zijn vader, Kees Wandel, had er genoeg van om steeds maar kinderen te vernoemen naar de ouders van de ouders. Kees Wandel zijn vader was Marinus Wandel en diens vader weer Kees Wandel. Hoe ver terug dit gedoe nog gaat weet hij niet. Patrick’s moeder heet Cornelia van der Werf, maar haar dagelijkse naam is Kee. Kee Wandel zogezegd. In het dorp had zij een bijnaam welke zich makkelijk laat verklaren: Keetje Tippel. Trots was zij daar helemaal niet op. Zij gruwde daarvan.

Vader Marinus had genoeg van die vernoemerij. Al zijn vrienden gaven hun kinderen al “vreemde”, liefst Engelse namen, hij dus ook. Waarom dat Patrick werd weet Patrick niet. Het is wel een wat vreemde combinatie, engelse voornaam, hollandse achternaam, maar hij weet niet beter, alles went. Patrick Walker in zijn paspoort had hij wel tof gevonden, maar ja, dat is alleen fantasie.

Het is maandag, de weekdag die hij , naast de zondag, als zijn vrije dag beschouwt. Hij gaat dan niet als de andere dagen met zijn oude bestelbus naar de markt in een aantal omliggende plaatsen om zijn stoffen aan de man te brengen. Hij heeft een naam opgebouwd in stoffen mag hij wel zeggen. En de grootste collectie én de meeste rollen liggen op zijn kraam. Jonge vrouwen zitten niet zo vaak meer achter de naaimachine, maar door wat exclusiever in te kopen heeft hij toch zijn omzet nog aardig op peil weten te houden. Hij moppert er zeker niet over. Zijn zoontje van vijf is bij hem. Hij, Kay, rijdt op zijn eerste fietsje. Papa houdt hem goed in de gaten, het is toch nog zo’n klein ventje op dat fietsje.

Kay. Daar is nog heel wat over te doen geweest voor de beslissing over die naam gevallen was. Sonja en hij waren niet over één nacht ijs gegaan bij het bedenken van die naam. Lijsten en boekjes met namen waren er geraadpleegd, maar “witte rook uit de Sixtijnse kapel” had lang op zich laten wachten. Voortgang zat wel in de omvang van Sonja’s buik en op den duur werd de beslissing geforceerd. Sonja was met “Kay” op de proppen gekomen. Zij vindt dat een leuke naam. En: of het nu een jongen of een meisje werd was met die naam ook gelijk opgelost.. We noemen hem of haar Kay en zeggen Kai als het een jongen is en Kee als het een meisje is. We zeggen dan wel Kee maar denken op zijn engels Kay en dan klinkt dat heel anders !

Ze wist wel dat ze een goede kans had dat Patrick daar mee zou instemmen. Hij is immers al jaren idolaat van Kay Bobson, die Hollywoodster die al vele jaren mannenharten op hol doet slaan. Niet dat ze zo geweldig acteren kan –een Oscar is voor haar niet weggelegd- maar dat acteren is maar bijzaak. Zij acteert met haar hele uiterlijk en daar is niks mis mee. Alles in precies de goede proporties, en daar is ze niet geheim op ook. In tegendeel zelfs, haar rollen kenmerken zich door zoveel mogelijk bloot. En er is veel mogelijk bij haar….. Pas nog droomde Patrick van haar. Daarbij stelde hij zich voor dat zijn hele stoffenvoorraad, al die rollen en losse coupons, een prijs per vierkante centimeter gingen opleveren gelijk aan wat het werkelijk minimale niemendalletje dat Kay Bobson nog aan had in haar laatste rol per zo’n vierkantje moet hebben gekost.. Toen zij daarin op het witte doek verscheen was het geritsel in de zakken popcorn gelijk verstomd….. Voor al dat geld zou hij zich zeker een luxe marktkraam kunnen permitteren, zo één die je mee naar huis kunt nemen compleet met alle handelswaar. U kent ze wel, aluminium beplating. Parkeren, kleppen open en klaar is Patrick En daarvoor, in plaats van die gammele bestelbus, een heuse SUV, een PC-Hooft-tractor die ook nog Nijmegen binnen mag. Kompleet met koeienvanger….

Helaas, het was een droom, en toen hij er uit ontwaakte lag hij gewoon naast zijn Sonja. De Sonja waar hij zo gelukkig mee is, die zo goed voor hem, voor Kay en voor haar gezin zorgt en bij tijd en wijle ook nog een toffe meid voor hem is. Ook op dat moment weer, toen hij van zijn droom vertelde. Gelijk was ze de stand-in voor Kay Bobson. Wat stand-in ? Voor Patrick was ze Kay Bobson zelf !!

Zo mijmert hij op zijn landweggetje en wordt daarbij herinnerd aan wat hem vorige week overkwam. Kay deed voor het eerst mee aan de avondvierdaagse van school. Wat vaders liepen mee met het grut. Ook “Kai” en zijn vriendje, en Patrick, en de vader van dat vriendje.De laatste trekt zich niets aan van de afspraak over de uitspraak van Kay. Hij zegt het constant op zijn engels.

Na verloop van tijd worden de beentjes wat moe en zakt het tempo. Liepen zij eerst vooraan in het groepje, zij zakten steeds verder af naar achteren en dreigden hekkensluiters te worden.. Zegt de vader van het vriendje plotseling: “Kaytje, tippel eens een beetje door!” Patrick schrok er een beetje van toen hij het hoorde. Maar tegelijkertijd zag hij de humor er van in en speelde er een glimlach over zijn gezicht. Dat zou zijn moeder eens hebben moeten horen: zegt er iemand tegen haar kleinzoon Keetje Tippel…….