Kees en de schurft

Op de nationale burgo-tijd van 18.30 uur werd gisteravond de warme prak opgediend in huize Mutlog. De kabeljauw zag er voortreffelijk uit, mag ik wel zeggen. Zou het zeker geen fijne-keuken-prins willen noemen die hier de scepter zwaait. Maar met de beperkte creatieve middelen waarover food-afdeling beschikt, nog altijd uitstekend binnen te houden. Dacht ik. Echter, daar stak EénVandaag dat dagelijks op de achtergrond z’n stinkende best doet om de feestvreugde bij deze happenings net dat tandje meer te geven, een stuitend stokje voor. Op het moment suprême dat het exquise visgerecht er helemaal klaar voor was om relaxed naar binnen te glijden, vond de redactie van ons lichtvoetige actualiteitenprogramma het namelijk nodig om ons als pikant sausje te trakteren op een itempje dat ter plekke iedere verdere trek de grond in boorde.
Schurft.
Vier minuten en zesenveertig seconden lang schoof alles wat er maar aan bijeengeschraapte ellende over de besmettelijke huidziekte te bedenken valt, over het scherm. Interviews. Schrijnende details. Een stoet gekrenkte dermatologen (Loxasol moet als de sodemieter in het pakket van de zorgverzekeraar) en kenners van infectieziektes kuierde tussen de spinazie en de aardappelen door, vervaarlijk richting de gefileerde vis.
Voor de bombardementjes op de Taliban, een Turks vliegtuig dat de landingsbaan mist of een afgeknalde vastgoedhandelaar hebben we langzamerhand de broodnodige immuniteit gekweekt waardoor er vastberaden doorgelepeld wordt. Maar schurft is net een bruggetje te ver.
Einde oefening dus.

En het is dat Kees van Kooten een uurtje later in het kader van de Boekenweek in DWDD kond mocht doen van zijn ambassadeurschap voor de stichting ‘Brooke Hospital’, anders was het geheid afmars geworden met een lege maag. De Stichting zet zich, volgens van Kooten, in voor afgedankte werkpaarden en werkezels in ontwikkelingslanden. Zoon Casper had zowaar het kekke muziekje gecomponeerd voor een promofilmpje met veel treurige knollen in de pensioengerechtigde leeftijd. De meester zélf sprak net een tikkie te gevoelvol de voice-over in.
De satire droop er aan alle kanten van af.
Dacht ik.
Welgemoed prikte ik in de opgewarmde kabeljauw. Waande me terug in de onvergetelijke Koot en Bie zondagavonden van weleer. De reeds een uur lang heftig opspelende jeuk ebde langzaam weg.

Vanmorgen voor de zekerheid toch even gegoogled op Van Kooten en DWDD.
Brooke Hospital bestaat echt! En dat ambassadeurschap ook.
Weet ie me na al die jaren toch nog steeds op het verkeerde been te zetten.
Lekker gegeten trouwens.