Ken uw Eigen Broekzak

Weet u uit uw hoofd wat er in uw broekzak, jaszak, rugtas of handtas zit? Probeer alles eens op te noemen. Controleer daarna of het klopt. Wel eerlijk doen, hè; die verfrommelde groen uitgeslagen zakdoek of dat losse, inmiddels harige kauwgompie tellen ook mee. Mijn werk bestaat er de laatste tijd uit om mensen te controleren of ze niets hebben gepikt uit het bedrijf waar we werken. Dat betekent, dat ze op mijn verzoek hun zakken moeten leegmaken of me een blik moeten laten werpen in hun tas of koffertje. Nee, ik kom niet aan hen of hun spulletjes. Dat mag niet. Ze mogen me zelf alles laten zien.
Nadat ik dit een aantal weken heb gedaan nu, begin ik een goede indruk te krijgen van wat de lieden zoal met zich meedragen en kan ik de mensheid al een beetje inschalen op De Schaal van Efficiency en Netheid tot Complete Chaos.

Twee categorieën mensen zijn in grote lijnen aan de hand van deze Schaal van ENCC duidelijk te onderscheiden en wel: de mannen en de vrouwen. Er zijn kleine uitzonderingen, maar de mannen scoren over het algemeen aanzienlijk hoger ten aanzien van Netheid en Efficiency. Het valt me zwaar dit toe te geven, maar eerlijk is eerlijk. Ze vervoeren weinig overbodige ballast en weten zonder na te denken of ze een telefoon, kam, agenda, kaartspel, een overgebeleven banaan of sleutelbos bij zich hebben en waar ze die hebben gelaten.

Bij de vrouwen ligt dat anders. In de jas- en broekzakken zit zelden iets, maar wat er uit die handtasjes en aanverwante tassen komt rollen, is waarlijk niet te filmen. Complete overlevingspakketten worden uitgestald op mijn tafel. Vaak zijn de dames zelf ook hoogstverbaasd wat ze allemaal bij zich hebben en houden meteen maar grote opruiming ter plaatse, waarbij ongeveer de helft in de prullenbak verdwijnt. Snoeppapiertjes scoren hoog, oude lipsticks, verfrommelde zakdoekjes, losse bonnetjes en boodschappenbriefjes.

Ikzelf ben ook een aantal keren gevisiteerd, door mijn mannelijke collega’s. Aangezien ik zelf de personeelsuitgang sluit, als ik wegga, moet ik altijd door de hoofdingang naar buiten. Daar zijn ook poortjes. En als het lampje rood oplicht en er een piepje afgaat, moet ik naar de portiersloge voor visitatie. Open en bloot voor iedereen en niet in het beschutte kantoortje waar ik zelf werk.

Van de week moest ik voor het eerst alles uitpakken. Ook ik was verbaasd wat er allemaal uit mijn tas kwam rollen. Een verborgen ritsje moest ook open. Even aarzelde ik om het eruit te halen, maar ‘wat moet dat moet’ en zo legde ik netjes twaalf verpakte condooms op de balie met de ondertiteling: “Een echte meid is op de toekomst voorbereid.” Alle blikken richtten zich op Kwatta. Mij werd meteen duidelijk waarom visitatie achter gesloten deuren dient plaats te vinden en niet aan een open balie. Grote hilariteit onder de aanwezigen. De vragen heb ik niet beantwoord.

Bij thuiskomst heb ik mijn tas eens flink onder handen genomen en ik weet zeker, dat ik bij de volgende visitatie hoog ga scoren op de Schaal van ENCC en wel in de richting van Efficiency en Netheid. Een expositie als deze overkomt me geen tweede keer.

Mijn onderzoek naar de geheimen van broekzakken, rugzakken en handtassen zet ik voort. Naast de hoofdcategorieën die ik in de eerste weken heb leren onderscheiden, zijn er ook diverse subcategorieën aan te geven, waar ik grip op probeer te krijgen: bijvoorbeeld het verschil in rangen en beroepsgroepen binnen het bedrijf en de correlatie met soorten rugzak, tas of koffertje.

Een maffe baan, dat visiteren. Ik ben er per ongeluk ingerold via een uitzendbureau, maar ook deze baan verschaft me weer veel Leering ende Vermaeck.

Intussen ‘ken’ ik de meeste mensen als mijn eigen broekzak, sta ik mijn mannetje en heb in elk geval weer een overzichtelijke handtas, waarin alles een vaste plaats heeft. En vooral dat laatste is het beste wat deze baan me tot nu toe heeft opgeleverd.