Kerst met ballen

‘Ho, ho, ho, wat voel ik me weer kut vandaag’, zuchtte de oude man voor zich uit.
‘Ik word doodgegooid met liedjes over eenzame kerst en omgezaagde dennenbomen terwijl er al bijna geen bos meer overeind staat. Over baby’tjes die in een koude stal geboren worden om vervolgens te moeten worden ingeënt tegen de Mexicaanse griep. En dan staan er straks ook nog eens geen lammetjes meer in de wei omdat alle drachtige geiten geruimd moeten worden vanwege de Q-koorts. Vervolgens verwachten ze van mij dat ik wel evenzogoed kadootjes kom brengen onder een plastic boom. En bovendien nog lollig moet gaan lopen doen ook.’ Hij sjokte verder door de straten van Amsterdam. Onder de indruk van de prachtige kerstverlichting werd zijn stemming al wat milder. De rood verlichte ramen met daarachter de mooiste engeltjes deden de kerstman zichtbaar goed. En wat waren ze vriendelijk. Stuk voor stuk wuifden ze naar hem en boden ze hem onderdak voor de nacht. Geregeld kwam hij langs vrolijk versierde etalages met diverse attributen ter opluistering van het kerstfeest. ‘Eindelijk eens iets moderns voor in de boom’, dacht hij. ‘Diverse ringen van klein tot groot en balletjes aan touwtjes. Kijk, ze verkopen hier ook glijmiddel voor mijn arrenslee! En wat een bijzondere kaarsen zie ik hier staan. Gebogen kaarsen in allerlei soorten en maten, leunend op twee kerstballen. Zeker krom getrokken door de zon.’

Daar moest de kerstman het fijne van weten en hij ging naar binnen. Hij werd voorgesteld aan Tarzan en de Terminator. Ook Big John werd gedemonstreerd door de alleraardigste winkelassistente. En het leuke was dat er ook kaarsen bij waren die konden trillen. Helaas niet met kerstmelodietjes, die hadden ze niet in voorraad. Die kaars met zo’n draaiende top leek de kerstman wel leuk voor op zijn nachtkastje. Maar kon ook uitstekend dienen als piek op zijn kerstboom, bedacht hij later. Kreeg hij warempel bij de aankoop nog een doosje met blauwe kerstsnoepjes kado! Er zat alleen niet veel smaak aan.

Zodra hij zijn zoektocht naar wat vertier vervolgde kon hij de lokroep van een rondborstig gevormde engel niet meer weerstaan. Gastvrij heette ze hem vriendelijk welkom in haar knusse kamertje. Ze sloot de gordijnen en maakte het daarmee extra gezellig. Het was er zo lekker warm dat de kerstman zich ontdeed van zijn bontgevoerde jas, en flamboyant gooide hij zijn muts over de kapstok. De lieftallige engel trok hem behoedzaam zijn laarzen uit en zijn rode pofbroek verdween in de hoek van de kamer. Ze kwam naast hem op haar bed zitten en wist hem vakkundig op zijn gemak te stellen. Toen sloeg ze haar arm om de oude grijsaard heen en met de andere hand streek ze door zijn baard en langzaam naar beneden. ‘Ho, ho, ho’, riep de kerstman, die dat natuurlijk niet gewend was. Maar met een engelengeduld stelde ze hem gerust en hij liet het zich verder zonder morren welgevallen.

Het duurde niet lang of over de grachten van Amsterdam klonk herhaaldelijk een euforisch ‘Ho, ho, ho’. De kerstklokken begonnen spontaan te luiden alsof het een lieve lust was en fonteinen van vuurwerk verlichtten de donkere sterrenhemel. Voor het eerst sneeuwde het die kerstnacht zoals het nog nooit had gesneeuwd, met grote witte vlokken. Toen de kerstman weer buiten stond klonk met een elan als nooit tevoren: ‘Ho, ho, ho! Vrolijk kerstfeest, iedereen!’ Hij had eindelijk zijn kerstmiss gevonden.