Kerstballenbad

Veel landrotten weten niet dat de scholen meeuwen die met vissersboten meevliegen bestaan uit een vaste populatie. De hyena’s van de lucht zijn monogaam in relatie tot hun boot. Ze vliegen daarbij in een grote cirkel om hun vaste restaurant mee. Vandaag zal de escorte van de Neeltje Jans 1 en 2 uit IJmuiden onbeloond blijven. Vandaag zullen ze bot vangen. Traag deinen de twee ouwe Nelen langs het havenhoofd van IJmuiden. Beide kotters, minimaal voorzien van diesel, splijten het zog van de supertanker die hen voorging. Drie haringen en een Jutter moeten de twee schippers tot halverwege de eerste lengtegraad op de Noordzee brengen.
Dikke Jannes, vernoemd naar zijn boot, staat sinds jaar en dag weer eens alleen in zijn stuurhut. Het adventwantje ligt als een relikwie voor hem aan bakboordzijde van zijn roerkolom. Zoals het daar al 95 jaar ligt. Vraag hem niet naar zijn vaste rituelen. Bijgeloof is hem vreemd. ‘Als iets zo is, waarom zou hij er dan in moeten geloven?!’
Schuin boven hem, naast de dieptemeter, hangen drie kerstballen. Eenmaal per jaar vaart de schippersvrouw mee. Met Kerst en niet anders! Dan hangen ze daar maar alvast. Daar heeft hij dan weer niks mee. Dat gedoe! Hoeft hij ze ook niet weg te halen of weer op te hangen.

De borsten van een Playboy-playmate uit 1986 kijken langzaam deinend mee over zijn schouder. Evenals de achtpuntige ster, die zijn opa op de brugwand had vereeuwigd met wat resterende teer nadat de Neeltje Jans 1 op de kade van IJmuiden opnieuw getorst was. Het octagram, de 8, het getal van het lot, het noodlot en de gerechtigheid. Gerechtigheid die niet op zijn 2e stuurman slaat. Hij mist ‘die Bleke’. De lul.

Op volle zee zijn de gedachten van Jannes niet gevangen. Daar is hij één met zijn boot. Terwijl zijn hart de pokkerdiepokkerdie-kadans van de kotter slaat, bepaalt de breedte van de horizon zijn dagdromen.
Logisch dat die nu over ‘die Bleke’ gaan. Zijn vriend had de laatste 30 jaar nog nooit verstek laten gaan. Zelfs nu niet. En ook al kon ‘Die Bleke’ niet zwemmen, hij was een zeeman! Een stille, trouwe doorzetter.
‘Waar is die Bleke!?’ Roept Jannes een aantal malen hardop door zijn stuurhut. Hij herhaalt de vraag van die keren dat hij zich zorgen maakte wanneer zijn vriend dienst aan dek had. Hij heeft ‘die Bleke’ wel tien keer uit zee moeten redden, omdat hij weer eens overboord gedonderd was. ‘Waarom kon je nou niet zwemmen, lul?’, vraagt hij vervolgens aan een urn naast zijn voeten.

Met een ruk trekt hij het vergeelde plakband, waaraan de kerstballen hangen, van het brugraam, bukt voorover en schroeft de deksel van de vaas. Langzaam laat hij de kerstballen in de urn zakken.
‘Wat dacht je van hier!’ Schalt het bij Jannes door zijn marifoon. ‘Ja, hier is goed Co’, antwoordt Jannes. Na nog even de inhoud bekeken te hebben, draait hij voorzichtig de deksel terug en zet zijn boot in neutraal.

Even later, met acht meter tussenruimte, staat zijn broer op gelijke hoogte aan dek om het zeemansgraf van hun vriend bij te wonen. De korte plechtigheid overstemt nauwelijks het geluid van de diesels.
‘Ga je nog wat zeggen?!’
‘Nee!’ Vanuit stand laat dikke Jannes de urn recht naar beneden in de golven vallen.
‘Eikel! Wat doe je nou man!’, galmt het tussen de boten. ‘Je moet hem uitstrooien’.
‘Hij kan niet zwemmen!’, roept Jannes zo hard als hij kan, schuin langs zijn pijp.

Nog voordat de urn in de duisternis van het zout verdwijnt, lispelt hij: ‘Dag lul’!