Kerstgedachten

Met weemoed denk ik terug aan alle kerstperiodes uit mijn jeugd. De spanning van de donkere dagen voor kerst. De fascinatie voor alle lampjes en de bont gekleurde ballen en slingers in de kerstboom. Zoveel mogelijk kerststerren in de ramen tellen op weg naar school. Kerstramen knutselen van zwart karton en doorschijnende papiertjes. Een lint met tientallen kerstkaarten over de hele woonkamer gespannen. Het cassettebandje van mijn vader met kerstliedjes in een onbegrijpelijke taal. Beide oma’s achter de piano. Ieder jaar een dik pak sneeuw op straat. Sneeuwballengevechten met de buurjongens en schaatsen op de grote vijver. Sleetje rijden van die steile heuvel achter in het park. Ach, zoveel mooie herinneringen.

Ik denk dat ik de essentie van kerst toen eigenlijk wel te pakken had. Het was het delen van het geluk met anderen. Het waren de lichtjes in mijn ogen.

Die tijden zijn voorbij. De onbevangenheid van de jeugd heeft plaatsgemaakt voor het cynisme van de volwassenheid. Jeugdvrienden zijn vergeten. School is vervangen door werk. En een fatsoenlijk pak sneeuw heb ik al eeuwen niet meer gezien. Het kerstgevoel is in een diepe winterslaap geraakt.

Wat ook veranderd is, is dat er nu een liefde in mijn leven is. Zij heeft, in tegenstelling tot mij, geen fijne jeugd gehad. Haar herinneringen zijn niet mooi en voor haar is kerst dan ook nooit iets leuks geweest.

Gelukkig zijn ook voor haar die tijden voorbij. Sinds wij samenzijn kijkt zij voor het eerst in haar leven uit naar kerst. Zij gaat mee naar de kerstmarkt en kiest een mooie kerstster uit voor achter het raam. Zij loert ongeduldig als een kind naar het cadeau dat ik onder de boom heb gelegd. Zij kruipt tegen mij aan en luistert aandachtig naar mijn verhalen van vroeger. En iets in mij is uit een diepe winterslaap ontwaakt.

Ik denk dat ik de essentie van kerst nu eindelijk weer te pakken heb. Het is het delen van mijn geluk met haar. Het zijn de lichtjes in haar ogen.