Kickboksen is voor mietjes

[i]Opgedragen aan al het personeel van het Beatrixziekenhuis[/i]

“Ga mee kickboksen! Dat is echt iets voor jou!” Het was mijn enthousiaste eindredacteur die ik verantwoordelijk kan houden voor één van de grootste misstappen in mijn toch al mislukte leven. Ik liet me,…. inderdaad: omlullen. Nu, drie dagen nadat het infuus verwijderd is en ik weer adem kan halen via mijn mond en neus in plaats van door dat ellendige slangetje en ik weer kan pissen via m’n lul in plaats van door die afschuwelijke katheter, kan ik terugkijken op deze periode van totale verstandsverbijstering.

“Ik had talent,” was de volgende grote leugen die mijn nuchtere verstand op hol had gebracht. Het was de leraar, of beter gezegd: de nazibeul, van de sportschool waar mijn eindredacteur zich wekelijks voor de gein in elkaar liet rossen, die me wijs probeerde te maken dat ik talent had voor het kickboksen. En ik ben ijdel, dus alweer: ik liet me omlullen.

Kickboksen, – ik weet niet of u het wel eens heeft gezien op televisie? – is absolute topsport, dat kan niemand ontkennen. Uitgevoerd door meedogenloze schurken die legaal anderen in elkaar trappen, als alternatief voor het illegaal knokken binnen een of andere beruchte hooliganbeweging.

Voor al die ware moordaanslagen hebben ze nog termen verzonnen ook, zodat het lijkt alsof er echt een topsportidee achter zit. Zo is een hoge trap tegen het hoofd, een high kick. Ik verzeker u; mocht u ooit het slachtoffer worden van een technisch perfect uitgevoerde high kick, bent u voorgoed genezen van een eventueel virus wat kickboksen heet. Maar voordat de lichamelijke genezing voltooid is moet u even geduld hebben, of bent u gedwongen om net als ik, het kalkoentje met kerst via een slangetje te eten. En dat is niet eenvoudig, kan ik u melden als ervaringsdeskundige.

“Het is wel zo gaaf!” zei diezelfde eindredacteur. Het is dat ik gehinderd werd door wat tanden die her en der lagen verspreid op mijn onderlip en dat ik ook niet goed wist in welke richting ik moest praten, omdat mijn ogen ergens halverwege mijn oorlellen waren beland, maar anders had ik hem gevraagd wat hier nu zo gaaf aan was.
Nee, kickboksen is niet voor mannen als ik. Dat is voor mietjes, die een bepaalde eigenwaarde hebben ontwikkeld, voortgekomen uit een stukje frustratie. Waarschijnlijk gevoed door niets en niemand ontziende papa’s die hen in vroeger dagen dagelijks een pedagogisch pakrammel hadden gegeven waar zelfs ik, als oerconservatief nog moeite mee zou hebben gehad.

Achter die brede torso’s aan spieren, achter die macho blik, achter dat masker van zelfmedelijden, schuilen killers. Killers, maar wel mietjes. Mietjes! Daar wordt je een grote vent van? Schei toch uit. Een grote vent was die dokter, die mijn katheter er zonder blikken of blozen uittrok en me een prettig uiteinde wenste. Want ook al had mijn kickbokscarrière maar veertien seconden geduurd, er was toch zeker één techniek die ik wel onder de knie had gekregen. En het is dat de Zweedse band me belemmerde hem uit te voeren, anders had ik diezelfde dokter kunnen uitnodigen om volgend jaar met Kerst een column te schrijven. Over patiënten met een teleurstellende kickbokscarrière en over ballen die heel toepasselijk met de Kerst net weer waren ingedaald, na ruim een jaar heel parmant in de top te hebben gehangen,… vlakbij zijn slokdarm.