Kindertehuis…

‘Vijf,’ zegt het meisje en tovert een hele grote glimlach tevoorschijn. Ze trekt de kolossale duikbril over haar hele gezicht en klimt het trappetje op. Met een onbeholpen sprong verdwijnt ze in het water.
Vijf. Ik was ooit ook vijf. Dat was in 1964. En ik zat destijds, net als zij nu, in een kindertehuis. Even bekruipen me gedachten over het waarom. Wat zou de reden zijn dat ze hier is? Ik kijk naar de leidster en doe mijn mond open om iets te vragen. Maar ze is bezig om een supersoaker te repareren voor een jongetje dat zenuwachtig heen en weer wippend staat te wachten tot ze eindelijk klaar is. Het doet er niet toe. Dat zou ik moeten weten. Geen van deze kinderen is hier omdat er iets leuks is gebeurd. Achter elke lach in het opblaasbad in de tuin schuilt een kleine tragedie. Ik kijk naar mijn pleegkind. Veertien jaar is hij nu. Zijn vader was al jaren dood. Zijn moeder stierf onlangs. En niemand wil de voogdij. Niemand wil hem echt hebben. Teveel gedoe. Een te grote inbreuk op het dagelijks leven. Hij wil hier weg. Het is leuk, zegt hij. De leiding is aardig. Hij heeft een mooie kamer. En een krantenwijk. Maar toch wil hij weg.
‘Bij jullie wonen,’ antwoordt hij als ik vraag wat hij het liefst wil. In mijn kleine huisje met twee slaapkamers wonen er al drie. Dus dat gaat niet. Hij weet dat. Hij accepteert het. Maar hij droomt. En hoopt. In augustus mag hij een week bij ons logeren. Hij heeft het er nu al over.
‘Gewoon dicht,’ zegt de leidster tegen me en geeft het jongetje zijn waterpistool terug. De oudere kinderen zitten om haar heen en kijken naar me. ‘Ze vinden dit te luxe. Een gewoon rijtjeshuis in een woonwijk vinden ze te duur. Het liefst zouden ze weer zo’n ouderwets gebouw hebben met slaapzalen en lange gangen.’
Ik huiver. Ik ken zo’n gebouw. De geur van lysol. Steriele bedjes met traliehekken.
‘Wat verwachten ze in godsnaam van me?’ Ze heft even haar handen op in een moedeloos gebaar. ‘Dat ik op de hoek van de straat ga staan en roep “Pleeggezin gezocht! Wie wil er een probleemkind bij?” Er zijn bijna geen pleeggezinnen te vinden.’
De kinderen knikken. Hun gezichten staan somber, ondanks de warme zon. Hun ogen zijn strak op me gericht. Het zijn mijn ogen. De ellende van hun jonge leven zit in die blik. Mijn ellende. En zij moeten er nog aan beginnen om ermee te leren leven. Ik weet wat dat kost.
Dus het is te duur om ze een beetje warmte van een huisgezin te geven. Het kost teveel om deze kinderen, vaak na omzwervingen van jaren, de geborgenheid te geven van een huis met een eigen kamertje. Van de veilige armen van iemand die ze beschermt, als is het dan beroepshalve. Nee, daar moeten we ons geld vooral niet aan uitgeven. Dat ze zonder die geborgenheid straks als jonge volwassenen alleen maar vijandigheid zullen voelen, is niet ons probleem, toch? Zolang het maar zo min mogelijk kost en we ze niet onder ogen hoeven te komen, is het best.
Nee, we hebben ons geld hard nodig. Om het salaris van ministers en kamerleden volgend jaar met dertig procent te verhogen. Want dat is echt nodig. En wat denk je wel niet dat het kost om ‘onze jongens’ naar Irak te laten gaan? Daar zijn kapitalen voor nodig. Voor het aangezicht van Nederland in de internationale politieke arena.
Als dat allemaal opgebracht moet worden, dan zullen we dat geld ergens vandaan moeten halen. Hier vandaan dus. Laat de kinderen tot mij komen, nietwaar meneer Balkenende? Christelijke normen en waarden in de politiek zijn goed, maar we moeten het niet overdrijven natuurlijk. En als het later lastpakjes worden, kunnen ze altijd nog met twee op een cel.
De kinderen kijken nog steeds naar mij. En wat kan ik er aan doen, verdomme?
Het kleine meisje staat opeens voor me. Het water loopt met straaltjes langs haar lijfje naar beneden. In haar handen houdt ze een schoentje, roze met fonkelende plastic diamantjes. Even kijkt ze er met een verliefde blik naar en slaat haar ogen dan naar me op.
‘Ik ben een prinses,’ zegt ze met overtuiging in haar stem.
Ja, lieverd,’ zeg ik en opeens heb ik behoefte om dat kleine natte lijf tegen me aan te houden. ‘Jij bent een prinses.’
Nog even.