Klamme dweil

Héérlijk. Mondige burgers op drift in een ontketende samenleving! Werkzaam in de zorg is het nooit zeker wanneer je zelf niet ernstig hulpbehoevend wordt. Grootste zorg: blijf ik in leven? Verpleeg- en verzorgingsfabrieken maken lollige tijden door. Uitschelden, schoppen, slaan, bedreigingen, krabben en een kopstoot zijn voor personeel als lijdend voorwerp net zo normaal als oudjes uit hun poepluiers rollen. Een op de drie komt wekelijks met deze onstuimigheid in aanraking. Honds gedrag incasseren tegen een grijpstuiver salariëring. Gajes dat een demente vader of moeder komt verrassen, ontsteken om het minste geringste in razernij. Verpleegkundigen rennen naar de Eerste Hulp om aangerichte schade te laten herstellen. Marktwerking in de zorg is dus uitermate succesvol. De gemiddelde huisarts kent het fenomeen al wat langer. Vroeger verliet een patiënt, na een bemoedigend schouderklopje (“Ga die 6 maanden nog maar wat leuks doen…!”), al dan niet voorzien van een onleesbaar receptje de spreekkamer. Huidige trend: de assertieve patiënt neemt de vrijheid de dokter minimaal voor rotte vis uit maken, dood te wensen of zelfs uit- en inwendig te onderzoeken. Amusant. De assistente wordt geacht ook zorg op maat toe te passen richting haar werkgever. “Wat kan ik voor je doen?” Murw gebeukte pillendraaiers ontsierd door uit hun bakkes geslagen kronen zijn reeds gesignaleerd. Medici worden niet zelden belaagd door trillende junks op zoek naar medicijnen. Een leeggeroofde medicijnkast als resultaat is ’s morgens de onthutsende aanblik.

Wanneer een huisarts, na een slopende (…) werkdag ’s avonds uitgeblust naast zijn partner de matras bekruipt loert er nog gevaar. De telefoon. Zwakzinnigen met een ingegroeide rechterteennagel/rechterhersenhelft vinden het passend hun arts daar om 03.00 uur van op de hoogte te stellen. Bijbehorend dwangbevel: “Meteen komen!” Wanneer de medicus het ongerief wat tracht te nuanceren wordt hij vloekend en tierend tot de orde geroepen. “Wanneer je godverdomme niet verschijnt verbouw ik morgen je klote praktijk”, doet de geneesheer uit zijn nest en in de auto kruipen. Een beetje praktijk kost een beetje investering tenslotte. Onderweg naar de cliënt neemt hij een shot tegen de oplopende stress en hartslag. Sinds 1996 krijgen huisartsen een hogere vergoeding voor het werken in probleemwijken. Geruststellend. Verloskundigen hebben ook continue aandrang tot persen. In blijde verwachting maken ze hun opwachting aan menig kraambed. Agressie en geweld tussen de weeën door is ook daar schering en inslag. Net als bij de mannelijke gynaecoloog. Door allochtonen gemolesteerd worden na een ‘frisse’ kijk op moeders klamme dweil. Taalproblemen en onnozelheid zorgen vaak voor tergende situaties in de prachtwijken.

Ambulancepersoneel zit ook in de verkeerde hoek waar loeiharde klappen vallen. Vrolijk klinkende sirenes en sfeervolle zwaailichten hebben wonderlijke uitwerkingen op menselijk ongedierte. Terwijl hulptroepen levensreddende klussen verrichten worden ze vrolijk gemolesteerd of erger: “Ik steek je dood!” Terwijl rochels hun fluoriderende outfit besmeuren worden van de voertuigen de ruitjes ingeslagen. De oplossing, qua pappen en nathouden: gereanimeerd wordt er pas wanneer de politie ten tonele is verschenen. Infuus wordt pas dan aangelegd wanneer agenten de geweldsspiraal hebben doorbroken. Stuitende tolerantie! Hun maandelijkse schadeloosstelling gaat daarom met 23 procent omhoog. De kosten voor de zotte maatregel zijn ongeveer 3,5 miljoen euro en worden door de verontruste zorgverzekeraars betaald. Dit heeft naar verwachting geen gevolgen voor de zorgpremies. Prettig. Maar sinds wanneer doen Univé e.d. aan ontwikkelingshulp? Wellicht een betere optie: iedere bloedhond die zich, richting bovengenoemde beroepsgroepen, misdraagt wordt elke medische zorg levenslang onthouden! Een te missen nier, long en hoornvlies wordt uitgenomen. De hufters krijgen een lidmaatschap van de NVVE en een donorcodicil om het uitgeklede zorgpakket compleet te maken.