Klatergoud

Het zilveren regeringsjubileum van koningin Beatrix doet me denken aan de goudkleurige knoopjes die als goudkorreltjes onder in de knopentrommel van mijn moeder lagen. Als klein meisje dacht ik dat die knoopjes van echt goud waren en fantaseerde dat mijn moeder eigenlijk, in het geheim, een koningin was. Dat moest wel want mijn moeder had helemaal geen geld voor echte gouden knopen. Omdat ze verliefd was geworden op mijn vader, en hij geen prins was, mochten we niet in aan het hof wonen, bedacht ik. Maar ik wist zeker dat dit ooit rechtgezet zou worden en ik, samen met mijn vader, moeder en zusje, in een prachtig paleis mocht wonen in plaats van één hoog in een flat.Voor mijn moeder leverde dat alleen maar voordelen op. Lakeien deden de was voor haar zodat zij nooit meer op zondagavond het wasgoed in een met sopgevulde zinken ketel hoefde te koken. De hofdames haalden het wasgoed door de wringer, hingen het buiten aan de lijn en streken het keurig netjes glad. Mijn zusje en ik werden officieel erkend als prinsesjes en daar hoorden massa’s jurkjes met bijpassende kroontjes bij. En nog een voordeel; we zouden nooit meer verplicht worden om levertraan en spruitjes in ons mond te stoppen. Van ons werd verwacht dat we alleen maar mooi stonden te zijn en wuif-, glimlach- en buiglessen zouden volgen. Als oudste dochter van mijn koninginnemoeder lag voor mij een carrière als koningin in het verschiet, droomde ik. Het zou één groot sprookje worden dat eindigde in ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’.

Een paar jaar later kwam ik erachter dat mijn moeder gewoon de dochter van opa en oma is en niet het oudste kind van Prins Bernhard. Een carrière als koningin kon ik dus wel vergeten. Gelukkig maar, want koningin is een zwaar beroep. Zo wordt er altijd en eeuwig op je gelet. Nooit kun je als een viswijf tekeer gaan of meegalmen met ‘Een beetje verliefd’ van André Hazes. Met een versleten joggingbroek lekker languit op de bank naar Goede Tijden kijken, kun je als koningin wel vergeten. En asociaal in de uitverkoopbakken graaien en het grofvuil afstruinen naar iets bruikbaars, is er ook al niet bij. Nee, als koningin moet je opgeprikt aan bankets verschijnen of quasi belangstellend praten met gortdroge politici. Maar ook lintjes doorknippen en geïnteresseerd luisteren naar oersaaie toespraken. Overal liggen fotografen op de loer die elke rimpel en pukkel uitvergroten. Journalisten drukken microfoons onder je neus en stellen de meest stompzinnige vragen over de poepluiers van je kleinkind.

Als klein meisje leek me een goud kroontje helemaal het einde. Als volwassen vrouw weet ik wel beter. Wat ben ik blij dat die knoopjes uit knopendoos van koper waren. Voor geen goud zou ik met koningin Beatrix willen ruilen Het enige dat ik met haar gemeen heb, is het zilveren jubileum; maar dan als moeder. Dát is de kroon op mijn werk.