Kleur Bekennen

Tijdens de jaarlijkse braderie in ons dorp, werd ik door een vriendin geattendeerd op de ‘Roze Kroeg’. Speciaal in het leven geroepen voor de HLBT-gemeenschap om tijdens dit feestelijke weekend entre nous te zijn. Ook toegankelijk voor hetero’s – echter liever niet. Mijn vriendin was voornemens een klacht in te dienen bij de organisatie.

“Wij hebben geprobeerd om een hetero-naaiclub op te richten. Kansloos waren we, het idee alleen al! We probeerden nog een nuance aan te brengen door te vermelden dat wij ook graag met mensen uit de HLBT-gemeenschap naaien, maar het voorstel was onbespreekbaar. En nu dit: een Roze Café waar-hetero’s-óók-wel-mogen-komen–maar-liever-niet: Ik voel me genaaid!”
Ik veegde de spuugjes, die met bovenstaande felle monoloog op mijn snoet waren beland, opzichtig van mijn wangen. “Laat je niet opnaaien lieverd. Verderop zie ik een poffertjeskraam, gezellig!” Zo gemakkelijk kwam ik er niet vanaf.

“En dan die Gay-Games. Hoezó Gay Games? Er zijn toch ook geen hetero-games? Net zomin als een Hetero Pride – ook daarvan zie ik de vergunningaanvraag al bij voorbaat afgewezen worden. Ik zou ook wel iets COC-achtig iets willen, maar dan voor hetero’s en tussen-haakjes-dat-homo’s-er-óók-wel mogen komen… ” De spuugjes werden meer schoksgewijs en stotterend in mijn richting gelanceerd. Gelukkig stonden onze poffertjes nog te poffen, want anders was ik nu bedekt geweest met een laag poedersuiker die onherroepelijk mijn kant op was geblazen.

Ik dacht erover na en wist niet goed hoe te antwoorden. Er zat namelijk wel wat in natuurlijk, maar ik begreep de HLBT-kant ook goed. Daar ging het niet zozeer om het buitensluiten, maar om de behoefte om met gelijkgestemden te zijn. Ik stak van wal en probeerde om dat inzicht over te brengen. Ik vertelde dat ik mensen ken die, simpelweg vanwege hun seksuele geaardheid, door hetero’s zijn weggepest van een vereniging of niet eens werden toegelaten op een koor. Iemand moest apart slapen tijdens een schoolreisje en een ander werd om diezelfde reden nooit gekozen bij gymnastiekles.
Dus dan krijg je dat toch, dat mensen elkaar willen opzoeken om die gemeen felle schijnwerpers van de treiterende, intolerante hetero te ontwijken? Dat er veilige hoekjes in de maatschappij worden gezocht en zelfs gecreëerd?

Met volle mond gaat mijn vriendin weer helemaal los. “Pesten? Als grondslag? Mensen en kinderen worden echt niet alleen gepest om hun geaardheid, maar ook vanwege uiterlijke kenmerken en bijvoorbeeld om hun verlegenheid, of juist om hun talenten. Heb jij nooit ‘Krentenbol!’ horen roepen naar de klasgenoot met acné? Of ‘Studiebol!’ naar het kind dat altijd tienen haalde? Waar moet het heen met al die ‘specials’ die eigen willen zijn, niet willen mengen? Aan de ene kant ergens bij willen horen en een acceptatie van de maatschappij eisen, máár je tegelijkertijd afscheiden met je al dan niet gesubsidieerde eigen beweginkje? Je kunt natuurlijk niet van twee walletjes eten.”

Nadat het spervuur over en weer de lading had doen wegnemen, werden wij gesprekspartners in plaats van kemphanen. De onverstaanbaarheid van ons beiden, veroorzaakt door een zalige dubbele portie poffertjes met rondvliegende poedersuiker, maakte het ook onmogelijk om elkaar blijvend in de reden te vallen. Er ontstond ruimte om echt te luisteren. Ruimte voor empathie. Ik begreep de weerstand tegen de ‘Roze Apartheid’. Aan de andere kant kreeg ik begrip en zelfs een sportieve dosis nieuwsgierigheid om eens een kijkje te nemen binnen die zogenoemde ‘Roze Apartheid’ en uit eerste hand te horen waarom die behoefte er is, om met elkaar te klitten en aparte dingen te organiseren. Binnenkort duiken we een roze kroeg in en heffen wij daar een dito glas bubbels. Misschien komt er zelfs een column van?