Kleuter-ruzie

Tijdens het buiten spelen komt Sanne verontwaardigd naar me toe.
“Juf, juf!” Even verderop in de zandbak kijken haar twee vriendinnetjes toe; één van hen staat te huilen. Al wijzend op de twee meisjes doet Sanne haar verhaal. ” Floor schept steeds zand in de capuchon van Mirhte en dan geeft ze mij de schuld! En ik doe dat niet! En nu is Mirthe boos op mij en ik heb het écht niet gedaan!” Tranen wellen op in haar ogen. “En ik krijg altijd de schuld,” voegt ze er verdrietig aan toe.

” Floor en Mirthe, kom een bij me,” roep ik en de dames komen schoorvoetend naar ons toe.
“Weet jij waarom Sanne en Mirthe huilen?” vraag ik aan Floortje. Ze haalt haar schouders op.
Ik dring aan: ” Wat denk je, waarom huilen ze?” Weer zegt ze niks en kijkt naar de grond. Ze schuifelt ongemakkelijk met haar voet heen en weer.
” Wat is er gebeurd?” vraag ik aan Mirthe. Ze begint spontaan weer te snikken. ” Ze scheppen steeds zand in mijn capuchon en……….”
” Maar dat doe ík niet!” onderbreekt Sanne huilend.
‘ Eén tegelijk,” zeg ik, ” Praat maar door Mirthe.” ” Ik weet ook niet wie het heeft gedaan, maar Floor zei, dat Sanne het had gedaan………..”
” Maar dat wás niet zo!” stampvoet Sanne.
Ik richt me tot de boosdoener van het verhaal die nog steeds naar de grond staart.
” Heb jij dat zand in de capuchon van Mirthe gestopt?” “Nou??” Ik wil nú een antwoord!”
” Ik deed het per ongeluk,” zegt Floortje zacht.
Ik kijk in de capuchon van Mirthe. Dit is niet maar één verdwaald schepje zand, de capuchon zit flink vol.
Hoe krijg je in vredesnaam de hoeveelheid van een emmer aan zand ‘per ongeluk’ in iemands capuchon?
Ik haal het zand eruit door de capuchon binnenste buiten te keren. Er ligt een knap bergje zand op de grond.
We kijken er allemaal naar.

“Hoeveel scheppen zand waren dat Floor?” vraag ik.
“Drie,” antwoordt ze zachtjes.
“En allemaal per ongeluk? Dat vind ik vreemd. Als er toevallig wat zand in haar capuchon terecht was gekomen was dat niet zoveel geweest. ”
” Ze deed het expres!” voegt Sanne er aan toe.
” En toen gaf ze mij de schuld!”

Zo juf, even bij de les blijven, dát is voor haar toch echt wel de kern van het verhaal.
Ik kijk weer naar Floor.
“Ik zal het niet meer doen,” zegt ze maar vlug, want nu ze én verantwoordelijk gehouden wordt voor het beramen van opzettelijk boze plannen én ook nog eens voor bedriegster wordt uitgemaakt, kiest ze liever eieren voor haar geld.

Ik kijk de meisjes aan. De tranen zijn opgedroogd en het leed lijkt wel weer aardig geleden. Maar aangezien ze vaak met z’n drietjes spelen, vind ik het nog wel nodig om hen op het hart te drukken, dat ze dan ook lief voor elkaar moeten zijn.
Ze beloven het, maar ik vind dat Floor er wel héél gemakkelijk vanaf gekomen is met haar: ” Ik zal het niet meer doen.”
” Floortje, ik hoop dat jij ook snapt, dat het niet aardig is om zand in iemands capuchon te stoppen, maar ik hoop dat je begrijpt dat ik het helemáál erg vind, als je dan ook nog een ander de schuld geeft. Begrijp je dat?”
Floortje wringt haar handen zenuwachtig in de zakken van haar jas.
Ze kijkt me aan.
Ik kijk ernstig terug, hopend dat de boodschap is aangekomen.
“Snap je dat Floor?”
Een lach breekt door op haar gezicht. Ze wriemelt met haar vingers in haar jas.
Dan zegt ze:
” Juf, ik heb piepschuim in mijn zak.”

Schiet mij maar lek.