Knoopjes

Als ik knoopjes zie, moet ik ze open maken. Als een man een overhemd draagt met een rij knoopjes, kan ik me niet inhouden. Mijn hersenen worden uitgeschakeld. Mijn handen of tanden doen het werk. Het is nauwelijks iets seksueels, al eindigt het meestal in hitsige situaties. Het is een dwangneurose die maatschappelijk functioneren best lastig maakt. Zoals een hond achter een bal aan moet rennen, moet ik knoopjes open maken. Ik weet niet precies wat er leuk aan is en waarom het zo onbedwingbaar is. Ik vind het zelfs leuk om knoopjes van mijn eigen blouses open te maken als ze aan het hangertje hangen. Als er toevallig een mannenlichaam schuilt achter de knoopjes, is de neurose het sterkst.

Mijn beroepskeuze wordt beperkt door deze neiging. Zo heb ik enige tijd een kantoorbaan gehad… bij een advocatenkantoor… met veel jonge mannen… in pakken… met overal… knoopjes! …en voor je weet ben je weer in het archief met een half ontblote collega. Ik kon niet dichtbij mensen komen. Ik kon me niet concentreren op mijn werk. Ik besloot mijn baan te beëindigen voordat ik een claim wegens seksuele intimidatie zou krijgen. Gelukkig breng ik nu schrijvend mijn dagen door, ver van mannen-met-knoopjes.

Je zou denken dat ik een fantastisch liefdesleven heb dankzij deze dwangneurose. Niets is minder waar. Een romantische eerste date en een lekkere eerste zoen, eindigen bij mij altijd naakt. Ook als ik de man in kwestie wel zoenbaar, maar niet neukbaar vind, eindigt het naakt. In het naakte stadium is het maar hopen dat ondertussen het publieke terrein voor het privé terrein verruild is. Het cliché is dat mannen geen hints snappen. Uitkleden vatten ze echter allemaal hetzelfde op. Soms wordt er al uitgekleed voordat er gezoend wordt, waardoor de man in kwestie in de war raakt. Mannen zijn immers wat minder flexibel en houden zich graag vast aan vaste volgordes.

Soms ben ik wat minder netjes en gebruik ik mijn tanden in plaats van handen. Zo eindigt een leuke nacht in een ochtend knopen aannaaien. Schuldgevoel en gêne moeten immers gecompenseerd worden.

Sinds kort heb ik ontdekt dat ik niet de enige ben met deze dwangneurose. Vriendinnetje L heeft het ook. Dat is leuk! We kunnen misschien een praatgroepje beginnen. Dat zou best verstandig zijn. We zouden misschien onderzoek kunnen sponsoren of samen naar een psychiater kunnen gaan. Nee. In plaats daarvan drinken we flink wat alcohol en gaan we de stad in. Het is nu regelmatig uit de hand gelopen. We gaan aan beide kanten van een man-met-knoopjes staan, grijpen allebei een kant van zijn shirt, tellen tot drie en scheuren het van zijn lijf.

Gelukkig ben ik een (bloedmooie) vrouw. Mannen reageren meestal positief verbaasd op mijn dwangneurose. Als ik een man was geweest en ongevraagd vrouwen zou ontkleden, zou ik inmiddels in de cel zitten. Nu ik dit typ en de afbeelding reeds heb geplaatst, grijp ik bijna naar mijn computerscherm om de knoopjes open te maken.