Koffie Verkeerd

Koffie, we hebben zin koffie. Mijn collega Annemarie en ik zoeken naar een terrasje vlakbij de Tweede Kamer. Over ruim een half uur hebben we een afspraak met Mirjam Sterk van het CDA en we willen nog het één en ander doornemen. ,,Zullen we hier gaan zitten,” wijst Annemarie en we staren naar een chique terras dat is ingericht met rietlook meubilair en zwarte satijnen kussens. ,,Haagse kak. Dat gaat ons budget te boven, ” twijfel ik en probeer de getallen op de koffiekaart te ontcijferen. Bovendien ligt het terras in de schaduw. Aan de overkant is een plein met daarop een zonovergoten terras. ,,Voor niets gaat de zon op. Hier gaan we zitten,” knikken we elkaar toe.

Het is een sjofel terras met in het midden een groene houten keet die de naam La Piaza draagt. Het lijkt alsof de tafels en stoelen uit het grofvuil zijn gevist. De bruine vlekken op de verschoten rode stoelkussens kunnen van koffie, thee of cola maar net zo goed van iets anders zijn. We maken elkaar misselijk door te veronderstellen dat de kopjes er net zo smoezelig uitzien. Dat vieze tandeloze mannetjes aan de rand van de koffiekopjes hebben gesabbeld. Bij het woord vieze mannetjes, komt er plotsklaps een kerel tevoorschijn. Hij sloft naar ons tafeltje om de bestelling op te nemen. Zijn grijsbruine slierthaar is achterover geplakt met flinke klodders vet. Grijze stoppels bespikkelen zijn grauwe kaken. Gebit, wijs- en middelvinger zijn geelbruin gerookt. Kale vale schoenen smeken om een likje verf en zijn theelepelvingernagels vragen om een schaar. Alleen zijn streepjesoverhemd is smetteloos. Onder de indruk van zijn verschijning bestellen we twee koffie. ,,Groot of klein,” rochelt de man. ,,Groot,” roepen wij stoer. Vijf minuten later komt onze ober aangesjokt met twee theeglazen die zijn gevuld met bruin en warm vocht. Het lijkt op thee met een koffiesmaakje of andersom. Alsof we de hoofdprijs hebben gewonnen, knalt hij een beduimelde suikerpot op tafel. Gelukkig gebruiken we allebei geen suiker. Voor de zekerheid wrijven we de rand van het koffietheeglas schoon en barsten in lachen uit.

Na een half uurtje vragen we om de rekening. Nu is het de beurt van de vieze man om te lachen. ,,Dat is dan 8 euro,” grijnst hij. We staren elkaar verbijsterd aan. Daar kopen we minstens vier pondspakken koffie voor. De man verblikt of verbloost niet en grist het tientje uit de hand van Annemarie. We geven geen fooi en gissen hardop wat La Piaza betekent. ,,Pleinpenoze. Flessentrekkers. Ladelichters?” Ontdaan schuifelen we langs het chique terras waar de zon inmiddels uitbundig schijnt. We graaien de koffiekaart van tafel waarop met sierlijke letters staat geschreven: ‘Koffie Verkeerd met appelgebak € 3, 95.’

Troost, we zijn toe aan bakkie troost!