Kop koffie met stroopwafel

Beste knuffelgroep,

Hier even een brief van mij. Ik weet dat ik eigenlijk een contactverbod heb, maar ik weet zo gauw niemand anders waar ik mijn hart kan luchten. Mijn eenzame, verlangende, nog altijd vrijgezelle hart. Mijn door de tijd en mens gemartelde en kapot gescheurde hart die huilt van de eenzaamheid. Of toch niet? Ik herinner me de eerste dag van de knuffelgroep, als ware het de dag van gister. Daar zat ik dan als klein, onschuldig eenzaam meisje. Vol verlangen keek ik om mij heen, op zoek naar mensen die mijn eenzaamheid konden verdrijven en dezelfde pijn met zich meesleepten. Met alle macht die ik in mij had probeerde ik mijzelf te beheersen. ‘Shit, blijf rustig. Blijf rustig! Blijf godverdomme rustig!’ In jezelf praten is geen teken van krankzinnigheid, het is een teken dat je nog leeft.

Ik pakte wat koffie om mezelf te kalmeren en een bijpassende stroopwafel als ontbijt. Waarom beginnen groepen zo achterlijk vroeg altijd? Knuffelgroepen, werkgroepen, jehova getuigen, kerkgangers, huisartsen, docenten, ontbijtnieuws. De dag zou in de avond moeten beginnen en eindigen als de zon weer opkomt. Ik ben net een vampier. Een eenzame vampier met koffie en een stroopwafel. Weer eens wat anders dan dat standaard bloed.

Een man kwam naar mij toe. Waarschijnlijk uit pure krankzinnigheid, maar uiteraard ook eenzaamheid. Hij vroeg me of ik nieuw was en hoe ik heette. ‘Nee, ik ben niet nieuw, ik loop hier al heel wat jaar rond in deze grote zandbak. Ik ben niemand. Slechts een reflectie en schaduw van jouw allesvretende eenzaamheid. Blijf niet te lang bij me, want anders laat je mij met een gesloopt hart weer achter.’ De man begon te huilen en liep weer van mij weg. Ik kan niet tegen huilende mannen. Ik denk dan altijd dat ze vroeger misbruikt zijn door hun moeder.

Het begon. Een man vol wijsheid en hangende tieten sprak tot ons. Hij vroeg of er soms nog nieuwe mensen waren. Ik kon mijn zelfbeheersing eindelijk loslaten en sprong van mijn stoel. ‘Ja ik! Ik! Ik zoek hier een schouder om bij uit te huilen, een troost die niet in alcohol te vinden is, iemand die niet schrikt van al mijn woorden en ze ook nog eens begrijpt, iemand die me accepteert ondanks al mijn gekte en eenzaamheid, iemand die niets aan mij wil veranderen, iemand die met mij kan leven zonder te huilen of van een dak te springen, iemand die zoveel van mij houdt dat het pijn doet op een fijne manier, iemand die me zo hard kan neuken, dat ik spontaan zwanger ben van een zesling, maar een knuffel is ook goed.’

Een groot applaus, totdat ik naar de wijze man rende en hem een knuffel gaf. En knuffelde, knuffelde, knuffelde, knuffelde, knuffelde, knuffelde, knuffelde totdat hij op den duur een paarse kleur begon te krijgen en hij dood op de grond viel.
En het spijt mij niet, want ik ben eindelijk niet meer eenzaam. Dus bedankt, beste knuffelgroep. De wijze doch erg zwijgzame man heb ik mee naar huis genomen en opgezet in mijn slaapkamer. Hij heeft alles waar ik al die tijd naar heb gezocht, alleen de seks is een probleem. Maar dat maakt niet uit, want ik ben eindelijk gelukkig.

Een hele warme knuffel,

Shit