Kort lontje

“Wie heeft er een kort lontje?”
Deze vraag legden wij, leden van de tuttenclub, op de koffietafel. Eén van ons bekende dat die van haar alsmaar krimpt maar dat vonden we niet zo vreemd omdat zij sinds kort autorijlessen volgt. We gaven elkaar schouderklopjes en grijnsden: “Goed gedaan meiden. Naar mate de leeftijd vordert, worden we steeds milder.” En ik schepte op: “Mijn lont kan ik drie keer om mijn middel en acht keer om mijn nek wikkelen.”
Dom, dom, dom, had ik dat maar niet gezegd. Het was de goden verzoeken want binnen een week had ik bijna al mijn lont verspeeld. De eerste meters brandden af tijdens een vergadering waar een drietal herrieschoppers elkaar, als een stel pubers, heimelijk briefjes toestopte.Ze hadden zin om een flinke bom te laten ontploffen zodat ik op de kast zou belanden. Onder de tafel lukte het mij wonderwel om de reeds smeulende lont uit te trappen.

De tweede ontbranding ontstond terwijl ik een poging waagde om al zigzaggend tussen voetgangers door te fietsen die als een stel blinde mollen de weg overstaken. Toen een trottoirpiraat plotseling een kinderwagen de weg opslingerde, begon mijn lont te gloeien. Mijn bel krijste, mijn rem gilde en mijn fiets steigerde als een geschrokken merrie. De maat was vol en mijn lont begon vlam te vatten. Nu wil de pech dat deze aso-papa helemaal geen lontje had. Hij onstak in grote woede en schreeuwde dat ik me gedeisd moest houden. Als ik niet maakte dat ik wegkwam dan zou hij mijn gezicht eens flink metamorfosen. Ik droop met mijn lont tussen mijn benen af.

Het allerergste geval van lontontbranding vond afgelopen vrijdag plaats. Ik zat met een mok koffie voor de buis en keek naar As The World Turns. En net toen Alison wilde bekennen dat ze zwanger was van Chris, en niet van Aaron, ging de telefoon. Nu weet iedereen in mijn omgeving dat ze altijd welkom zijn en dat ze me altijd mogen bellen. Maar niet van maandag tot en met vrijdag van vier tot vijf uur want dan wil ik onzin opsnuiven. Ik snauwde mijn naam door de hoorn. “Wij hebben een aantrekkelijk aanbod als u uw verzekeringen door ons laat doorlichten,” kwijlde een stem aan de ander kant van de lijn. Dat had hij nu net niet moeten doen en ik ontplofte op een haar na. Ik vermoed dat hij op dit moment zijn ziektekostenverzekering moet aanspreken vanwege ernstige gehoorschade. Of op de bank van de psychiater ligt om mijn scheldkanonnade te verwerken.

Zo slonk mijn meterslange lont binnen een week tot een piepklein verkoold staartje. Voorlopig durf ik de tuttenclub niet onder ogen te komen.
Hoewel, zou zo’n lontje nog aangroeien?