Kroongetuige

Ellen is dik. Dat heb ik met eigen ogen gezien, want ik heb op haar kamer geslapen. En ze slaapt naakt. Terwijl ze door de ruimte loopt kijk ik vanaf mijn slaapmatje op de grond naar haar omhoog. Ze lijkt wel van een andere planeet. Het dik zijn voorbij. Het vrouwelijke is niet te zien, onherkenbaar door al het andere. Ze vertelt me dat een bepaald type man op haar valt. Op haar lijf. Ik niet. Als meisje val ik op haar grote mond. Op het gemak waarmee ze zich ondanks dat zware lijf een weg praat door de wereld. Moeiteloos vrienden maakt, populair is, twee studies tegelijk volgt. Ze heeft bovendien de leukste, populairste en knapste jongen aan de haak geslagen. Niet dat er iets speelt tussen die twee, hij heeft al een vriendin. Nou ja, niets. Het zijn maatjes, echte maatjes. Dat heeft ze ook te danken aan haar lichaam, vermoed ik. Je bent niet meer gevaarlijk, je kunt moeiteloos met een jongen ouwehoeren, kletsen, zonder spanning. Geen erotische spanning. Ik denk niet dat de vriendin van die jongen ooit jaloers is geweest. Ik zou het wel zijn, zo goed als die twee elkaar aanvoelen, humor en geheimen delen. Dat zie je zelden bij verliefde stelletjes.

Ellen stift haar lippen felrood. Met een prachtig gebaar schudt ze om de tien minuten haar haren los op haar schouder. Roodgeverfde haren. Niemand kan zo flirterig haar sigaret roken als zij. Ze lacht breed, languit, schaamteloos. Met een mooie rij witte tanden, waartussen altijd een puntje van een kauwgum te zien is.

Ik ben jaloers, dat weet ik ook wel. Mijn maatje 36 laat me koud, ik wou dat ik wat van haar stevigheid had, haar lef, haar lach. In het dorpje waar ik geboren ben heb ik nooit meisjes als Ellen gezien. Ze komt van Amsterdam. Nu wonen we in dezelfde studentenstad, Nijmegen. En is ze mijn vriendin. Graag word ik met haar gezien, stoer om met haar door de stad te wandelen.

“Hahahaaaaa! Moet je die vette koe zien!!” Een groep scholieren fietst ons voorbij. Ze wijzen naar mijn vriendin, lachen haar uit. Ik kijk opzij en zie haar rode gezicht. Als vanzelf verwacht ik een scherp weerwoord. Ellen is niet op haar mondje gevallen. Maar in plaats daarvan zie ik tranen. Ongewapend, zonder schild, is daar de pijn. Een pijn die veel verder reikt dan dit moment, een diepe pijn die haakt aan oudere beledigingen, open wonden. Ik sla een arm om haar heen. Zwijgend lopen we verder.

Altijd het gevoel hebben dat je je moet bewijzen. Dat je heus wel slim bent, al ben je dik. Mensen, laat je vooral niet afleiden door je eerste indruk, kijk eens hoe leuk ik ben, boeiend, wat een aantrekkelijke vrouw er in me schuilt…

Negentien was ik, maar levenswijs genoeg om aan te voelen dat ik de tranen moest proberen te vergeten. Vergeten omwille van onze vriendschap. Ellen had haar masker laten vallen, maar dat had ik niet mogen zien. Ik wist het, maar ik kon het niet. Er was niets tegen te doen. En langzaam, heel langzaam, raakte ik een goede vriendin kwijt.