Kwajongensstreken

Een paar weken geleden…zap, zap. Verdomme is de tietenshow op SBS6 al afgelopen!? Dan maar een herhaling van Nova. De heren Koenders en Dittrich, zojuist teruggekeerd van een studiereis door Oost-Congo en Burundi, doen verslag van hun ervaringen. Aanleiding voor hun bezoek was de slachtpartij onder mannen, vrouwen, kinderen en bejaarden in een vluchtelingenkamp. Op de vraag van Jeroen Pauw naar de achterliggende redenen van het conflict bestaat Koenders het te beweren dat dit een combinatie is van kwajongensstreken “…voortvloeiend uit armoede en verveling”, en de privatisering van het geweldsmonopolie. Een sterke analyse Bertje! Laatstgenoemd argument kan ik inkomen, maar kwajongensstreken…? Beide heren pleiten dan ook voor een bijdrage van Nederland…

Mijn gedachten dwalen af…Oost-Congo, een vluchtelingenkamp volgestouwd met Tutsi’s en weet ik wat nog meer voor stammen. Op de achtergrond krijsen de apen, wolken vliegen vergezellen de bewoners en een lage mist ontrekt een groot gedeelte van het oerwoud aan het zicht. Aan de andere kant van de rivier zit een groepje jongemannen voor een hut.
“Zeg Mbongo verveel jij je ook de tyfus?”
“Mwooaah, antwoordt zijn kameraad Nkoufa, geen fuk te doen hier man!” De anderen knikken instemmend en de groep vervalt in stilzwijgen.
“Zullen we naar het jeugdhonk gaan?”, oppert een van hen.
“Náh, geen zin! Wil wat echt leuks gaan doen. Iets dat supervet en cool is. Echt kicken en niet te vermoeiend”, roept Nkosi. “En niet dat joy-riding van vorige week. Op een fiets met houten banden is daar ook geen zak aan. Weet je wat we gaan die Tutsi’s wat jennen vannacht, weetjewel”.
“Te gek, klasse idee, wat een moordplan”, roepen de belhamels in koor.

De avond valt en het wordt stil in het kamp. Her en der lopen nog wat mensen doelloos rond, doch langzaam worden hun stemmen overstemd door het gesjirp van de krekels en de geluiden van de nachtdieren. Mbongo c.s. sluipen stilletjes naderbij. Ze torsen elk een goed geslepen machete, wat aftandse kalashnikovs en enkele jerrycans met benzine. En dan begint het feest! Joelend drijven de deugnieten de Tutsi’s in hun barakken bij elkaar, overgieten hen met benzine, barricaderen de deuren en werpen een brandende lap naar binnen. Binnen wordt gehuild, geschreeuwd en op de deuren gebonkt. De sterksten weten door de ramen naar buiten te springen, waar ze over elkaar heen buitelend een goed heenkomen trachten te vinden. Doch ook zij worden niet gespaard. Een paar gerichte salvo’s maken een snel einde aan hun lijden waarna de lijken vakkundig van hun ledematen worden ontdaan.

“Tsjonge, da’s hard werken”, hijgt Nkosi terwijl het zweet van zijn rug gutst, “maar wel leuk om te doen. Hé moet je zien wat Mbongo bij zich heeft”.
Mbongo sleurt een meisje van een jaar of 14-15 achter zich aan. Het kind schreeuwt, krijst, krabt en bijt maar kan zich niet aan haar belager ontrukken. De jongeren grinniken en gaan in een kring om haar heen staan. Met een verwilderde blik probeert ze wanhopig uit de kring te breken, doch een klap met de kolf van een geweer doet haar op dit besluit terugkomen. Als één man stort de balddadige groep zich op haar, rukt haar de kleren van het lijf en penetreert haar tot bloedens toe in al haar openingen. Als haar lichaam niet meer reageert op deze liefkozingen wordt ze bij de anderen in de nog smeulende puinhopen gegooid. De vlegels kijken er even naar en als ze ervan overtuigd zijn dat ze echt niet meer beweegt besluiten ze naar ‘Café Tsjomba’ te gaan om zich te laven aan zijn befaamde bananenbier en tot in de late uurtjes na te genieten van hun schelmenstreek. Bovendien is dit een ideale plek om de schamele bezittingen van de slachtoffers onderling te verdelen.

Ik kan er niet over uit. Heb ik het wel goed verstaan!? Kwajongensstreken!!?? Wat willen ze dan doen, bureau Halt erop af sturen of zo?
“Héé daar! Ja, jullie met die schuldige blik. Nee, nee, je hoeft niet te ontkennen. Kom er maar bij, en een beetje tempo alsjeblieft!” Mokkend nemen Nkosi, Mbongo en Nkoufa plaats in de praatgroep. Na deze sessie moeten ze weer aan de slag want zoals de coach “noem me maar Wim hoor, ik ben je vriend” heeft gesteld: plunderen 2 weken corvee, verkrachten 3 weken koken en afwassen, en moorden 4 weken hutten bouwen. Aangezien onze nozems schuldig zijn aan alle delicten hebben ze de hoogst mogelijke taakstraf opgelegd gekregen; 9 weken bladeren vegen in het oerwoud. Dat zal ze leren! “We leren ze hier reflecteren over hun eigen gedrag, hoewel we soms ook harder ingrijpen en straffen opleggen”, vertelt een glunderende Wim voor de draaiende camera’s.
Intussen proesten de schavuiten het uit en rollen gierend over de grond. Een bulderend gelach stijgt op uit de oerwouden van Oost-Congo en ik kan ze tot hier horen schateren…