Een paar weken geleden…zap, zap. Verdomme is de tietenshow op SBS6 al afgelopen!? Dan maar een herhaling van Nova. De heren Koenders en Dittrich, zojuist teruggekeerd van een studiereis door Oost-Congo en Burundi, doen verslag van hun ervaringen. Aanleiding voor hun bezoek was de slachtpartij onder mannen, vrouwen, kinderen en bejaarden in een vluchtelingenkamp. Op de vraag van Jeroen Pauw naar de achterliggende redenen van het conflict bestaat Koenders het te beweren dat dit een combinatie is van kwajongensstreken “…voortvloeiend uit armoede en verveling”, en de privatisering van het geweldsmonopolie. Een sterke analyse Bertje! Laatstgenoemd argument kan ik inkomen, maar kwajongensstreken…? Beide heren pleiten dan ook voor een bijdrage van Nederland…
Mijn gedachten dwalen af…Oost-Congo, een vluchtelingenkamp volgestouwd met Tutsi’s en weet ik wat nog meer voor stammen. Op de achtergrond krijsen de apen, wolken vliegen vergezellen de bewoners en een lage mist ontrekt een groot gedeelte van het oerwoud aan het zicht. Aan de andere kant van de rivier zit een groepje jongemannen voor een hut.
“Zeg Mbongo verveel jij je ook de tyfus?”
“Mwooaah, antwoordt zijn kameraad Nkoufa, geen fuk te doen hier man!” De anderen knikken instemmend en de groep vervalt in stilzwijgen.
“Zullen we naar het jeugdhonk gaan?”, oppert een van hen.
“Náh, geen zin! Wil wat echt leuks gaan doen. Iets dat supervet en cool is. Echt kicken en niet te vermoeiend”, roept Nkosi. “En niet dat joy-riding van vorige week. Op een fiets met houten banden is daar ook geen zak aan. Weet je wat we gaan die Tutsi’s wat jennen vannacht, weetjewel”.
“Te gek, klasse idee, wat een moordplan”, roepen de belhamels in koor.
De avond valt en het wordt stil in het kamp. Her en der lopen nog wat mensen doelloos rond, doch langzaam worden hun stemmen overstemd door het gesjirp van de krekels en de geluiden van de nachtdieren. Mbongo c.s. sluipen stilletjes naderbij. Ze torsen elk een goed geslepen machete, wat aftandse kalashnikovs en enkele jerrycans met benzine. En dan begint het feest! Joelend drijven de deugnieten de Tutsi’s in hun barakken bij elkaar, overgieten hen met benzine, barricaderen de deuren en werpen een brandende lap naar binnen. Binnen wordt gehuild, geschreeuwd en op de deuren gebonkt. De sterksten weten door de ramen naar buiten te springen, waar ze over elkaar heen buitelend een goed heenkomen trachten te vinden. Doch ook zij worden niet gespaard. Een paar gerichte salvo’s maken een snel einde aan hun lijden waarna de lijken vakkundig van hun ledematen worden ontdaan.
“Tsjonge, da’s hard werken”, hijgt Nkosi terwijl het zweet van zijn rug gutst, “maar wel leuk om te doen. Hé moet je zien wat Mbongo bij zich heeft”.
Mbongo sleurt een meisje van een jaar of 14-15 achter zich aan. Het kind schreeuwt, krijst, krabt en bijt maar kan zich niet aan haar belager ontrukken. De jongeren grinniken en gaan in een kring om haar heen staan. Met een verwilderde blik probeert ze wanhopig uit de kring te breken, doch een klap met de kolf van een geweer doet haar op dit besluit terugkomen. Als één man stort de balddadige groep zich op haar, rukt haar de kleren van het lijf en penetreert haar tot bloedens toe in al haar openingen. Als haar lichaam niet meer reageert op deze liefkozingen wordt ze bij de anderen in de nog smeulende puinhopen gegooid. De vlegels kijken er even naar en als ze ervan overtuigd zijn dat ze echt niet meer beweegt besluiten ze naar ‘Café Tsjomba’ te gaan om zich te laven aan zijn befaamde bananenbier en tot in de late uurtjes na te genieten van hun schelmenstreek. Bovendien is dit een ideale plek om de schamele bezittingen van de slachtoffers onderling te verdelen.
Ik kan er niet over uit. Heb ik het wel goed verstaan!? Kwajongensstreken!!?? Wat willen ze dan doen, bureau Halt erop af sturen of zo?
“Héé daar! Ja, jullie met die schuldige blik. Nee, nee, je hoeft niet te ontkennen. Kom er maar bij, en een beetje tempo alsjeblieft!” Mokkend nemen Nkosi, Mbongo en Nkoufa plaats in de praatgroep. Na deze sessie moeten ze weer aan de slag want zoals de coach “noem me maar Wim hoor, ik ben je vriend” heeft gesteld: plunderen 2 weken corvee, verkrachten 3 weken koken en afwassen, en moorden 4 weken hutten bouwen. Aangezien onze nozems schuldig zijn aan alle delicten hebben ze de hoogst mogelijke taakstraf opgelegd gekregen; 9 weken bladeren vegen in het oerwoud. Dat zal ze leren! “We leren ze hier reflecteren over hun eigen gedrag, hoewel we soms ook harder ingrijpen en straffen opleggen”, vertelt een glunderende Wim voor de draaiende camera’s.
Intussen proesten de schavuiten het uit en rollen gierend over de grond. Een bulderend gelach stijgt op uit de oerwouden van Oost-Congo en ik kan ze tot hier horen schateren…
17 reacties
archangel · 17 september 2004 op 11:25
Waanzinnige column! Petje af…..
Mup · 17 september 2004 op 11:37
Wat een boefjes. Ongelooflijk, het is dat ze geen eigen kamer hebben, anders konden ze daar heen gestuurd worden om eens goed na te denken over wat ze gedaan hebben. Of draag ik nu voor Bertje een oplossing aan?
Sterk beschreven,
Groet Mup.
Mosje · 17 september 2004 op 11:50
ironie in het kwadraat, inderdaad waanzinnig.
Godspeed · 17 september 2004 op 13:56
[quote]befaamde bananenbier [/quote]
Binnenkort in Cafe Godspeed, Bananenbier tegen de introduktie prijs van een afgerukt ledemaat of gewoon 1,50 Euro 😀
tontheunis · 17 september 2004 op 14:32
Klasse, klasse, grote klasse, deze column!
Waarbij terzijde nog de opmerking dat onze Boris Dittrich rechtertje speelde voor hij kamerlidje werd…
Nou, ik durf erom te wedden dat de jongetjes ook nog gedeeltelijk ontoerekeningsvatbaar zouden zijn verklaard.
TT
rrobin · 17 september 2004 op 16:26
Klasse, en dat terwijl mijn maag zich zes keer omdraaide onder het lezen.
En toch.. 🙁
KingArthur · 17 september 2004 op 17:00
Ik ben verlicht en snap hem helemaal. Kwajongens zijn het!
Toch knap hoe politici tegenwoordig kunnen uitblinken in understatements.
Louise · 17 september 2004 op 17:27
Zo gruwelijk, maar zo ongelooflijk goed geschreven!!
Top, echt waar!
sally · 18 september 2004 op 00:23
Geweldig genoten van een gruwelijk verhaal
Zo zie je maar weer dat de lengte dan niets uit maakt.
liefs Sally
Kees Schilder · 18 september 2004 op 08:01
Sterk! Heel heel erg sterk!
Dees · 18 september 2004 op 11:31
Wow! Uitzonderlijke klasse, deze column (van de maand… hint, hint)!
pepe · 18 september 2004 op 20:44
Wat moet ik hier nog aan toevoegen?
Geweldig geschreven
viking · 19 september 2004 op 14:55
Kijk, dat werd ons als hangjongere nu niet geboden. Wij hadden geen Hutsi’s en Tuttu’s om eens lekker aan repen te hakken. Ik voel een post-puberale depressie mijns weegs komen. Had onze regering jaren geleden dit kwajongens syndroom onderkent, zat ik nu niet in dit depressieschuitje en was het multiculturele probleem nu wellicht geen item geweest.
Ma3anne · 19 september 2004 op 16:41
Gruwelijk goed geschreven.
ignatius · 19 september 2004 op 19:53
Dank jullie voor de reacties. Word er een beetje verlegen van..
@ Mup Wat ben jij hard. Die arme tere zieltjes.
@Godspeed Mag ik ook komen drinken op de pof, of kost me dat een ledemaat of 2? 😛
@ Ton Zeker en vast. Waarbij de arme drommels dan een leerwerkplek of werkervaringsplaats in een slachthuis zou worden aangeboden. Affiniteiten en capaciteiten hebben ze voldoende bewezen.
@ Rrobin Probeer het niet te visualiseren.
@ King Arthur Da’s niet knap. Krijgen ze geleerd in de mediatraining onder het hoofdstuk “Moeilijke vragen, onnozel antwoorden”.
@ Sally Daar lopen de meningen over uiteen Sally 😛
@ Desaparecida Nou, nou, ik heb deze maand toch heel wat schitterende columns gelezen
@ Viking Maar wij hadden toch de biëevötjes, zef en lambert, de buren van godspeed, de zusjes W., de boerderij naast de markt (winkeltje J.) en een heel assortiment paljassen om ons af en toe eens op uit te kuren 😉
freya · 10 oktober 2004 op 16:14
alles is gezegd……ge wel dig
JanBontje · 26 oktober 2004 op 23:48
Wat een rotstreek om die jongens zo af te schilderen 😀