Voorafgaand: Na een optreden in het OJC van Roerdonk nemen Sylvia en Thomas het meisje Kyona meer naar huis. De volgende dag wordt ze ontvoerd door een of andere vent, afkomstig uit de commune waar vandaan ze is gevlucht.
“Kom op! We gaan,” commandeerde Sylvia. “Wat?” vroeg ik. “Naar het Noordermeer natuurlijk. Ik voel dat het goed fout zit met die Kyona. We wachten niet op de politie, dat duurt te lang.” Ik sputterde nog wat tegen. Zo van; we kennen haar niet eens en van wat moeten we daar dan, maar het was al te laat. “Thomas, je had moeten zien hoe ze mij aankeek toen ze door die bruut werd meegesleurd!” Even later zat ik weer achter het stuur van het busje en reed over de snelweg, richting het Noordermeer. Voor ons reed een auto met aanhanger. Plotseling raakte de aanhanger los van de wagen. Deze kon ik nog net ontwijken, maar raakte daarbij zelf van de weg af. De bus kwam tot stilstand vlak voor een grote boom. Ik hapte naar lucht en begon gelijk te shaken. “Dit wordt niks,” gaf ik aan. Sylvia stapte uit, liep voor de wagen door naar mij toe. “Aan de kant!” blafte ze. Ik schoof op, Sylvia kroop achter stuur, gaf gas, en we scheurden verder. Vrouwen! Tjonge jonge, ik zeg het jullie; als die van mij het op haar heupen krijgt is er geen houden meer aan. Maar ik zei niets.
We kwamen aan bij het Noordermeer. Bij een aanlegsteiger stond een bord met opschrift:
Mother nature’s child. Voor de jongere die op zoek is naar zichzelf. Meld je aan voor een proefsessie. Voor belangstellenden: trek aan de bel. U wordt opgehaald met onze boot. Verblijf op eigen risico.
Sylvia trok meteen effectief aan de bel. We zagen hoe een bootje vanaf de overkant gelijk onze richting uit kwam. Bij de aanlegsteiger aangekomen, stapte een meisje uit. Ze lachte, zwaaide en had de looks van Hedy Lamarr en geloof het of niet; ze was poedelnaakt! Zonder enige gêne legde ze het bootje vast aan de steiger. “Jullie komen voor de proefsessie?” Daarbij lachte ze haar tanden bloot, dat kon er nog wel bij. “Ik weet niet of we hier verstandig aan doen,” fluisterde ik tegen Sylvia. “Niet zeuren Thomas, instappen!”
En zo voeren we naar het eiland, met die Hedy en nog twee jonge gasten meer in de boot, die mochten roeien als een soort van moderne galeislaven, leek het wel. Ook al in hun blote kont! Met drie van die bloteriken samen in een bootje, dat voelde voor Sylvia en mij zichtbaar ongemakkelijk. Om het ijs een beetje te breken begon ik tegen het meisje: “Je lijkt sprekend op Hedy Lamarr.” “Dat hoor ik vaker, ik zal het nog sterker vertellen: mijn naam is Anja, maar iedereen hier spreekt mij aan met Hedy. Je mag kiezen. Maar jullie komen voor de proefdag?” “Zeker,” beweerde Sylvia. “Jullie kunnen een dag deelnemen aan de sessies en dan zelf kiezen voor een langer verblijf. Morgen zullen jullie eerst kennismaken met master Song, de stichter van onze gemeenschap. Zijn leer is gebaseerd op een terug naar de natuur principe, de verbondenheid van alles wat leeft onderling, de dieren, planten en mensen. Allemaal heel basic, heel puur. Geloof me, er gaat een wereld voor jullie open!” Je zegt het zelf, dacht ik.
We stapten uit en werden naar het gastenverblijf gebracht. “Morgen laat ik jullie het eiland zien. Rust goed uit en slaap lekker,“ zei Hedy en liet ons alleen achter. Ze liep het pad af naar een poort, waardoor ze verdween. De poort ging dicht. Mother nature’s child prijkte er met grote letters boven.
0 reacties