L de Behanger

De mensen in mijn omgeving fluisteren behoedzaam het B-woord. Want als het ik het B-woord hoor, dan komt er stoom uit mijn oren en ga ik met mijn ogen rollen. Nachtmerries heb ik van het B-woord. De ene keer grijpen dikke kleverige B-banen me vast en word ik tegen de muur gedrukt. Al mijn lichaamsopeningen zijn dichtgeplakt; ik kan niet ademhalen, gillen of spartelen. In de volgende angstdroom word ik neergeknuppeld door een bataljon, met plastic beklede, rollen. Ze bespringen me, ontrollen zichzelf en wikkelen me in lange lappen papier, glasvezel of vinyl. Vervolgens word ik in bouwmarkten en doe-het-zelf winkel als mummie tentoongesteld. Eigenlijk durf ik het B-woord niet eens op te schrijven, dus type ik het voor één keertje met mijn ogen dicht. B staat voor behang. Ik heb een haat/liefde verhouding met deze wandbekleding. Ik plak met liefde de mooie, schone, nieuwe banen op een lelijke, grauwe, kale ondergrond. Maar ik haat het afpeuteren van de oude, met de muur versmolten, lagen.

Onlangs dienden de wanden, in het flatje van mijn oudste zoon, te worden opgefrist. Er zat een lekker stoer kleurtje op en het patroontje stond hem ook wel aan. Maar lekkage had een grijsgroene smurrie veroorzaakt en de kat liet haar krabbels achter op alle denkbare hoeken en gaten. Dus moest het eraf, vond ik. Met de eerste baan roetsjte ik meteen een dikke laag verf en een flink brok stuukwerk mee. De rest leek zich voor eeuwig te hebben vermengd met een dikke laag plasticverf. Heet water, sopjes, in- en afweekmiddel ten spijt: de lelijke ongelijke ondergrond liet geen millimeter los. Dus werd het tijd voor grover geschut: Het Stoomapparaat. Terwijl de wandbekleding drie huizen verderop spontaan van de muur afrolde, bleef het bij ons zitten waar het zat. Pas na veel gestoom, geblaas en getier, kwamen er kleine schilfertjes los. De muur keek net een huid die een heftige zonnebrand achter de rug had. Met velletjes die er, centimeter voor centimeter, afgepulkt moesten worden.

Tien vingernagels minder, en zeven dagen later, waren eindelijk alle muren ontveld en werd het tijd voor het kopen van iets nieuws en fleurigs. Supersnel vond zoonlief iets naar zijn zin. Stralend overhandigde hij mij een tas die uitpuilde met gloednieuwe met plastic beklede rollen. Het benam me de adem. Verbijsterd staarde ik naar de inhoud. Het leek een déjà vu . De kleur en het patroontje kwamen me akelig bekend voor. Het materiaal was ietsepietsje dikker maar voor de rest was het precies hetzelfde B-woord dan wat ik er met zoveel moeite had afgepeuterd.