La mala leche

Ik herinner me het moment dat ik werd geboren; de dag was duister en de omgeving was omhuld door onbekende zielen. Voor slechts vierentwintig uur vond ik bescherming in de vacht van m’n moeder. Ik voelde de moederlijke geborgenheid, die plotseling verdween. Toen ik m’n ogen opende, was de wereld veranderd….Soortgenoten renden om me heen. Allemaal waren we wezen met verwarde geesten. Maar deze fase van verwarring was als een rookgordijn: naarmate de tijd verstreek veranderden ze van verlaten geesten in onafhankelijke wezens. Al snel verenigden ze zich opdat ze samen de meest zwakke knaagdieren kapot konden maken. En deze arme beestjes zonder kracht, werden zo opgeschrikt dat ze vluchtten naar de mensenwereld die ze “de hand van god”noemden.

Vanwege mijn gevoelige en aardige karakter was het geen verrassing dat ik werd verkozen tot de meest fragiele hamster. En zo verbande de rest mij naar het duivelse terrein, namelijk het imperium van de mens. En het meest erge moet ik u nog vertellen: door een dierlijke fout kwam mijn grote vijandin met me mee…..

De eerste dagen waren aangenaam omdat we de mogelijkheid hadden door het hele huis te rennen. Dit was als semi-vrijheid; door de ruimte besefte ik niet dat ik gevangen was. Bovendien zag ik nooit mijn doodsvijandin omdat ze onder de bank zat, de lafaard!

Wanneer ik me deze tijd herinner, snikt mijn kleine hart en vullen mijn ogen zich met druppels pijn. Nu is mijn bron van emoties een mix die is gemengd door het rad van ongeluk. Tegenwoordig is mijn leven een vicieuze cirkel die nooit zal eindigen; ik blijf proberen de snelheid van de pijn te overwinnen, ik blijf wachten op een dappere uitgang.
Maar de dood zal het einde zijn.
Ik blijf actief opdat ik niet verdwijn in de eeuwige stilte.

Ik ren zonder eind
Opdat ik de oase bereik
Die ver weg is

Mijn leven is als een achtbaan
En ik
Crash

Luna is de duisternis die me bijt
Als een parasiet
Die een onschuldig beest aanvalt

Het is het verhaal van de duivel en een heilige

Ik ben het leven
De koe/Vaca
Die melk geeft
Aan de anderen..

Oorspronkelijke tekst:

Me recuerdo el momento que nací; el día estaba oscuro y el ambiente estaba lleno de almas desconocidas. Por unas pocas veinticuatro horas encontré protección en el pelaje de mi madre. Sentía el amparo maternal, que desapareció en un momento..Cuando abrí mis ojos, el mundo había cambiado…Semejantes…iguales…corrieron en mi alrededor. Todos eramos huérfanos con ánimos trastornados.

Pero ese estado de confusión era como una cortina de humo: según el tiempo pasaba ellos se transformaban de espíritus abandonados en seres independientes. Luego, unían sus fuerzas para que destruyeran los roedores lo más débiles. Estos pobrecitos sin fuerza fueron ahuyentados tanto que fugaron al mundo humano lo que llamaban “la mano de dios”.

Como tengo un carácter tan sensible y simpática, no es una sorpresa que fuera preferida como el hamster más frágil. Así que los otros me desterraron al terreno demoniaco, es decir el imperio del hombre. Y lo peor tengo que contarle todavía: por una falta animal mi gran enemiga fue conmigo..

Los primeros días fueron agradables porque teníamos la posibilidad correr en todo el piso. Eso era como semilibertad; por el espacio no me di cuenta que estaba capturada. Además no vi nunca a mi enemiga mortal porque estuvo bajo el sofá,¡ la cobarde! . Cuando me acuerdo aquella época mi pequeño corazón solloza y mis ojos se llenan con gotas de pena. Ahora mi fuente de emociones es una mezcla que es mezclada por la rueda de infortuna. Hoy en día, mi vida es un circulo vicioso que nunca terminará; sigo intentando a superar la velocidad del dolor, sigo esperando a una salida valiente.
Pero la muerta será el fin.
Me queda activa para que no desaparezca en el silencio eterno.

Corro, sin límite
Para que alcance el oasis

Que está lejos

Mi vida es como una montaña rusa
Y yo
Choco

Luna es la oscuridad que me muerde
como un parásito
Que ataca un animalito inocente

Es la historia del diablo y un santo

Soy la vida
La vaca
Que da leche
A los demás…