La vache qui rit

In het zonnige Frankrijk staat ze nog. De koe die lacht. Dat is hier wel effe anders geregeld, dat hebben we ze wel even afgeleerd. In Frankrijk niet. Wanneer je dus door Frankrijk rijdt, met name de Dordogne, waar 40 procent van het aardoppervlak bedekt is met bos, vallen je een paar dingen op… Allereerst dat de files in zo’n gebied opmerkelijk kort en dus saai zijn. Soms maar twee à drie auto’s. Deze sjokken dan achter een trekker aan – niet in de betekenis van rukker of rugzaktoerist maar als landbouwvoertuig, alhoewel de bestuurder daarvan natuurlijk makkelijk in de eerste categorie zou kunnen vallen, het is tenslotte een Fransoos – om die vervolgens net voor een totaal onoverzichtelijke bocht, geflankeerd door een ravijn van enkele tientallen meters, even snel voorbij te flitsen. Vroeger zag je ze in Nederland ook, trekkers. Nu zie je alleen nog tractors en rukkers.

Een andere reden voor het gebrek aan fileleed is het feit dat een Fransoos, heel anders dan de gemiddelde kut-Hollander, gewoon even aan de kant gaat wanneer je langs wilt. Dat doen ze overigens in veel Europese landen. Voor zover ik weet heeft alleen de kut-Hollander de onverbeterlijke neiging tot uitlokking van zinvol geweld door middel van eeuwig links rijden.

En voor de wijsneuzen onder jullie: Ja, er rijden verhoudingsgewijs minder auto’s per vierkante kilometer. Maar zelfs in een stad als Parijs, alwaar we als gevolg van ongelukken twee uur mochten aanschuiven, worden je zenuwen niet zo zwaar op de proef gesteld als hier in het oude Hollandse Kutjesbroeck-aan-de-Pisbeek. Behalve natuurlijk wanneer je auto er mee dreigt op te houden als gevolg van brandstoftekort. Maar daar wil ik het eigenlijk helemaal niet over hebben. Eigenlijk wilde ik helemaal niet over auto’s beginnen. Maar over koeien en vogels.

Koeien. Die heb je er ook. Die staan daar in de wei, vreten gras en doen ‘moeeehoeee’. Het zijn wat loge beesten met van die droevige ogen in een dikke goeiige kop en die lopen dus gewoon in een wei. Je gelooft echt je ogen niet. Misschien heeft iemand van jullie zoiets al eens op tv gezien. Vroeger bedoel ik, lang voor de tijd dat tv synoniem stond voor realitysoaps met uitgerangeerde BN’ers en andere vullis. Je ziet ze hier wel eens in de supermarkt of slagerij. Maar dan ziet het er toch héél anders uit. Om je een beeld te vormen van een koe, zou je eens bij de kaasafdeling van je buurtsuper kunnen kijken. ‘La vache qui rit’ is zo’n kaasmerk met op de verpakking zo’n beest afgebeeld. Is nog lekker ook.

Iemand vertelde me dat we hier in Nederland een minister hebben die bedacht heeft dat koeien uit het landschap moesten verdwijnen. Ze waren toch wel heel belastend voor het millieu. Gelijk heeft die man of vrouw natuurlijk. Ons millieu moeten we vooral behouden. Daar kunnen we niet ook nog eens stront bij hebben. Wie koeien wil zien, moet maar naar Frankrijk gaan. Dat ze daar hun uitzicht willen verpesten door overal een boom te hebben staan en het risico willen lopen zo’n schijtend monster in de ogen te kijken, moeten ze daar lekker zelf maar weten.

En dan vogels. Kristustepaard! We waren in Cahors, een stad met zo’n 30.000 inwoners en in die stad was het druk. Veel verkeer. En wat denk je? Vogels. Overal om je heen hoorde je en zag je vogels. Je hoorde ze boven het geluid van de auto’s uit. Het kan aan de bomen gelegen hebben die ze daar zomaar langs de kant van de weg hun gang laten gaan met groeien en groen zijn, alwaar die kleine schijtende herrieschoppers zich verschuilen. Dat floot en tsjilpte maar alsof het de normaalste zaak van de wereld was. En dan hebben we het hier niet over een zootje armzalige bedelende klote-duiven zoals in Amsterdam of een enkele ontsnapte kut-parkiet. Neeej, hele trossen hingen er in die bomen.

Neeee, ik ben blij weer thuis te zijn. Niks zo mooi als elkaar lekker vanachter het stuur te bekijken onderweg naar drukke bestemmingen, door ons vaalgroene vlakke landschap, omhuld door die mooie rustige grijze lucht. Een landschap dat gelukkig niet verstoord wordt door allerlei rare beesten maar gevuld wordt door prachtige uniforme prefabwoninkjes waardoor we ons allemaal gelijk voelen.

Stel je voor zeg. Koeien in de wei. En dat staat daar dan zeker te grijnzen ook nog…