Laat het gaan

Bovenverdieping van horecacentrum.
Een eigen kamer van 4 bij 3 schat ik zo.
Delen van badkamer met bad en douche.
Gezamenlijke grote huiskamer en keuken met alle apparatuur.
Uitkijkend over meer, zelfs met groot dakterras.
Overige bewoners nauwelijks aanwezig.
Redelijke huur, best goed geregeld dus.
Twintig pagina’s en vijf handtekeningen verder is ook de procedure in werking gesteld om voor de 52 jarige, voorheen-huisman, een uitkering te krijgen.
Ik maak mezelf wijs dat het eigenlijk allemaal best meevalt. Heb weer een reden verzonnen om even wat spulletjes bij haar langs te brengen. Toch maar door de brievenbus gegooid. Niet aangebeld, gewoon weer weggegaan.
In de supermarkt loop ik toch nog eens de vaste route. Hoewel ik nauwelijks wat te besteden heb. Azijn als vervanger van de allergieopwekkende wasverzachter heb ik niet nodig. Haar azijn. Ook geen gesleep meer met pakken goedkope wijn. Ik graai voor mijn goede fatsoen nog maar wat uit de schappen. Met een lege kar wandelen staat helemaal zo idioot. Of ik moet er zo’n gekleurd lint voorhangen, zoals alternatieve supers hun klanten aanbieden, als ze op zoek zijn naar een partner. Wie wil gestrikt worden ? Mijn hoofd staat er op dit moment in ieder geval niet naar. Kan me wat betreft gevoel ook niks voorstellen bij een one-night-stand. Zal de leeftijd wel zijn. Hoef gelukkig ook geen stop bij de paracetamollen en ibuprofennenkraam. Toch heb ik het idee dat mensen mij beloeren. Net alsof je als enige op de dansvloer staat en iedereen je lijkt te bekoekeloeren. Uit de speakers klinkt Van Dik Hout. Laat het gaan, laat het vallen, laat het los. Dat gebeurt dan ook. Mijn pak vla klettert op de vloer. Haar vla. Is dit wat ze bedoelen ? Wachtend in de rij grijp ik meestal een paar pakjes sigaretten van de standaard. Haar sigaretten. Ik rook niet. Zweet me inmiddels kapot. Ik moet hier snel weg. Een traan biggelt over mijn wang. Sterk spul, dat Fishermans Friend. Op het voorhoofd van de caissière verschijnen vraagtekens. Nee, geen pinpas, niks extra opnemen, en ik ben echt niks vergeten. Wel lekker goedkoop zo. Krijg zelfs even de gedachte om te roepen :’laat de rest maar zitten’. Krijgt Cruyf toch nog gelijk. ‘Elk nadeel heb ze voordeel’.

‘Huisgekomen’ constateer ik dat er een wasmachine en een droger zijn geplaatst.
Binnenkort nog ADSL op de comp. Wat heb ik dan nog te klagen ?
Ik plof neer op mijn bed. Hoe aanlokkelijk is het niet om mezelf nu de ellende in te piekeren. Gewoon onder de dekens verstoppen ver van de werkelijkheid van alledag. Dag na dag. Mijn net aangeschafte vibrator met telefoonmogelijkheid trilt in mijn broek. Uitzendbureau. ‘Vergeet het maar meneer, voor u geen werk’. Afgeserveerd ? Mooi niet. Ga vanavond weer lekker volleyballen. Belangrijkste is nu om heel gedisciplineerd van dag naar dag te leven. Vrijwilligerswerk, koken, wandelen, fietsen. boodschappen, de was. Maar wat is dat moeilijk ! Gebruik zelfs weer deodorant ! Raar eigenlijk, dat de normale dingen ineens niet meer zo vanzelfsprekend zijn als kort geleden. En in de ínstinker om me te spiegelen aan degenen die het nog slechter hebben zal ik deze keer niet trappen. Ben kotsmisselijk en rillerig. Wou dat ik het gevoel had ‘eigen schuld, dikke bult’. Dan kon ik nog kwaad op mezelf worden. Beetje afrekenen met mezelf en lering trekken uit gemaakte fouten. Zit ook niet met gevoelens van wrok of zo. Zo werkt dat nou eenmaal niet bij mij. Ik snap het alleen allemaal even niet. En daar heb ik een broertje aan dood. Moet alles weer op de rails krijgen. Maar de rails ligt er geen eens meer…..