Lagos Snelweg

Stof. Overal stof. In mijn ogen, oren, neusgaten, tussen mijn tanden, in mijn keel, geplakt tegen mijn zweterige, harige benen. De motorfiets rijdt zo snel mogelijk langs de Lagos expressway tussen Amuwo Odofin estate en Apapa, waar al de banken zijn bevestigd. Tussen de wolken van stof zie ik de babypoep geel gekleurde bussen, die met twaalf passagiers per wagen wat langzamer rijden dan de motorfiets, maar niet veel langzamer. Achter op elke bus staat een kreet: “Praise the Lord”, “Jesus Saves”, “More Blessing” of “Allah is Great!” Dit vind ik wel grappig, want de bestuurders rijden stuk voor stuk als de duivel. Maar dit is geen uitzondering, want elke bestuurder, zij het motorfietsrijder, auto- of vrachtwagenbestuurder rijdt op dezelfde manier. Er zijn geen regels, behalve: ik ben de belangrijkste op deze snelweg en alleen IK heb voorrang. Verrek! Ben ik terug in Nederland?

We rijden langs de kant van de haven en tot mijn grote verbazing staat een lange rij containervrachtwagens geparkeerd in de snelle baan van de expressway. Alles mag op deze Road to Hell.

Even verder op, twee grote, zwarte mannen schreeuwen over een botsing tussen hun auto’s. Ook dit is meer de regel dan de uitzondering. Na een paar dagen zie je het niet meer, net als de constante tuuttuut dat nergens meer op slaat, want iedereen doet het, of er iemand voor hen rijdt of niet.

De motorfiets komt voor de bank tot stilstand en de hitte van dertig plus graden slaat me als een houten blok in het gezicht. Toch begin ik, na twee weken, eraan te wennen. Ik kan al twintig minuten in de zon liggen en wordt heerlijk bruin. Bij de bank word ik overdreven verwelkomd door de portier, die natuurlijk is gekleed in uniform, compleet met geweer. Nigerië is een wetteloos land en alle banken en kantoren zijn zwaar beveiligd. Bij de deur haal ik mijn bankpas en bril uit mijn tas – niks anders mag binnen – en stop de tas in een kleine kast alvorens ik de deur van de kast op slot doe en de sleutel meeneem. Een andere portier activeert de draaideur, ik loop naar binnen en zet mijn mobiele telefoon uit. Ik wacht op de metaal detector. Na een paar seconden gaat de binnendeur open en ik loop naar de balie, waarachter staat een grote waarschuwing: It is forbidden to use your telephone inside the banking hall.

In tegenstelling tot alle veiligheidsregels en het gedrag op de snelweg is iedereen hier overdreven beleefd. “Good morning Mr. Allan”, zegt een ongelooflijk mooi gezicht, “Nice to see you again!” Ik doe mijn zaken en stap weer terug op de motorfiets. De zon schijnt niet, maar de zonnebril heb ik toch nodig tegen de stof. Mondje dicht. Ik begin langzaam te leren hoe je je moet aanpassen om te overleven in dit verwarrend, luidruchtig, vriendelijk, maar gevaarlijk land.