Moe maar tevreden zit ik achter het beeldscherm. Al tijden ben ik mij ervan bewust dat ik meer lichamelijke inspanning moet leveren om mijn conditie terug te brengen tot op het meest basale niveau. Mijn goede voornemens ten spijt, slaag ik er niet in om tot daden over te gaan. Mijn skeelers staan fonkelnieuw in de kelderkast, mijn squashracket heb ik in een genereuze bui voor onbepaalde tijd uitgeleend, door een gebrek aan vorst is het vet aan mijn schaatsen ingedroogd en joggen is niet mijn type inspanning.

Het gevolg laat zich raden; na het nemen van 3 trappen hap ik amechtig naar adem en draait de wereld secondenlang voor mijn ogen. Dat kan ook anders, besef ik al heel lang. Dat moet anders, maar waar haal ik de motivatie vandaan? Ik vind sport een bloedeloze bezigheid, waar ik geen enkele voldoening uit put. Ontspanning door inspanning, hoor ik zo vaak verkondigen door mensen met bewegingsdrang. Maar ik kan ook heel goed ontspannen zonder daar inspanning aan vooraf te laten gaan.

Uit onverwachte hoek diende zich de oplossing aan voor mijn fysieke lamlendigheid. Sinds ik over een digitale camera beschik, schuim ik stad en land af op zoek naar dramatische invalshoeken en bespiegelend licht. Vooral dat laatste is tijdens de zomer volop aanwezig, zodat ik er momenteel bijna dagelijks op uit trek. Dankzij mijn verbeten zoektocht naar mooie plaatjes fiets en wandel ik wekelijks ettelijke kilometers. Ik krijg mijn toenemende conditie als het ware cadeau, want het is niet de opzet van mijn inspanningen.

Alsof een goede conditie en mooie plaatjes nog niet voldoende zijn, leveren de fotosessies nog een ander voordeel op. Als schrijver heb ik altijd mijn oren en ogen open om bijzondere voorvallen te registreren, zodat ik dat later eventueel in mijn teksten kan verwerken. Daarbij gebruik ik vrijwel nooit een notitieboekje; wat niet in mijn geheugen beklijft, is niet krachtig genoeg om later potentie aan een tekst te verlenen. Met name het luisteren naar de verbale interactie tussen mensen spreekt vaak tot mijn verbeelding, mijn ogen geef ik daarbij minder de kost. Het zoeken naar mooie plaatjes tijdens het fotograferen heeft automatisch de training van mijn observatievermogen tot gevolg.

Zo ben ik mij er plotseling scherp van bewust dat Nederland meer natuurschoon herbergt dan ik jarenlang voor mogelijk hield. Azië is prachtig, maar ook Nederland heeft het nodige in de aanbieding, als je er maar oog voor hebt. Aalscholvers scheren met gestrekte nekken over de schuimende vogelplas Starrevaart, valken jagen in kamikazevlucht de houtduiven van Cronesteyn de boomtoppen uit, winterkoninkjes verdedigen hun braamstruik met schelle tonen en kraaien genieten langs de spoorlijn van een gratis maaltje gemalen waterhoen.

Ik hoef niet meer zo nodig te sporten, ik doe aan fotografie.

Categorieën: Algemeen

4 reacties

NicoleS · 6 juli 2017 op 16:06

Als je op zoekt bent naar mooie plaatjes ben je toch aan de wandel. Een win-win situatie, toch? Wat kun je mooi schrijven. Hoop dat je hier vaker wat komt publiceren. ?

Nummer 22 · 6 juli 2017 op 19:20

Ik zie de fotoos zo voor me!? geschreven!

KawaSutra · 7 juli 2017 op 01:57

Hé Dieperik, long time no read.
Beschrijven van beelden of beeldend beschrijven.
Beide ben je blijkbaar niet verleerd.

Arta · 7 juli 2017 op 10:22

Dieperik!
Dat is lang geleden!
Je schrijf mooi, beeldend, zoals Kawa ook al opmerkte…
Die uitsmijter zag ik niet aankomen 😀
Heel leuk om je hier te lezen!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder