Landelijke landerigheid

Op de ontelbare plekken waar we ooit gewoond hebben, soms was het niet meer dan een poosje bivakkeren, nam ik direct een vaste plek in beslag. Ik kies een bepaalt punt, poot er een stoel neer met een grote bijzettafel en ik woon.
Het schijnt dat onze energie op zo’n plek beklijft, waardoor je er steeds meer op je gemak bent. Ik ben over het algemeen een heel aardig meisje, maar maak niet de fout om plompverloren op ‘mijn’ plek te gaan zitten, want dan bonjour ik je er onmiddellijk af!
Ik kan op de stoel tegenover de mijne gewoon niet aarden. Hier in de Hongaarse woonsituatie heb ik er drie!
De hoofdplek is in de de yurt, rechts van de kachel. In de zomer wijk ik uit naar het terras buiten, links van de grote tafel. Soms ben ik in het huisje en zelfs daar kijk ik meneer woest aan, als hij op mijn hoekje van de bank is neergestreken…
Op die ‘eigen’ plekjes valt het mij makkelijk om me te concentreren of te mediteren. Als ik een stukje wil schrijven lukt dat het best, als ik mijn benen onder mij heb getrokken en op mijn ‘eigen’ plekje zit. Zodra ik aan de tafel plaatsneem verdwijnt mijn inspiratie als sneeuw voor de zon.

Ook het ‘onveranderlijke’ uitzichtpunt dat een specifieke lokatie biedt, schenkt mij grote vreugde. Niets ‘is’ namelijk ooit hetzelfde, de lichtval en jaargetijden maken het beeld altijd weer anders. En als het niet aan de omstandigheden buiten mij ligt, kijk ook ìk elke dag met andere ogen naar wat er zich voor mij bevindt. Door de tijd heen, zie ik mijzelf als het ware veranderen dóór de dingen die ik zie. Het is me opgevallen dat als je vaak en langdurig naar hetzelfde kijkt, dit tot innerlijke inzichten kan leiden.

Toen ik pas in Hongarije woonde was ik jaloers op die landelijke ontspanning die ik bij mijn nieuwe landgenoten aantrof. Zoals het er nu uitziet wordt ik al een echte Hongaarse. Gewoon lekker op de stoeprand zitten kijken hoe de dag geleidelijk verandert in de avond. Kindertjes die nog wat spelen en giebelen, een oude man slingert dronken op de fiets… Net als gisteren en waarschijnlijk ook zoals morgen. De tijd heeft hier minder scherpe randjes dan in het Nederlandse dagelijkse leven, de rust wordt je hier als het ware door je strot geduwd. Mij doet het in elk geval goed!

Door al die stoeltjes op favoriete plekjes , wordt ik soms fysiek tè lui. Dan verandert mijn zitten in hangen en dat is ‘niet’ bevorderlijk voor mijn innerlijk weten. Als dit hangerige gedoe te lang duurt word ik zelfs ziek. Zo ook afgelopen week. Elke keer als ik iets at, kreeg ik verschrikkelijke maagpijn. Alsof ik een zware voedselvergiftiging had, dat was het dus niet want het gebeurde bij alles wat ik at, dagen achtereen.
Wat doet een hippe meid in dat geval; tussen de krampen door ‘googelen’, op zoek naar een oplossing.
Oef, mijn symptomen voorspelden niet veel goeds!
Ik kwam van de maagzweren in de nog ergere mankementen terecht. Toen ik daar een beetje bang van werd, besloot ik dat dat geen optie is…

En met dat besluit was er direct weer inzicht!
Te lang geen yoga beoefent en teveel energie in het mijmeren gestoken.
Prima, die Hongaarse rust maar het moet niet omslaan in landerigheid.
Yogamatje uitgerold en binnen een dag weer helemaal in orde.

Het is best oenig dat wijsheid elke keer zo makkelijk vergeten wordt. Ik wéét wie ik ben en dat ik niks mankeer. Ik wéét dat mijn lijf beweging en innerlijke aandacht nodig heeft.
Waarom moet het dan toch weer zover komen dat ik mezelf ziek laat worden?
Ach, je kunt het natuurlijk ook van de andere kant bekijken, en denken; heb ik mijzelf toch weer mooi voor al die enge ziektes weggesleept. Op tijd!

En zo gaat dat hier zijn gangetje…