Leaseauto

“Zo’n auto wil jij zeker ook wel?” riep onze expeditiechef, toen ik ontwerper Henk Heres hielp om enkele monsters in zijn auto te leggen.
Henk was met zijn zwarte Porsche 993 uit 1997 gekomen.
“Een jongensdroom”, volgens Henk.
Afgaande op de vele bewonderende blikken van onze mannen, die tijdens hun koffiepauze de Porsche uitvoerig bekeken, was het niet alleen zijn jongensdroom.
Maar niet die van mij. “Ik heb niet zoveel met Porsches,” zei ik. “Voor mij hoeft het allemaal niet zo snel. Zolang ik met mijn twee meter maar ergens in pas en veilig kom waar ik zijn moet. Dan is het goed genoeg voor mij .”
“Daarmee is de kous af “, dacht ik terwijl Henk weg reed en ik hem nakeek.
Maar ik had mij vergist.
Dat merkte ik de volgende dag.
Omdat we onze productiehal voor de bedrijfsvakantie goed schoon wilden maken, had ik voor één dag een electrische veegmachine gehuurd.
Op plaatsen waar de veegmachine niet zou kunnen komen moest het houtstof met bezem en stoffer en blik verwijderd worden. De rest zou met de veegmachine gebeuren, zo had ik afgesproken.
De veegmachine werd toevallig afgeleverd op het moment dat ik door onze expeditie liep.
De expeditiechef zag mij en vroeg mij even te komen.
“Er is een probleem”’ zei hij, toen ik naast hem stond.
“Meneer wil de inruiler niet mee nemen’, zei hij, wijzend op de man die de veegmachine had afgeleverd. “Hij zegt namelijk niet te weten dat er een inruiler mee terug moet.”
“Inruiler…? ”, vroeg ik, niet begrijpend.
“Ja, die zwarte Volvo S 80 van jou. Die wilden wij op laten laden en inruilen.
Want dit is je nieuwe leaseauto. Het hoefde voor jou niet zo snel, zolang je er maar ergens in paste en veilig komt waar je wezen wil, zei je gisteren toch? Nu, hier pas je op en je kunt er veilig mee op de plaats van bestemming komen….”
Het hoofd Technische Dienst had alles gehoord.
“Met dit cabriomodel kan je inderdaad veilig thuis komen”, zei hij terwijl hij mij aankeek.
“Je doet er alleen wat langer over. En je moet een lange stroomkabel mee nemen. Een heeeele lange….”
Ik was gepakt op mijn eigen woorden, wist niets te zeggen en liep weg.
Terwijl ik de mannen achter mij hoorde proesten van het lachen, nam ik mij voor voorlopig niets meer tegen hen te zeggen.
Al helemaal niet over auto’s ….