Leef dan!

Kloppend hart en twijfel in het hoofd
Wat deed ze hier, wat dreef haar hier.
Ze rechte haar rug, keek op het bord…in het bord naar haar weerspiegeling. Haar haar golfde en waaide op in de wind. Haar broek..goede keus…legergroen en heupmodel. Daarboven een wit topje…té lief…maar het stoere blousje loste dat wel op. Haar ogen op zelfverzekerd -terecht, zo voelde ze zich ook en ze wuifde snel de laatste rilling van twijfel weg- kont iets naar achter en borst vooruit, ze moest lachen om zichzelf. Ze zocht een plekje op het perron. Niet te opvallend, maar wel in het oog. De zon deed haar best al en ze voelde de warmte tintelen op haar huid. Deze dag zou mooi zijn…gewoon omdat de dag al mooi was. Ze hoorde stappen…een lichte schok en een onbestemd gevoel in haar onderbuik. O jee…daar ging haar hart weer, veel en veel te snel. Ze moest zicht hervatten. Ze dacht snel aan iets gewoons. Iets simpels als een liedje op de radio. Ehm, wat dan wat dan. Ok Leaf dan. Wonderwoman. Ze had het in haar hoofd en het hielp. Ze neuriede bijna. Haar ogen straalden alweer.
Nietsvermoedend kwam hij de trap op. Zoals iedere dag. Hij had zin in de dag. Voelde de zon op zijn huid. Muziek in zijn oren, nieuw boek in de tas. Toch best lekker zo met de trein: beetje lezen, dromen, naar buiten kijken. De dag overdenken. Stuk rustiger dan die eindeloze files iedere dag. Dat gestaar in de file. Hij had geglimlacht toen hij zijn telefoon hoorde piepen, zojuist. Die bijna dagelijkse sms. Af en toe bij het irritante af, maar toch ook wel lief en leuk. Zo meteen zou hij ff kijken. Eerst maar die trein in. Op een dag als deze gaf het niet als die vertraging had. De zon deed zo goed. En bij vertraging was er tijd voor een kop koffie bij de overstap.
Ze zag hem. Hij was het. De voetstappen die ze hoorde op de trap, de voetstappen die haar hart deden overslaan. Hij was het. Nu kon ze nog weg. Nu kon ze nog zorgen niet opgemerkt te worden. Ze kon ook net doen hem niet gezien te hebben. De andere kant op kijken, daar naar een leeg punt, alsof de trein daaruit zou opdoemen. En dan een smoes verzinnen als hij haar ontdekte. Ze zou zeggen een dagje met een vriendin uit te gaan. Ontmoetingsplaats halverwege. Ze besefte de onzinnigheid van haar gedachten. Ze had immers een sms gestuurd…. Snel bedacht ze iets anders..die paar minuten van uitstel zou ze nodig hebben om tot rust te komen…
Hij stapte de trein in. Stampvol, maar een plekje naast een enorme volkskrant en tegenover twee studenten, die nog niet helemaal geland waren in de realiteit die ochtend heet, maakten dat het allemaal niet zo erg was.
Zij stapte de trein in, bleef op het balkon. Zag hem zitten, met een tevreden trek om zijn mond. Zijn hele houding…haar hart begon alweer. Focus. Kom op. Even wachten. Het zou zo goed kunnen dat hij nu pas zijn sms zou lezen van daarstraks. Geduld nu.
De trein vertrok met schokken en kwam daarna op gang. Hij deed zijn jasje open en pakte zijn mobieltje. Wat zou ze nu weer voor onzinnigs te melden hebben. Bij het ontgrendelen kroop er al een glimlach over zijn lippen. Hij hield hier toch eigenlijk wel van. Bericht wordt geopend…Goejusmorgus lekker ding! Beetje geslapen of weer uren naar die ene stofdraad daar in de rechterhoek van het plafond liggen staren? :-p Vandaag krijg je een keuze, doe je mee? Durf je te leven vandaag, zoals je nog nooit hebt gedaan?….
Ze staarde intens. Probeerde te peilen hoe zijn reactie was. Eigenlijk goed dat ze de trein was ingestapt en even geduld had opgebracht. Haar zenuwen nog niet helemaal de baas, maar haar nieuwsgierigheid won. Ze zag dat hij de sms las, maar zijn reactie kon ze niet zien.
Hij las het nog eens en nog eens en nog eens. Wat bedoeld ze nu toch. Ze was wel vaker vaag. Droomde vaak. Hij wende er aan en vond het best leuk. Soms deed hij zelfs een beetje mee, ontdekte dat hij dat plezierig vond. Maar dit was wel erg vaag. Hij dacht na, staarde uit het raam. Voor zover dat ging, met die enorme Volkskrant naast hem. Was even afgeleid door een artikeltje waar zijn oog op viel, bij het proberen om die krant heen te kijken. Maar even een vaag antwoord doen of wachten tot vijf uur. Zijn nieuwsgierigheid won en vormde een antwoord: hé, redelijk geslapen. jij ook? ik doe wel mee, maar waarmee?
Verzonden.
PIEP PIEP shit! Ze had hem niet stil gezet. Nou ja, hij zal heus niet meteen denken dat die piep gevolg was van zijn sms. Ze las en lachte. Goed hij gaf antwoord. Goed teken. Hij bleef niet stil tot vijf uur. Nu komt het erop aan. Ze dacht na, ze moest hem uitdagen, hem om zich heen laten kijken. Het onverwachte zwaar in de lucht laten hangen. teasen.
Natuurlijk meteen antwoord. Hij grinnikte in zichzelf. Onhoudbaar en voorspelbaar. Hij opende het bericht en was benieuwd of haar vaagheid al wat helderder zou worden. Vast niet, ze hield van het vage en uitdagen. Dat trok hem wel. Bericht geopend: ‘Zo joh, nieuwsgierig? Wacht maar af. Nu eerst, moet je die Volkskrant naast je laten voor wat het is, opstaan en naar het balkon achter je wandelen. Durf je dat, dan heb je eigenlijk als een eerst kleine stap gezet op de dag die je leven even zal laten leven als een bruisende fles champagne, die eerst geschud is alvorens geopend te worden’. Hij lachte, waar was ze mee bezig? Toen een schok. Volkskrant…balkon achter hem…zou het..nee, dat kan niet. Maar. Voorzichtig keek hij opzij. Achter de Volkskrant zat een man. Geërgerd keek de man bij het opmerken van zijn gestaar. Hij keek achterom het gangpad in. Probeerde door de deurtjes naar het balkon te kijken. Een kiertje, maar daar zag hij niks door. Hij dacht na. Dit kan niet, maar alles wijst erop dat het wel kan..de gok wagen? Of niks van dat en gewoon blijven zitten.
Ze keek weer door het kiertje. Zag zijn hoofd draaien richting haar. Ze glimlachte , voelde de spanning, wilde in zijn hoofd kruipen om een glimp op te vangen van zijn gedachten nu. It’s a game. Zou hij spelen? Ze hoopte zo. Ze hoopte zo.