Lekkere mannen

Ze zijn hét object van jaloerse blikken. Lekkere mannen. ,,Hij is van mij!” ,,Nee, van mij!” Ik wil ze de kost niet geven hoeveel vrouwen acuut bezitterig worden in de aanwezigheid van een lekkere man. Zijn gespierde body, oogverblindende glimlach en ogen die net wat ondeugender staan dan goed is voor een vrouw. In het bijzijn van zo’n prachtig schepsel wil een vrouw maar één ding: hem. Wel nu meteen. En natuurlijk exclusief. Als blikken konden doden, waren er heel wat minder vrouwen op deze planeet. Want ow wee als een andere vrouw ook maar binnen een straal van tien meter rond de lekkere man komt. Dan steken messcherpe blikken haar zonder blozen duizend maal neer. In oorlog en liefde is immers alles gepermitteerd.

Ik heb daar als onafhankelijke, geëmancipeerde, niet in uiterlijk vertoon geïnteresseerde vrouw natuurlijk geen last van. Althans, dat dacht ik. Tot vandaag.

Vandaag liep ik nietsvermoedend te slenteren door de stad. Na het succesvol afronden van een project dat me wekenlang overuren heeft bezorgd, had ik eindelijk de tijd voor een dagje vrij. En hoewel het weer nogal wisselvallig was, besloot ik dat ik mezelf wel kon trakteren op een nieuwe garderobe en een overheerlijke cappuccino in mijn favoriete koffiebarretje. Diep weggedoken in mijn warme wollen jas stapte ik winkel in en boetiekje uit. Het aantal tassen groeide gestaag en net toen ik de straat inliep van de cappuccino waar ik naar smachtte, hoorde ik achter me een hese mannenstem. ,,Zo Charlotte, weer iets te vieren?”

Mijn hart stokte in m’n keel. Die stem herken ik uit duizenden. Met knikkende knieën maar met een zelfvoldane glimlach draaide ik me om. ,,Dag R., heb jij niets beters te doen dan eervolle dames te besluipen?” ,,Hoezo? Schrok je?” ,,Nee, natuurlijk niet. Hoe kom je erbij?” Aan zijn ogen zag ik dat hij me niet geloofde. In zijn doorgaans arrogante blik kwam een grijns, die me deed beseffen dat mijn knieën voor hem niet onzichtbaar waren. Ik was verloren. Net als vijf jaar geleden.

Twee uur later hadden we bij hem thuis oude herinneringen herbeleefd. Even heerlijk als voorheen. Misschien zelfs wel intenser door de jaren die voorbij waren gegaan. ,,Zullen we nu maar naar die cappuccino, waar jij zo naar verlangde?”, vroeg hij met een grijns. Ik stemde toe. Uiteraard stemde ik toe. Want ik wist dat het morgen weer voorbij was.

Terwijl we de koffiebar inliepen, zag ik ze zitten. Twee vrouwen. De ene rood, de ander blond. Ze smoesden wat met elkaar en ik wist meteen om wie het ging. ,,Zullen we daar gaan zitten?’’, vroeg ik al wijzend naar het tafeltje aan de andere kant van de bar. Terwijl we voorbij de lieftallige dames liepen, toverde ik een alleraardigste glimlach op mijn gezicht. Maar mijn blik sneed, zonder te blozen.

Ik dacht dat ik er geen last van had. De impact van een lekkere man.

Tot vandaag…