Leef ik om te werken of werk ik om te leven? Ik kijk nog eens naar het prachtige bloemstukje. Vorige week gekregen van mijn schoonzus. Wat is ‘t mooi! En wat een werk zit er in. Ik heb daar geen tijd voor. Oh nee? Zij maakt er tijd voor. Maar zij werkt parttime, denk ik dan. Net als haar man, mijn broer. Hij zegt: ik leef niet om te werken, maar ik werk om te leven. En ik dan? Werk ik om te leven of leef ik om te werken? Ik neem nog een slokje koffie en kijk weer naar het bloemstukje. Wil ik dat ook kunnen maken? Misschien. Dan kan ik andere dingen niet doen. Of ik ga minder werken. Maar mijn werk is mijn passie: ik wil niet minder werken.
Tot voor een paar minuten wist ik het wel: je kunt beter werken om te leven, dan leven om te werken. Nu weet ik het niet meer. Dankzij het bloemstukje. Werk ik om te leven? Dat zou betekenen dat werken van ondergeschikt belang is, een noodzakelijk kwaad. Dat leven belangrijker is dan werken. Werken is toch ook leven? En mijn werk is leuk. Nee, ik hóéf niet fulltime te werken, mijn lief brengt ook voldoende binnen. Maar ik doe het wel, fulltime werken. Omdat ik het zo leuk vind. En er zo blij van word. En andere mensen ook. Daar is toch niets mis mee? Nee, zeker niet. Werken en leven sluiten elkaar namelijk niet uit. Werken ís leven. En als je werk hebt, waar je helemaal blij van wordt, is het ook helemaal goed. Vind ik. En een ander mag daar anders over denken. Vind ik.
En jij? Werk jij om te leven of leef jij om te werken? En hoe staat het dan met je werk-privé-balans?
Paula Laning, lachendnaarjewerk.nl
4 reacties
LouisP · 24 juni 2011 op 20:45
Die vraag is al zó oud, wa saai ook. Maar dat bloemstukje maakt het een beetje anders. Leuker in ieder geval. Ik weet dat toch voor mezelf. Da’s genoeg. En tussen werk en leven, zou daar nog iets tussen zitten misschien wat ook tijd nodig heeft?
DreamOn · 24 juni 2011 op 20:55
Welkom op cx. Ik heb ook je weblog bekeken en gelezen. Eerlijk gezegd word ik een beetje kriebelig van dit stuk, en ook over je stukje op je weblog over leren.
Je herhaalt jezelf namelijk constant. Dat zinnetje, de titel van je stuk, is zo ontzettend cliche, alleen daar word ik al niet blij van. En dat komt in het stukje dan nog tien keer voorbij. Je zet mij niet aan het denken door dit stuk. Dat het leven uit keuzes maken bestaat, wist ik allang.
Volgens mij is het allemaal niet zo zwart-wit. Ik werk ook fulltime, maar ik zit ’s avonds nog rustig achter de naaimachine een leuk kledingstuk te vervaardigen, of schrijf een column, kijk een film, speel piano, zing in een koor, enz. Een fulltime baan sluit dat soort dingen heus niet uit. En ja, om antwoord te geven op je vraag: ik ga lachend naar mijn werk. Maar niet elke dag. Ik heb ook weleens een baaldag.
Boukje · 24 juni 2011 op 23:55
Ik ben altijd privé, niet altijd in balans.
Ik werk niet, ik doe gewoon dingen.
Aan het woord ‘werk’ kleeft een negatieve lading.
Het ‘woord’ is denk ik aan vervanging toe.
Welkom op CX, ik hoop dat je wat met de critieken gaat doen.
Ik heb een paar stukjes op je blog gelezen en vond het een heleboel van hetzelfde…
🙁
Kwiezel · 25 juni 2011 op 13:53
Paula!
Ik sluit me aan bij de feedback van DO. Eigenlijk vind ik dat ze nog vrij mild is, want alle lust om door te lezen verdween bij mij als sneeuw voor de zon na de eerste alinea.
Denk eens na over het principe ‘showing, not telling’. Geen belerende teksten of cliché’s gebruiken, maar een voorbeeld beschrijven waaruit blijkt wat je mening is. Wordt het leuker van!