Ze vindt het vreselijk, dat ze me geen koffie kan aanbieden, maar vanwege bezuinigingen krijgen alleen de bewoners een kopje koffie; bezoek niet. Ik verzeker haar dat het niet erg is, dat ik thuis al koffie gedronken heb. Ze strijkt met een gerimpelde hand over het kleedje op de tafel, kijkt me aan, zucht en vraagt of we het zakelijke gedeelte snel af kunnen wikkelen. Ik leg de door haar te ondertekenen volmacht voor haar neer; een pen heeft ze zelf al klaar liggen. Het huis waarin ze jarenlang met haar echtgenoot gewoond heeft, is verkocht. De overdracht vindt binnenkort plaats. Zodra ze haar handtekening onder de volmacht heeft gezet, wordt het haar even te veel. ‘We waren zo gelukkig samen,’ zegt ze, ‘en ik mis hem nog elke dag.’ Overmorgen wordt ze 83, maar ze kijkt er niet naar uit. Haar zoon en kleinkinderen bezoeken haar met enige regelmaat. Verder speelt haar leven zich af tussen de vier muren van haar kamer. In eenzaamheid. ‘Gelukkig kan ik nog lezen,’ zegt ze, ‘maar er zijn gewoon geen lichtpuntjes meer.’

Haar openhartigheid ontroert me en voor ik het weet, heb ik haar ook het een en ander verteld over het eindigen van mijn huwelijk, over de nieuwe man in mijn leven en over mijn boek. ‘Waarom heb je er niet eentje meegebracht, ik had het graag willen kopen van je,’ zegt ze enthousiast. Bij het afscheid wenst ze me alle geluk van de wereld en ik sta even met mijn mond vol tanden. Ik leg mijn hand op haar schouder en zeg dat ik hoop dat er toch nog lichtpuntjes voor haar in het verschiet liggen.

Weer thuis pak ik een exemplaar van ‘Na de splitsing rechtdoor’ uit de doos. ‘Omdat ik u zo graag een klein lichtpuntje wil bezorgen,’ schrijf ik op de titelpagina. Straks doe ik het boek bij haar in de bus.

Categorieën: Diversen

Avalanche

Zit nooit om woorden verlegen. http://tekstfontein.com

13 reacties

SIMBA · 29 juni 2011 op 17:59

Fijn, als je af en toe voor lichtpuntjes kunt zorgen 🙂

DreamOn · 29 juni 2011 op 19:12

Mooi, als je op die manier wat voor een ander kan betekenen.
Ik ben wel nieuwsgierig naar jouw relatie met haar, dat had je voor mij nog wel iets meer ook mogen uitdiepen. Het bleef nu toch een beetje aan de oppervlakte. Maar goed geschreven, zoals altijd. 😉

LouisP · 29 juni 2011 op 19:23

Avalanche,
goh, stel je voor zeg, dat je met een boekje van jezelf het enige of een van de weinige lichtpuntjes van een menske kunt zijn! Da wil ik ook!

Het zal niet zijn hoor, maar ‘k voel de triestige details van de oudere mevrouw er wat bij gepakt..om tot het lichtpuntje te komen….’k had de titel van je boekje weggelaten…

DreamOn · 29 juni 2011 op 20:01

@LouisP : ik snap wel wat je bedoelt. Het lijkt, alsof dit hele verhaal een kapstok is om het nieuwe boek aan op te hangen.
Dit gevoel zou ik misschien ook gehad hebben, ware het niet, dat ik Avalanche ‘in het echie’ al een paar maal heb ontmoet, en er van overtuigd ben, dat zij zo niet in mekaar steekt. Ik denk echt, dat zij dit letterlijk zo heeft meegemaakt en het als prettig heeft ervaren, dat haar boek een bijdrage heeft geleverd aan het welbevinden van de oude dame. Echt waar!

PS LouisP: jij hebt in het cafe een column van jezelf genoemd in je top 5 van beste columns op cx. Dat getuigt ook bepaald niet van een bescheiden karakter… 😉 Is dit dus niet een gevalletje van: Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten? :hammer:

Mien · 30 juni 2011 op 00:18

Lief columnpie. Uit het leven gegrepen. Van oude mensen en de dingen die voorbij gaan. Ben wel benieuwd wat de dame van je boekje vind. Dat vraagt om een nieuwe column.

Mien

Meralixe · 30 juni 2011 op 06:53

U had een prachtig onderwerp om een column te schrijven. Ik denk dat u wat overhaast te werk gegaan bent om ons allen zo vlug mogelijk deze ervaring te vertellen.

Mup · 30 juni 2011 op 10:14

Ik had graag wat meer van je gesprek met de dame willen lezen, maar ben blij met het gegeven lichtpuntje,

Groet Mup

pally · 30 juni 2011 op 10:59

Absoluut een sympathieke column, Ava. Maar ook van mij had de titel van je boek niet gehoeven. En van jouw relatie met die dame had ik juist wel iets meer willen lezen. Ik ben overigens net als DO van mening dat je er geen bijbedoeling mee had.

groet van Pally

Avalanche · 30 juni 2011 op 13:17

Dank voor jullie reacties.

Mijn relatie met de oude dame is strikt zakelijk. In verband met mijn geheimhoudingsplicht – die mijn werk als notarisklerk met zich meebrengt – heb ik geprobeerd haar eenzaamheid (die me enorm aangreep) in slechts een paar zinnen te verwoorden.

Deze column zal de (voorlopig) laatste zijn die ik op ColumnX publiceer. Ik neem later deze week op gepaste wijze ‘afscheid’ via het CX-cafe (waar ik mijn besluit ook zal toelichten).

Neuskleuter · 30 juni 2011 op 14:10

Ik heb net een onderzoek afgerond naar eenzaamheid onder zelfstandig wonende ouderen, en dit is daar zeker zo’n typisch voorbeeld van. Mooi, maar wat mij betreft nog veel te kort.

phoebe · 30 juni 2011 op 16:25

Ik vind dat je juist in een kort stukje mooi hebt beschreven hoe de situatie is.. less is more!

sylvia1 · 1 juli 2011 op 18:03

Ik vind deze zin heel mooi:
[quote]Ze strijkt met een gerimpelde hand over het kleedje op de tafel,[/quote]
Ik zie dat helemaal voor me, zoals oude vrouwen dat doen. Verder kwam ze voor mij niet echt tot leven.

Dees · 2 juli 2011 op 20:58

Persoonlijk denk ik dat je niets hoeft te schenden om een persoon tot leven te brengen, dat kan door gebaren, tussenzinnen, etc, zonder ook maar iets van de zakelijke inhoud prijs te geven.
Door de laatste alinea lijkt het hele verhaal ineens om jou te draaien, in plaats van om haar. En ik vermoed dat dat helemaal niet de bedoeling is geweest, dat je oprecht geraakt was door de vrouw. Dat komt minder uit de verf nu. Jammer.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder