Lichaamstaal

Het is kil vannacht. Zelfs het warme dekbed kan het niet doen verdwijnen. De kou komt van binnen. Ze kijkt op de wekker en baalt dat het pas vijf minuten later is. Zuchtend probeert ze de slaap te vatten. Nog drie uur te gaan voordat die rotwekker haar uit bed schreeuwt. Elke nacht lijkt het bed groter te worden en de afstand tussen de matrassen breder. De aparte dekbedden maken het er ook niet warmer op. Naast haar voelt ze beweging. Haar man slaat een arm om haar middel, even voelt ze zijn vingers over haar naakte huid, wat nog steeds een prettige rilling teweeg brengt. Hij rolt dicht tegen haar aan en murmelt lief onverstaanbare woordjes, voordat hij weer terugzakt in zijn diepe slaap.

Weemoedig denkt ze aan jaren geleden. Ze kwamen in het grootste bed nog ruimte te kort en ze hoefde niet wakker te liggen om gestolen lieve woordjes te horen. Elke dag kreeg ze een overdosis cadeau. Vol liefde uitgesproken door degene van wie zij ze het liefst hoorde.
Ze kruipt wat dichter tegen hem aan en zijn greep verstevigt.

Tegenwoordig uit hij zijn liefde niet meer verbaal. Als ze vraagt of hij nog van haar houdt zegt hij haar niet te zeuren. Op het moment dat zijn liefde over is zal hij haar zeker waarschuwen. Op de een of andere manier geeft dit antwoord haar geen voldoening meer. “Ik zorg toch goed voor je? Je zou het echt merken, hoor!” is zijn standaard antwoord. Ze wil niets merken. Ze wil het horen, ze wil het voelen.
Zijn lichaam voelt warm en stevig in de donkere, voorbij kruipende nacht.

Als ze het hier met vriendinnen over heeft lachen ze haar uit. “Vrouwen uiten liefde met woorden, terwijl mannen dat met daden doen,” is hun verklaring. Ze mag niet klagen. Hij neemt haar mee uit eten, koopt af en toe wat leuks voor haar en helpt haar wanneer hij kan. “Ik zit anders wel altijd alleen op élk feestje te kijken naar alle stelletjes die gezamenlijk alles aflopen,” werpt zij tegen. Haar vriendinnen overtuigen haar dat veel van die stelletjes telkens weer met ruzie naar zo’n ‘gezellig’ feestje vertrekken, omdat hun man weer eens geen zin heeft.
Het lichaam naast haar verstijft.

“Liefje?”
“Ja?”
“Ik had zo’n rotdroom. Zo eentje waarin je mij verliet voor een ander. Je houdt toch nog van me?”
“Niet zeuren, man. Op het moment dat mijn liefde over is zal ik je zeker waarschuwen.” Glimlachend kruipt ze tegen hem aan en valt gelijk in slaap, terwijl hij nog uren wakker ligt.