Lief meisje

Wij zoeken altijd een budget dat bij onze levensstijl hoort en dat valt om de drommel niet mee, vooral nu we van guldens naar euro’s zijn overgestapt, want dat is gewoon één op één gegaan.
Ik weet niet hoe u het beleeft, maar ik vind dat het leven ongeveer 2,2 keer zo duur geworden is. Velen van u weten dat ik een landhuis aan het restaureren ben en als ik een tube houtvulmiddel koop, kost dat zeven euro vijfennegentig. Als ze vroeger hadden gezegd dat het zeventien en een halve piek kostte had ik gevraagd of ze wel goed bij hun hoofd waren. Ik heb nu al tweeëndertig tubes weggesmeerd, dus dat is alleen al voor hoekjes en gaatjes dik vijfhonderdvijftig pietermannen.
Als het kabinet zo doorgaat kunnen we ook de AOW later ook wel op onze buik schrijven. Trouwens de uitkering die je op het ogenblik daarvan krijgt, kun je ongeveer in je holle kies stoppen. Lang niet genoeg om van te blijven leven.
Soms, als ik tijdens de lange ritten in mijn auto even niks heb om in gedachte bij weg te zwijmelen, dan ga ik wel eens liedjes verzinnen.
Laatst kwam ik tot de beginzinnen van hetvolgende liedje, te zingen op de melodie van het smurfenlied:

“Waar verlangen wij zo naar terug”
“De joet en het geeltje en de meier en de rug”

Kijk uit hoor, want als je dit drie keer zingt blijft het de hele dag in je hoofd hangen.

Onder het genot van een goed glas wijn (van de Aldi) zaten Carla en ik over ons toekomstige budget te praten, toen de telfoon ging. Het bleek een overigens zeer aardig meisje, dat mij vertelde dat de hypotheek die wij hadden veel te duur was. Meestal breek ik het gesprek vrij snel af, want hoe zou zo iemand dat kunnen weten. Ik ben altijd vreselijk bot op zo’n moment en eigenlijk wens ik het niemand toe om mij in deze situatie aan te telefoon te krijgen.
Maar nu niet. Het was anders. Het meisje boeide mij op een of andere manier. Was het haar stem? De woordenkeuze? Het onderwerp was het in ieder geval niet, want daar was ik al uit. Als ik van hypotheek verander kost het mij drieëntwintigduizend euro aan boeterente en daar wordt alleen de bank maar vrolijk van.
Ik begrijp er echt helemaal niks van, maar zij kreeg het voor elkaar om haar verhaal af te maken. Dat is mij nog nooit overkomen, want ik heb legio opmerkingen in petto, om de beller(ster) helemaal de stuipen op het lijf te jagen. Zo had ik er laatst eentje die ik beloofde, dat ik haar met een roeispaan op zou komen zoeken als zij nog een keertje alleen de gedachte maar in haar hoofd haalde om mij te bellen en ik voegde eraan toe dat ik een speciale nummertracer had die precies de plaats aangaf waar haar telefoontje vandaan kwam.
Maar nu niet.
“ Oke, u wint, laat maar langskomen die handel,” zo onderbrak ik haar en ik realiseerde mij ook wel dat het niet dat meisje was dat langs zou komen.
Een paar dagen later kwam een man in keurig pak mij even voorrekenen hoe alles ook beter kon. Ik had mij voorgenomen om hem op de kop af één kwartier de tijd te geven om zich proberen verdienstelijk te maken en hem daarna de deur te wijzen, want ik heb een beetje een broertje dood aan dit soort figuren en eigenlijk had ik ook wel weer spijt van het feit dat ik dit feestnummer had binnengehaald.
Wonderlijk genoeg boeide hij mij en langzamerhand kwam ik ook nog eens tot de conclusie dat mijn lasten op dit gebied gehalveerd konden worden. Ik liet hem een (bindende)offerte maken, want meestal komt er op het laatste moment een venijnig verzekeringetje bij, maar dat bleef dit keer achterwegen, hoewel ik de man in het pak twee keer vermanend heb moeten toespreken.
Nu moet ik er wel bij zeggen, dat mijn huis inmiddels een overwaarde heeft waar ik in de verste verte nog nooit van heb durven dromen, maar het blijft leuk.
Mijn huidige bank heb ik een overzicht laten maken van de boeterente en, oke ik geef het toe, ik heb ze even moeten bedreigen, en dat scheelde meteen dertienduizend euro en nu heb ik een hypotheek die ineens veeeeeel goedkoper is en, geloof het of niet, de terugverdientijd van deze boetrente is onwaarschijnlijk klein. Nu realiseer ik mij dat ik bij de bank van de boetrente al behoorlijk door de pijngrens ben gegaan, maar ik de stuur de afrekening nog naar http://www.geenboeterente.nl/, onder het motto “Elk duizendje is er een”

Jammer eigenlijk dat ik de naam van het meisje niet weet. Ik kom er ook niet achter want dat geven ‘zij’ niet af.
Ze had van mij een bos bloemen mogen hebben met een middenklasse cabrio als vaas.