Liefde is een clown

Ken je dat gevoel? Dat alles wat ooit alles voor je was niets meer is. Breng dit in verband met liefde en je hebt liefdesverdriet. Ik heb liefdesverdriet. Hele eerlijke onverdraagzame liefdesverdriet. Het ergste is dat degene waar ik niet meer verliefd ben ook niet meer verliefd is op mij. En dat komt hard aan. Keihard. Ik ben namelijk verliefd op mezelf. Of nee, ik was. Vlinders in mijn buik, een roze wolk, het was er allemaal. Ik keek in de spiegel en ik wist gewoon niet meer hoe ik me moest gedragen. Mijn knieën begonnen te knikken en ik veranderde van het zelfverzekerde wezen dat ik was in een instabiel monster.

Waarom moet ik dan ook zo knap en leuk zijn, dacht ik. Maar nu is het over. Het is namelijk zo dat uiterlijke schijn bedriegt. Ik dacht dat ik leuk was. Knap en leuk, een dodelijke combinatie. Maar toen kwam het keerpunt. Ik leerde mezelf kennen. Door en door. Wat blijft er dan over? Niet zo heel veel.

Gewoon een jongen, die probeert zijn ding te doen, maar het vooral niet doet. Een jongen die alleen maar aan zichzelf denkt, tenzij daar geen reden voor is. Toch moet overal een reden voor zijn. Dat dan weer wel. Een jongen die niet kan stoppen met roken. Een jongen die soms te verlegen is om iemand aan te spreken, maar ondertussen wel een grote bek heeft. Zo iemand.

Ik was zoveel leuker toen ik nog een mysterie was. Toen was ik spannend. Ik keek soms zo dromerig uit mijn ogen, dat ik echt dacht: wat zal er in hem omgaan. Nu ik dat weet, valt dat een beetje tegen. Nu dat allemaal weg is, is hij ook niet zo knap meer. Een beetje lelijk zelfs. In ieder geval onaantrekkelijk.

Toen heb ik het uitgemaakt. Dat was een moeilijke, pijnlijke stap. Toch begreep ik mezelf wel. Voor mij is liefde nu een clown.Het is wel leuk en grappig, maar ondertussen gaat er een hoop ongeluk in schuil. Je kunt er het best hard om lachen. Zo zie ik een clown en tegenwoordig ook de liefde.