Liefde op het eerste gehoor

Mijn liefde voor muziek begint enigszins zorgwekkende vormen aan te nemen. Hoewel de omvang van mijn collectie nog te overzien is, groeit deze gestaag. Met een voor een kwart gevulde muur van bijna vier meter heb ik in ieder geval genoeg uitbreidingsmogelijkheden. En aangezien ik goede en hardwerkende artiesten graag beloon met de aanschaf van het origineel in plaats van een gedownload en gebrand exemplaar, is het een dure passie. Zo klim ik regelmatig in de Luisterpaal op 3voor12.vpro.nl. Opzoek naar uitbreiding van mijn collectie die, beken ik met lichte schaamte, gesorteerd is op alfabetische volgorde. En dat zorgt bij iedere nieuwe aanwinst voor een hoop geschuif.

De speurtocht naar een perfect album verschilt eigenlijk niet zoveel van de zoektocht naar een geschikte levenspartner. Afgezien dan van het feit dat het verspilde moeite is om in dat geval je collectie-uitbreiding aan de muur te hangen. De zoektocht naar de vrouw van je leven is als het zoeken naar een album waarvan je je voorneemt er voor de rest van je leven op gezette én ongezette tijden naar te luisteren. Een album dat blijft boeien zelfs als je het iedere dag te horen krijgt. En album waar je steeds wat nieuws in ontdekt.

Hoewel ik zelf opgegroeid ben in het compact disc-tijdperk en ik in mijn vroege jeugd ook nog wat heb gestoeid met cassettebandjes, vergelijk ik de ware, het album dat voornemens voor altijd in je cd-wisselaar zit, toch het liefst met een langspeelplaat. Mijn vroegste ‘muzikale’ herinnering gaat dan ook terug naar de tijd dat ik lp’s met sinterklaasliedjes en van Kinderen voor Kinderen afspeelde op de platenspeler van mijn ouders. Een apparaat dat, ondanks de collectie platen van mijn ouders, vreemd genoeg al lang uit huis verdwenen is. Veel meer dan bij het opzetten van een cd had je bij een lp het gevoel zelf verantwoordelijk te zijn voor de klanken die je te horen kreeg. De naald die danste over de groeven zorgde ervoor dat je het blijven hangen van die naald of het gekraak voorlief nam.

De vrouw van je leven is als een lp. Niet zo perfect en gepolijst als een cd of een strak getrokken mevrouw Van Helwegen, maar bovenal een stuk minder eenzijdig dan zo’n spiegelend schijfje waarvan slechts één kant de moeite waard is. Een andere belangrijke eigenschap die de vergelijking met een lp treffender maakt dan die met een cd, is het feit dat je het oppervlak van het rondvormige ding gewoon met vette vingers aan mag raken.

Het aanbod aan albums voor het leven is overweldigend. Je zult moeten kiezen. Afgaan op enkel de naam is niet raadzaam. Zo gebeurt het me maar al te vaak dat als een vriend of vriendin een naam laat vallen van iemand die ik niet ken en in dat geval probeer ik dan toch een voorstelling van zo iemand te maken. Zelden blijkt die voorstelling echter te kloppen wanneer ik die bewuste persoon dan even later ontmoet. Lee Towers was zich daar ongetwijfeld bewust van, vandaar dat die naam op zijn albums staat en niet zijn eigenlijke, minder glamoureuze naam: Leen Huyzer.

Het bestaan van ‘Liefde op het eerste gezicht’ durf ik niet te ontkennen, maar als het om de aanschaf van muziek gaat heb ik me daarin nog nooit verloren. Het zijn mijn oren die me bij het horen van een goed nummer dwingen om meteen maar het hele album aan te schaffen. En zelden kom ik bedrogen uit. Het afgaan op alleen de hoes, het uiterlijk, is daarom dan ook verraderlijk. Een mooie hoes is nog geen garantie voor een plezierige en bovenal lange speelduur. Je moet immers wel elke dag wakker met plezier kunnen luisteren naar hetzelfde nummer.